Η κυβέρνηση δεν κρύβει καθόλου ότι ένας από τους βασικούς στόχους του νομοσχεδίου είναι η μείωση του κόστους εργασίας, μέσα και από τη "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας - δηλαδή, μέσα από την κατάργηση του οχτάωρου και τη μετατροπή του σε περιόδους παραγωγικής αιχμής σε 9ωρα και 10ωρα - ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Μ' άλλα λόγια, έρχεται να πριμοδοτήσει την αύξηση των κερδών, ή και των υπερκερδών του κεφαλαίου, με τη γνώριμη και πεπατημένη οδό, κάνοντας πιο φτηνή την εργατική δύναμη, πιο "ελαστική" την προσφορά της και αίροντας όλα τα λεγόμενα "αντικίνητρα", όπως έχουν χαρακτηριστεί οι βασικές εργατικές κατακτήσεις. Η συζήτηση αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι πιέσεις του ΣΕΒ για ρυθμίσεις προς αυτή την κατεύθυνση είναι επίμονες, συνεχείς και πολύπλευρες.

Στην πράξη, οι εργοδότες επιδιώκουν - και σε ένα βαθμό το κατορθώνουν - να μειώσουν το κόστος εργασίας, μειώνοντας απευθείας τις αποδοχές των εργαζομένων, αυτό που αποκαλούμε μισθολογικό κόστος. Αυτό γίνεται, είτε μέσα από περικοπή επιδομάτων, είτε μέσα από αυξήσεις στα όρια ή και κάτω του πραγματικού πληθωρισμού, στα πλαίσια της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και των κλαδικών συμβάσεων, πράγμα στο οποίο βοηθά τα μέγιστα η επίσημη εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης.

Η ευχέρεια που θα έχει ο εργοδότης να χρησιμοποιεί όπως και όποτε θέλει το προσωπικό του με 9ωρα και 10ωρα, με 6ωρα ή ρεπό και κανονική άδεια, χωρίς πληρωμή υπερωριών, υπερεργασίας, χωρίς να αναγκάζεται να θέσει τους εργαζόμενους σε διαθεσιμότητα, καταβάλλοντάς τους το μισό μεροκάματο, έχει άμεση επίπτωση σε αυτό που ονομάζεται εργασιακό κόστος. Αποτελεί έναν ακόμα θρίαμβο του κεφαλαίου, στο βαθμό που αυτό το νομοσχέδιο ψηφιστεί και εφαρμοστεί στην πράξη.