Δεν ήταν η δήλωση του Ε. Γιαννόπουλου - ότι το τσιφτετέλι συνιστά "χαρούμενη γυμναστική" και πως το σκυλάδικο ισοδυναμεί με πολιτιστικό... τέμενος -, που αποδεικνύει ότι τούτο, το "νέο" ΠΑΣΟΚ, είναι η συνέχεια του προηγούμενου. Εκείνο που ένωσε το νήμα της εποχής του "ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο", άσμα που κατά "παραγγελιά" χόρευε υπό το λάγνο βλέμμα της κυρίας Ρίτας Σακελλαρίου ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ο Α. Παπανδρέου, ήταν η χτεσινή αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ο κ. Ρέππας, όταν ρωτήθηκε αν η κυβέρνηση εμφορείται από τις πολιτιστικές προδιαγραφές του υπουργού Δικαιοσύνης ή αν και πάλι τις αποδίδει στην "ιδιορρυθμία" του ανδρός, έδωσε ένα ρεσιτάλ... φιλελευθερισμού. "Την κυβέρνηση δεν την απασχολούν οι προσωπικές πεποιθήσεις ή τα "γούστα" των πολιτικών και των στελεχών της στην καθημερινή τους ζωή", είπε... Μάλιστα, θεώρησε τέτοιες επεμβάσεις ως "ιμπεριαλιστικές" και διατράνωσε ότι στο θέμα αυτό "δεν υπάρχει περιορισμός"... Αλλά πάλι δε χρειάζεται να εκπλήσσεται κανείς. Αλλωστε, εδώ έφτασαν στο σημείο να παραχωρούν το Ηρώδειο στον μόδιστρο Κάλβιν Κλάιν για να διαφημίσει τα εσώρουχά του. Στην έφεσή τους προς τα μπουζουξίδικα θα αισθάνονταν "περιορισμό";

Δε γνωρίζουμε, δε, αν στα πλαίσια του... αντιιμπεριαλιστικού οίστρου της, η κυβέρνηση επαναλάβει τον εαυτό της και ξαναρχίσει να χρηματοδοτεί σκυλάδικα με χρήματα από τα ταμεία της Εργατικής Εστίας (!), όπως συνέβαινε επί υπουργίας Γιαννόπουλου στο υπουργείο Εργασίας. Είμαστε, όμως, βαθύτατα πεισμένοι πως όλη αυτή η θεωρία περί "γούστου" και περί "ορέξεως κολοκυθόπιτα" επιστρατεύεται μόνο όταν βολεύει την υπεράσπιση του "εκσυγχρονισμού" και των στελεχών του. Γιατί όταν η αισθητική κάποιου μπορεί να αντέξει την περιγραφή της κοινωνίας από τη σκοπιά του "τι ήσουνα για μένανε τι ήμουνα για σένανε, εμπρός λοιπόν για να λογαριαστούμε" (σ.σ.: πρόκειται για άσμα) ή του "όταν βλέπω αεροπλάνο μου 'ρχεται να σου την κάνω" (σ.σ.: κι αυτό άσμα είναι), τότε γιατί δε δείχνει την ίδια... ευρυχωρία και σε άλλα θέματα αισθητικής; Οπως η περίπτωση εκείνου του "κωλόσπιτου", για παράδειγμα, σύμφωνα με την ορολογία του κυρίου Γιαννόπουλου.

Φυσικά και ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει στην προσωπική του ζωή. Βεβαίως και οι υπουργοί του κυρίου Σημίτη μπορούν, σε μια στάση προς την ΟΝΕ, να γεμίζουν τα πάρκινγκ των σκυλάδικων με τις αεροδυναμικές Μερσεντές τους και να ραίνουν με άνθη τα τραγουδιστικά τους είδωλα. Εκείνο που δεν μπορούν, την ώρα που πάνω στον "νταλκά" τους για το πώς θα... σώσουν τον τόπο τα "σπάνε", κάνοντας "ζημιά στο μαγαζί" (σ.σ.: αν δε γνωρίζετε τον όρο απευθυνθείτε σε κάποιο υπουργό) της τάξης του 1,5 εκατ. δρχ., είναι να πουλάνε τη σοβαροφάνεια του "πολιτισμού" που κουβαλάνε ως "πρόοδο" και να ζητάνε από τους άλλους να τους κοιτούν αδιαμαρτύρητα.