Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ
Ετσι και τώρα, μισό και πάνω αιώνα από την αντιφασιστική νίκη των λαών, μια νέα τάξη, ξαπλώνεται στον κόσμο σαν πολυπλόκαμο τέρας. Η νέα αυτή τάξη του γελαστού πλανητάρχη με το σαξόφωνο, καταβροχθίζει σαν τη λερναία Υδρα, θεσμούς, αξίες και κοινωνικές κατακτήσεις, ανατρέπει ισορροπίες, σπέρνει καταστροφές, οδηγεί στην πείνα και τη δυστυχία, παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις των λαών, αυτοανακηρύσσεται σε υπερατλαντική δύναμη καταστολής.
Η νέα αυτή τάξη, στο όνομα των ανόσιων συμφερόντων της Διεθνούς του κεφαλαίου, επιχειρεί να εγκαθιδρύσει μια θηριώδη παγκόσμια αυτοκρατορία, όπου οι λαοί θα έχουν τη θέση κλωνοποιημένων πανομοιότυπων ανεγκέφαλων πλασμάτων, ενσωματωμένων στη ρομποτοποιημένη παραγωγική διαδικασία. Και όπου τα πλάσματα αυτά θα οδηγούνται άβουλα και άνευρα στο χαμό τους, χωρίς να βλέπουν και ν' ακούνε τι γίνεται γύρω τους και χωρίς να αντιστέκονται και να αγωνίζονται, σ' αυτό τον πλανήτη των νέων λωτοφάγων.
Σ' αυτούς όμως τους καιρούς, όπου πολύς λόγος γίνεται για το λυκόφως του τελευταίου αιώνα της διχιλιετίας και το λυκαυγές του καινούριου, ωσάν να πρόκειται για ένα στατικό σημείο από το τίποτα, στο τίποτα, όλα δείχνουν ότι σ' αυτή τη διαλεκτική διαδρομή, η "νέα τάξη" οδηγεί στη νέα αταξία, όπου νέες εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις τροφοδοτούνται και νέες εκρήξεις αναφαίνονται παρά την κατάργηση της... πάλης των τάξεων από το γραφικό εκείνο υπουργό και τους αφελέστερους επιγόνους του...
Τα ανιστόρητα "αφεντικά" αυτής της νέας τάξης - αταξίας πιστεύουν ότι κάθονται αναπαυτικά στις παρυφές του ηφαιστείου, όταν το πυρακτωμένο μάγμα, κοχλάζει στα έγκατα.
λ12