Κάποιοι έγκυροι αναλυτές, με την ευκαιρία της διεθνούς συνάντησης των 60 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, δεν παρέλειψαν να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα, για "τη σημερινή κατάντια των κομμουνιστικών κομμάτων", ενώ αυτοί ορκίζονται ότι θα ήθελαν να παίζουν το ρόλο που τους αξίζει στη σημερινή πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο του Σήφη Πολυμήλη στην "Ελευθεροτυπία": "Η συνάντηση των 60 κομμουνιστικών κομμάτων δε δημιουργεί γεγονός, δεν προκαλεί ενδιαφέρον, γιατί κατ' αρχήν τα κόμματα αυτά έχουν χάσει την ικανότητά τους να απευθύνονται σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Εχουν επιλέξει το δρόμο της καταγγελίας μιας σκληρής, όντως, πραγματικότητας, αντί της ενεργητικής παρέμβασης μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι". Κι όμως ο αρθρογράφος κόπτεται ότι "τα κόμματα αυτά, παρά την κατάρρευση του προτύπου - ίσως και γι' αυτό ακριβώς... - θα μπορούσαν να έχουν ουσιαστικό ρόλο στον εξανθρωπισμό των κοινωνιών μας".

Επιστρέφουμε τη "λύπη" του αρθρογράφου. Ας συνεχίζει να... εξανθρωπίζει αυτός την κοινωνία με τους εκσυγχρονιστές που θαυμάζει και λιβανίζει καθημερινά. Οσο για "την ενεργητική παρέμβαση μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι", τις θέσεις και τους τρόπους προώθησής τους, που ο αρθρογράφος δεν... κατανοεί και δεν τις θεωρεί "σύγχρονες", δεν πειράζει. Μας αρκεί, η δική μας σιγουριά, ότι αν υιοθετήσουμε όσα επιδοκιμάζει, τότε τα κομμουνιστικά κόμματα θα είχαν μετατραπεί σε "κεντροαριστερά", που τόσο του αρέσουν.