Περπατούσα με την φίλη ηθοποιό Αλεξάνδρα Παντελάκη και μιλούσαμε για τις παραστάσεις που θ' ανέβαιναν στα θέατρα εκείνη τη χρονιά ή ποιος έπαιζε σε όσα είχαν ανοίξει.

Κατεβαίνοντας το πεζοδρόμιο στη γωνία Ερμού και Βουλής τη ρώτησα:

- Η Αννα Κοκκίνου πού παίζει φέτος;

- Πουθενά.

- Τι κρίμα, είπα. Τέτοια ηθοποιός!

- Τι κρίμα για το κοινό, είπε η Αλεξάνδρα. Κρίμα που δεν απολαμβάνει το ταλέντο της.

Τα λόγια της σφηνώθηκαν στο μυαλό μου.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η κοινή μας φίλη έπαιξε σε πολλά θέατρα και υποδύθηκε σημαντικούς ρόλους.

Τη χρονιά που έπαιζε στον "Κύκλο με την Κιμωλία", στο Θεσσαλικό Θέατρο, είχα πάει από την Αθήνα στη Λάρισα να την δω, χωρίς να την ειδοποιήσω.

Στο τέλος της παράστασης ακολούθησα και άλλους θεατές στα παρασκήνια να τη συγχαρώ για την ερμηνεία της. Εκείνη δεν περίμενε ποτέ να με δει στο Θεσσαλικό Θέατρο.

- Ηρθες στη Λάρισα μόνο για μένα; με ρώτησε. Τα μάτια της πιο έκπληκτα από τον τόνο της φωνής της.

- Και για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, της απάντησα και γελάσαμε και οι δυο.

Με άφησε για λίγο για το καμαρίνι της όπου θ' άλλαζε.

Επέστρεψε ως Αννα Κοκκίνου και βγήκαμε από το θέατρο.

Μετά την παράσταση και τέτοια ώρα, ύστερα από έναν κουραστικό ρόλο πάνω στη σκηνή, και μετά από ένα ταξίδι Αθήνα - Λάρισα, το μόνο που ενδεικνυόταν ήταν ένα καλό δείπνο.

Η κουβέντα μας στο τραπέζι απ' όπου κι αν ξεκινούσε γύριζε στο θέατρο ή αν άρχιζε από το θέατρο κατέληγε πάλι στο θέατρο, το μεγάλο πάθος της, αλλά κάπως - έστω δευτερευόντως - και δικό μου.

Οσο περνούσε η ώρα, τόσο η κούραση καταλάμβανε και τις δυο μας.

Η Αννα γύρισε όπου έμενε κι εγώ στο ξενοδοχείο.

Την άλλη μέρα ταξίδεψα για την Αθήνα.

Η φίλη μου έμεινε στο επαγγελματικό της καθήκον.

Σ' αυτό το σημείο μπορούν να προστεθούν πολλά, όμως το κύριο θέμα είναι, τι κρίμα όταν κάποιος έχει ταλέντο και το κοινό δεν το ανακαλύπτει, δεν το αξιοποιεί, δεν το απολαμβάνει.

Και ακόμα περισσότερο πώς δίνεται σε κάποιον η δυνατότητα να βγει μπροστά στο κοινό και να το διαβεβαιώσει ότι αν του δώσει την ευκαιρία, τότε θα διαπιστώσει τις δυνατότητές του. Και μετά θα μπορεί να το κρίνει.

Βέβαια το θέμα με τις εκλογές είναι κάπως διαφορετικό. Οι ψηφοφόροι έχουν ιδεολογία, προκαταλήψεις, ανειλημμένες υποχρεώσεις, έχουν δώσει υποσχέσεις, δεσμεύονται από κοινωνικές, συγγενικές ή άλλες σχέσεις.

Και ασφαλώς είναι αδύνατο να εκλεγούν όλοι οι υποψήφιοι σε όποιο ψηφοδέλτιο και αν αναγράφονταν τα ονόματά τους. Κι εξάλλου σε μια αναμέτρηση δεν υπάρχουν μόνο νικητές υπάρχουν και οι ηττημένοι.

Ομως, τι κρίμα!

Τι κρίμα που το κοινό δεν μπόρεσε σε αρκετές περιπτώσεις να δει πιο πλατιά, να συνυπολογίσει και άλλους παράγοντες που συνιστούν ένα άλλο, ένα διαφορετικό ψηφοδέλτιο, μια αλλιώτικη δημοτική συμπαράταξη.

Ωστόσο, η συνεισφορά στους αγώνες γίνεται από πολλά μετερίζια. Και οι αγωνιστές πρέπει να παραμένουν ανυποχώρητοι.

Τότε το "τι κρίμα" είναι προσωρινό.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ