Αν μη τι άλλο, η ελληνική κυβέρνηση είναι μια "προσαρμόσιμη" κυβέρνηση. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, συνέστησε, εφόσον η κυβέρνηση διαφωνεί με τους χειρισμούς των Αμερικανών, πως δε χρειάζεται να "φωνασκεί", αλλά να θέτει το ζήτημα "ιδιωτικώς", σαν... καλή σύμμαχος. Ευθύς η ελληνική πλευρά ανταποκρίθηκε στους κανόνες του "σαβουάρ βιβρ" της υποτέλειας και έσπευσε να κλείσει την... παρένθεση των "λεονταρισμών" του υπουργού Εξωτερικών. Μάλιστα, ο τελευταίος, φρόντισε να δώσει εξηγήσεις, χτες, στον Αμερικανό πρέσβη, Ν. Μπερνς, διαβεβαιώνοντας τον συνομιλητή του ότι οι δηλώσεις του παρερμηνεύτηκαν... Φυσικά η κυβέρνηση, παράλληλα με την προσαρμογή της φωνής της σε εκείνους τους τόνους που ανέχεται η Ουάσιγκτον, ισχυρίζεται ότι έστω και χαμηλόφωνα, έστω και "ιδιωτικώς", θα συνεχίσει να διαμαρτύρεται προς τις ΗΠΑ. Εχει κάθε λόγο να το κάνει. Διότι ως εκπρόσωπος της εγχώριας ολιγαρχίας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βλέπει ότι η υπερατλαντική υπερδύναμη δε συμπαραστέκεται στη "μεγάλη ιδέα" της ελληνικής πλουτοκρατίας. Στο "όνειρό" της, δηλαδή, να ανακηρυχτεί από τις ΗΠΑ ως ο πρώτος τη τάξει "επιστάτης" τους στην περιοχή. Αντίθετα, οι ΗΠΑ δείχνουν την προτίμησή τους στην ολιγαρχία της απέναντι όχθης. Γι' αυτό το λόγο, η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να διατυπώνει τις ενστάσεις της. Το απαιτεί η ιδιότητά της ως διαχειρίστρια των συμφερόντων της άρχουσας τάξης της χώρας. Αλλά θα το κάνει "ιδιωτικώς" και με "τακτ"...

Η στάση της κυβέρνησης, δεν είναι καθόλου ανεξήγητη. Πρώτον, μια αστική κυβέρνηση γνωρίζει ότι οι κινήσεις της πρέπει να λαμβάνουν πάντα υπόψη τις επιπτώσεις τους στο λαό. Και βεβαίως δεν είναι ώρα να αναδειχτεί η ίδια η κυβέρνηση σε - κατά λάθος - τροφοδότη των αντιιμπεριαλιστικών και αντιαμερικανικών αισθημάτων του λαού, μέσα από αδέξιους, τελικά, χειρισμούς, σχετικούς με την προώθηση των συμφερόντων της εγχώριας ολιγαρχίας. Δεύτερον, η συμμόρφωση της κυβέρνησης στις υποδείξεις της Ουάσιγκτον στοχεύει να δημιουργηθεί ένα κλίμα του στιλ "μπόρα ήτανε και πάει", όσον αφορά τόσο το ρόλο των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, όσο και απέναντι στη χώρα μας. Αλήθεια, όμως, όσα αναγκάστηκε να ομολογήσει η ίδια η κυβέρνηση είναι μια "παρένθεση"; Δηλαδή, τώρα έπαψαν οι ΗΠΑ να καταδυναστεύουν τους λαούς της περιοχής και, άρα, δε χρειάζεται "να μας αφήσουν ήσυχους", όπως έλεγε ο Θ. Πάγκαλος; Τώρα, έπαψαν να κινούνται εκτός αποφάσεων ΟΗΕ, σε ό,τι αφορά το Κυπριακό; Τώρα, έπαψαν να χαρακτηρίζουν την εισβολή και κατοχή του "Αττίλα" σαν μια απλή "σύγκρουση"; Τώρα, έπαψαν να ισχύουν οι... τηλεφωνικές απειλές του Κλίντον για ένταση σε Αιγαίο και Κύπρο;

Η απάντηση είναι προφανής. Η στάση των Αμερικανών όχι μόνο δεν έχει αλλάξει, αλλά ίσα - ίσα διανύουμε μια περίοδο που η συμπεριφορά των ΗΠΑ γεννά ακόμα περισσότερους κινδύνους για τη χώρα μας. Κίνδυνοι ορατοί, όσο και οι αφόρητες πιέσεις εκ μέρους των ιμπεριαλιστών. Η κυβέρνηση, απέναντι σε αυτή την αλήθεια, επιλέγει να μιλά για "παρένθεση". Πράγματι. Οι λεονταρισμοί της ήταν μια παρένθεση. Μια παρένθεση στο ατέλειωτο κεφάλαιο της επικίνδυνης για το λαό και τη χώρα πολιτικής των ΗΠΑ ενάντια στην Ελλάδα. Ενα κεφάλαιο που οι πρόσφατες εξελίξεις πιστοποιούν με δραματικό τρόπο ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι σε επιφυλακή και να εντείνει τους αγώνες του, ώστε να μπει κάποτε "τελεία".