Ασφαλής δείκτης για την κατεύθυνση και το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, μπορεί να θεωρηθεί το χειροκρότημα των μεγαλοβιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων που απέσπασε ο πρωθυπουργός για την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη. Ηταν ένα χειροκρότημα για τη μέχρι τώρα προσπάθεια του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης και τα αποτελέσματά της, αλλά και για τα όσα εξήγγειλε ο κ. Σημίτης για τα επόμενα χρόνια. Είναι λογικό εξάλλου, αφού σ' αυτούς δίνει εξετάσεις απ' αυτούς να επιζητεί και τον έπαινο. Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση άκουσε, βέβαια, ο πρωθυπουργός και τα χειροκροτήματα των κυρίων Μητσοτάκη, Ράλλη, ή του κυρίου Ανδριανόπουλου προηγουμένως.

Η ανάγνωση της ομιλίας Σημίτη στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης σε αντιπαραβολή με τις θέσεις που δημοσιοποίησαν πριν από λίγες μέρες οι διοικήσεις του ΣΕΒ και του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος, δίνει το μέτρο της πλήρους υποταγής της κυβερνητικής πολιτικής στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ολόκληρες παράγραφοι από τα υπομνήματα των βιομηχάνων πέρασαν σχεδόν αυτούσιες στην πρωθυπουργική ομιλία. "Προχωρήστε χωρίς ταλαντεύσεις, πιο γρήγορα, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα", ζητούσαν οι βιομήχανοι, "δε θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω", τούς διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός.

Η ταξική πολιτική που ακολούθησε και υπόσχεται να ακολουθήσει με ακόμη μεγαλύτερη συνέπεια η κυβέρνηση, αναδεικνύεται σε ολόκληρη την ομιλία του πρωθυπουργού. Διαλέγουμε ένα μόνο στοιχείο, αυτό που αφορά στα κέρδη και τους μισθούς. Ενώ λοιπόν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση με διοικητικά μέτρα οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων μέσω της εισοδηματικής πολιτικής (με την πολύτιμη βοήθεια βεβαίως των κυβερνητικών συνδικαλιστών) είτε της φορολογικής πολιτικής, έχουν απελευθερώσει πλήρως την κερδοφορία (και την ασυδοσία) της πλουτοκρατίας. Βλέπετε η "απελευθέρωση", που είναι το ευαγγέλιο της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την "απόσυρση" του κράτους από τις επιχειρηματικές λειτουργίες, φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζουν οι κίνδυνοι για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μισθός είναι ο μόνος που παραμένει σε καθεστώς αυστηρής και πλήρους διατίμησης.

Βέβαια η πλουτοκρατία ποτέ δεν πρόκειται να δηλώσει πλήρως ικανοποιημένη γιατί αλλιώς δε θα ήταν και αυτή που είναι. Ετσι λοιπόν και τώρα, επαινεί μεν την κυβέρνηση αλλά προβάλλει ταυτόχρονα τις νέες επιπλέον απαιτήσεις της, όπως η ακόμη μεγαλύτερη μείωση των δημοσίων δαπανών, η ταχύτερη και άνευ όρων ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, η ολοκλήρωση των "διαρθρωτικών αλλαγών", κυρίως αυτών που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις και την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος. Ολων αυτών που υποσχέθηκε ο κ. Σημίτης και τα ονόμασε μάλιστα και "εθνικό στόχο" αλλά και μονόδρομο.

Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες αναγνωρίζουν σ' αυτήν την πολιτική, την αιτία της σημερινής τους κατάστασης, χωρίς αυταπάτες ότι είναι δυνατόν να γίνει δήθεν πιο "κοινωνική", έχουν το δικό τους μονόδρομο, του αγώνα για την αντιμετώπιση των συνεπειών, με στόχο την ανατροπή της. Μόνο τότε θα γίνει το δικό τους χειροκρότημα.