Η ανάδειξη εκ μέρους της ηγεσίας της ΝΔ του ζητήματος της κατάργησης των "διαχωριστικών γραμμών" ως στρατηγικής επιλογής, δεν είναι καθόλου τυχαία. Ταυτόχρονα, η προσπάθεια του Κ. Σημίτη να απαντήσει ότι η κυβέρνηση με την πολιτική της έχει, ήδη, καταργήσει τις "διαχωριστικές γραμμές", δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η φιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από αυτό το ζήτημα ξεκινά από μια υπαρκτή βάση, αλλά με ολοφάνερο στόχο τη δημιουργία σύγχυσης και άμβλυνσης των κριτηρίων των λαϊκών μαζών για την πολιτική των κομμάτων εξουσίας, ώστε να εξασφαλίσουν την "κοινωνική συναίνεση" στις αντιλαϊκές, νεοφιλελεύθερες επιλογές τους.

Η υπαρκτή βάση είναι η εξής: Οι όποιες διαχωριστικές γραμμές υπήρχαν μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων - και όχι μόνο - σε επίπεδο ιδεολογίας και πολιτικής έχουν από καιρό εξανεμιστεί και οι διαφορές μεταξύ τους είναι περίπου αόρατες. Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν υιοθετήσει "ενιαίο τρόπο σκέψης" για τη διαχείριση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, που στηρίζεται σε σταθερούς άξονες: Στη δογματική στοχοπροσήλωση στους νόμους της αγοράς, στη δραστική συρρίκνωση των δαπανών του κράτους για κοινωνικές ανάγκες, στο τσάκισμα κάθε απόπειρας αντίστασης από το λαϊκό κίνημα. Η νεοφιλελεύθερη αυτή ιδεολογία και πρακτική στα "καθ' ημάς" περνά μέσα από τον "εθνικό στόχο" της άρχουσας τάξης για την ένταξη στην ΟΝΕ. Στο πλαίσιο αυτό, ακόμα και οι μέθοδοι διαχείρισης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν συμπέσει και ταυτιστεί σχεδόν απόλυτα.

Επειδή, λοιπόν, μεταξύ των κομμάτων του "ευρωπαϊκού προσανατολισμού" και "μονόδρομου" έχουν εκλείψει προ πολλού οι όποιες διαφορές, γίνεται, κυρίως από την ηγεσία της ΝΔ, αλλά και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μια συστηματική προσπάθεια "αποϊδεολογικοποίησης" της πολιτικής και αντικατάστασής της από "δείκτες" και συντηρητικές αξίες! Δηλαδή, γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί ότι τα κρίσιμα ζητήματα πλέον είναι η, "ουδέτερη" τάχα, παραγωγικότητα, η αύξηση του εγχώριου προϊόντος, η απασχόληση, το έλλειμμα, ο πληθωρισμός, κ.λπ.! Στη βάση αυτή, θέλουν να κερδίσουν τη λαϊκή συναίνεση, υποσχόμενοι ότι, δήθεν, μέσα απ' αυτόν το δρόμο "όλοι θα είναι κερδισμένοι"! Επιδιώκουν, λοιπόν, την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των κομμάτων εξουσίας να τη μεταφέρουν στη "βάση", ώστε να υφαρπάξουν την ανοχή των λαϊκών μαζών στην αντιλαϊκή πολιτική τους. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, οι διαχωριστικές γραμμές, όχι μόνο υπάρχουν, αλλά γίνονται πιο ευδιάκριτες, σαν ανυπέρβλητα τείχη, στο πλαίσιο της ταξικής κοινωνίας μας.

Οι διαχωριστικές γραμμές χαράσσονται, όμως, σε άλλα επίπεδα και όχι μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, που θυμίζουν όλο και περισσότερο "ομοσπονδία κομμάτων", ούτε ανάμεσα στις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές "Δεξιάς και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων". Θεμελιακό σημείο για τη χάραξη αυτών των διαχωριστικών γραμμών είναι το ποια συμφέροντα υπηρετεί η κάθε πολιτική. Πρόκειται για τον ταξικό διαχωρισμό, τον οποίο δεν μπορούν ούτε πρόκειται να τον καταργήσουν ποτέ. Καθοριστικό κριτήριο, σ' αυτό το πλαίσιο, είναι η στάση των κομμάτων απέναντι στην ΟΝΕ. Το "ναι" ή "όχι" απέναντι στον "εθνικό στόχο" είναι ασφαλές κριτήριο, για να διακρίνουν οι εργαζόμενοι ποιος είναι με ποιον. Οσο και αν ορισμένοι, μεταξύ αυτών και ο Κ. Σημίτης, επιχειρούν να εμφανίσουν ως "καταστροφική" μια πολιτική εναντίωσης και αντίθεσης στην ΟΝΕ, οι λαϊκές μάζες πρέπει ακριβώς σ' αυτό το σημείο να"εφαρμόσουν" τη διαχωριστική γραμμή και στη βάση αυτή να οικοδομήσουν το μέτωπό τους.