Δεν είναι η πρώτη φορά, τον τελευταίο καιρό, που η Δικαιοσύνη καλείται ή αναλαμβάνει πρωτοβουλία - αδιάφορο ποιο από τα δυο - να δώσει λύση σε καυτά προβλήματα, που έρχονται με ένταση στην επικαιρότητα, λόγω της δραματικής έξαρσης που προσλαμβάνουν και ζητούν επιτακτικά απάντηση, προκειμένου να ικανοποιηθεί η λαϊκή αγανάκτηση και οργή. Πρόκειται για προβλήματα, που παρουσιάζονται ως αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, τις ολέθριες συνέπειες της οποίας πληρώνουν, ξανά και ξανά, οι λαϊκές μάζες και ο τόπος.

Η επιδίωξη αυτή γίνεται ολοφάνερη, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις περιπτώσεις που επεμβαίνει, είτε αυτεπάγγελτα είτε όχι, η Δικαιοσύνη τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει σχεδόν θέμα, που να προκαλεί την οργή της "κοινής γνώμης", το οποίο δεν επέσυρε την παρέμβαση των μηχανισμών της Δικαιοσύνης. Από τις καταστροφικές πυρκαγιές και τις πλημμύρες μέχρι τη διαφθορά στα Σώματα Ασφαλείας.

Από την άλλη όμως, έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι ποτέ σχεδόν οι δικαστικές παρεμβάσεις δεν οδήγησαν πουθενά, αφού, μετά τις συνήθως θορυβώδεις κλήσεις μαρτύρων, η υπόθεση οδηγείται εκεί που από την αρχή ήταν περίπου σίγουρο ότι θα οδηγηθεί, στο αρχείο. Εξάλλου, η προχτεσινή εισαγγελική παρέμβαση ήταν η ...τρίτη κατά σειρά μέσα σε λίγες μόνο μέρες!

Για να περιοριστούμε στο παράδειγμα της προκαταρκτικής εξέτασης που διατάχθηκε για τις πυρκαγιές, ελάχιστα πράγματα μπορεί κανείς να περιμένει από την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, αφού η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στη δασοκτόνα πολιτική, που χρόνια εφαρμόζεται και έχει ως συνέπεια τη νομιμοποίηση των καταπατημένων, τον αποχαρακτηρισμό των δασών, τη διάλυση του μηχανισμού δασοπυρόσβεσης, την ανυπαρξία μηχανισμών ελέγχου, κ.ο.κ. Ποια αποτελέσματα μπορεί, λοιπόν, να φέρει μια δικαστική έρευνα, όταν όλα γίνονται με νομιμοφάνεια, με την ανοχή ή την κάλυψη της κυβέρνησης, αφού, για παράδειγμα, δεν έχει γκρεμίσει ούτε ένα αυθαίρετο μέσα στα καμένα δάση, αντίθετα, αφήνει να φυτρώνουν οι βίλες σαν μανιτάρια, στις οποίες χορηγείται αμέσως ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, παρέχοντάς τους, δηλαδή, την απαραίτητη νομιμοποίηση; Μάλιστα, η κυβέρνηση "καθαρίζει" την κατάσταση για λογαριασμό των καταπατητών, ζητώντας να πληρώσουν κάποιο εφάπαξ φόρο για να "σώσουν" το αυθαίρετο.

Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένοι πολιτικοί, όπως ο Μ. Εβερτ, που εμφανίζονται ως ανησυχούντες για τη γενικότερη πολιτική κρίση του συστήματος και τη σωτηρία του, υποδεικνύουν να παραπέμπονται τα πάντα στο "καθαρτήριο" της Δικαιοσύνης. Καθαρτήριο, όμως, πρώτα και κύρια για τις αναμφισβήτητες ευθύνες της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Οι εργαζόμενοι, το λαϊκό κίνημα, δεν τρέφουν αυταπάτες ότι με την ανάθεση των όποιων υποθέσεων στη Δικαιοσύνη θα υπάρξει απάντηση και λύση και, μάλιστα, τέτοια που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι φιλολαϊκές λύσεις μπορούν να υπάρξουν μόνο με την ενίσχυση των αγώνων τους, τη συγκρότηση του Μετώπου, την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και του σημερινού μπλοκ εξουσίας. Ολα τα άλλα είναι κακοστημένες παραστάσεις για να αποκοιμίζουν το "φιλοθεάμον κοινό"...

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Ολο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό η Δικαιοσύνη καλείται ή αναλαμβάνει πρωτοβουλιακά, να ασχοληθεί με ζητήματα, τα οποία, αφ' ενός, απασχολούν έντονα τους εργαζόμενους και το λαό και, αφ' ετέρου, έχουν τη ρίζα τους στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνώντων. Ακριβώς, αυτό το τελευταίο προκαθορίζει ουσιαστικά και την αποτυχία των παρεμβάσεων αυτών, περιορίζοντας τες στον άχαρο ρόλο του αποπροσανατολισμού και της εκτόνωσης της δίκαιης λαϊκής αγανάκτησης