- Ποιο είναι το βασικό επιχείρημα βάσει του οποίου αντιτίθεστε στην αλλαγή της συνταγματικής διάταξης περί ασυλίας;

- Η βουλευτική ασυλία αποτελεί αδιαπραγμάτευτη δημοκρατική κατάκτηση. Προστατεύει τον βουλευτή από διώξεις, που έχουν σχέση με την πολιτική του δραστηριότητα, και ιδιαίτερα εκείνους τους βουλευτές που συμπαραστέκονται στους αγώνες του λαού μας.

Από την άλλη μεριά, με την ισχύουσα συνταγματική διάταξη παρέχεται κάθε δυνατότητα στη Βουλή να άρει την ασυλία, σε περίπτωση που ο βουλευτής διαπράξει ποινικό αδίκημα, που καμία σχέση δεν έχει με την πολιτική του δραστηριότητα. Επομένως, το ζήτημα εάν θα γίνει ή όχι η άρση της ασυλίας εναπόκειται στην ευθύνη του κάθε κόμματος. Εχει να κάνει με τη στάση που θα κρατήσει, ανάλογα με την κάθε περίπτωση, ώστε να μην οδηγούνται σε συγκάλυψη αδικήματα, που καμία σχέση δεν έχουν με την πολιτική δράση του βουλευτή. Το ΚΚΕ έχει αποδείξει στην πράξη ότι δε διστάζει να ψηφίσει σε τέτοιες περιπτώσεις υπέρ της άρσης της ασυλίας.

- Μετά τα τελευταία περιστατικά, με πρωταγωνιστές βουλευτές της ΝΔ, εμμένετε στη θέση σας;

- Με αφορμή τα τελευταία περιστατικά, το θέμα της αλλαγής της συνταγματικής διάταξης για τη βουλευτική ασυλία επανέρχεται με νέα ένταση. Εκτιμάμε ότι ο θόρυβος που έχει ξεσηκωθεί έχει βαθύτερες προεκτάσεις. Κρύβει την επιδίωξη να καταργηθεί ή να αμβλυνθεί η ισχύς της δημοκρατικής αυτής κατάκτησης και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο συρρίκνωσης και περιορισμού των δημοκρατικών κατακτήσεων του λαού μας.

Αν περάσουν τα σχέδια αυτά, ελλοχεύει ο κίνδυνος να γυρίσουμε πίσω σε εποχές, όπου οι αγωνιστές βουλευτές σύρονταν στα δικαστήρια με οποιαδήποτε αφορμή, προκειμένου να παρακωλυθεί το έργο τους, που δεν ήταν αρεστό στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και στην οικονομική ολιγαρχία.

- Πόσο εύκολος είναι ο διαχωρισμός μεταξύ πολιτικών και ποινικών αδικημάτων;

- Κανένας σαφής διαχωρισμός δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα στα πολιτικά αδικήματα και στα αδικήματα του "κοινού" Ποινικού Δικαίου. Για παράδειγμα, αναφέρω την περίπτωση του βουλευτή του ΚΚΕ Βαγγέλη Μπούτα, ο οποίος κατηγορούνταν για παρακώλυση συγκοινωνιών, για το οποίο θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν ένα κοινό ποινικό αδίκημα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν πολιτική δίωξη. Πίσω, λοιπόν, από τα αδικήματα του "κοινού" Ποινικού Δικαίου μπορεί να κρύβονται διώξεις που αφορούν την πολιτική δραστηριότητα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, όταν διώξεις ασκούνται για λόγους πολιτικής αντεκδίκησης. Δεν είναι λίγες οι φορές που το "κοινό" Ποινικό Δίκαιο αξιοποιήθηκε για την άσκηση ποινικών διώξεων καθαρά πολιτικού χαρακτήρα. Πίσω από τις προτάσεις αυτές για δήθεν διαχωρισμό των πολιτικών από τα ποινικά αδικήματα κρύβονται οι αλλαγές, οι οποίες οδηγούν στη συρρίκνωση και την ανατροπή μιας δημοκρατικής κατάκτησης, όπως είναι η βουλευτική ασυλία.

Χ. Ρ.