Ο Αντώνης Καλαμπόγιας βγήκε παράνομα από τη χώρα, μπήκε παράνομα, ξαναβγήκε παράνομα και ξαναμπήκε μισοπαράνομα.

Δεν τον πήρε χαμπάρι κανείς, ούτε τα τζίνια της Ασφαλείας, ούτε οι ΚΥΠατζήδες, ούτε και οι συγγενείς του ακόμα. Μόνο οι δικοί του, οι άλλοι παράνομοι, σαν κι αυτόν - και όχι όλοι - μόνο αυτοί που έπρεπε να ξέρουν, γνώριζαν τις εισόδους και τις εξόδους του.

Ο Αντώνης ο παράνομος ήξερε ότι για να εκπληρώσει την αποστολή του έπρεπε να τηρεί τους συνωμοτικούς κανόνες αυστηρά κι αυτός ήξερε να μη λέει πολλά, να μην καπνίζει την ίδια μάρκα τσιγάρο που κάπνιζε, να μην περπατάει με το συνηθισμένο βηματισμό του, να μην γελάει όπως γελούσε, ήξερε να ασπρίζει τα μαύρα του μαλλιά, να μη μιλάει για τα αγαπημένα του πρόσωπα: Τα παιδιά και τη γυναίκα του Τίκω.

Αν δεν υπέφερε όσα υπέφερε, αν δεν εστερείτο όσα στερήθηκε, τότε, δε θα τον είχαμε σύντροφο, συνεργάτη και καθοδηγητή στις δύσκολες μέρες της δικτατορίας...

Μαζί και όταν δεν είχαμε φαγητό και τρώγαμε ένα κομμάτι κατάξερο ψωμί, που με λίγο λάδι, νερό και αλάτι γινόταν πολύ νόστιμο. "Εβαλα και μια στάλα ούζο να νοστιμίσει το έρμο", έλεγε. Κι όταν τελειώναμε αυτού του είδους τα καθήκοντα, αισθανόμασταν πιο ωραία και αρχίζαμε τη συζήτηση για τα προβλήματα των κρατουμένων στα στρατόπεδα, των φοιτητών, των ψαράδων της Καβάλας, των Μεγαριτών, των ιδιωτικών υπαλλήλων κλπ.

Επίσης συζητούσαμε πώς θα τα γράψουμε στο "Ρ", στον "Οδηγητή", στην ΚΟΜΕΠ, στη "Δημ. Αλλαγή", ποιοι θα συμμετείχαν σε τούτη ή εκείνη την αποστολή. Τι κείμενα θα στείλουμε στη "Φωνή της Αλήθειας".

Τέλος, να φτιαχτεί το σχέδιο έκθεσης στο ΠΓ και να μεθοδευτεί η διαδικασία αποστολής του στην έδρα της ΚΕ.

Θα τον θυμόμαστε. Ολοι θα τον θυμούνται. Αυτός ο παράνομος θα νικήσει και με το θάνατό του τους διώκτες του μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας που έγραψε "παράνομα", στους αγώνες για ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και σοσιαλισμό.

Χρήστος ΛΟΓΑΡΑΣ