Τους πήρε μερικά χρονάκια, αλλά, τελικά, μας το ξεφουρνίσανε. Να καταργηθεί η πορεία του Πολυτεχνείου, είναι το "αίτημά τους". Ακουγότανε και παλιότερα, αλλά φέτος λες και τους είχαν "κουρδίσει" να κεντράρουν, όλοι τους, σ' αυτόν, στον ίδιο σκοπό. Από τον κ. Τεγόπουλο και την "Ελευθεροτυπία", μέχρι το "Φλας" και τον κ. Κόκκαλη, και από τους εκπροσώπους των πολύχρωμων "κεντρο - αριστερο - δέξιων" κυβερνώντων μέχρι τον κ. Ανδρουλάκη, ο οποίος απεφάνθη ότι "αν ξέραμε ότι θα καταντήσει έτσι το Πολυτεχνείο, δε θα το κάναμε"... (σ.σ: αν βέβαια ήξεραν οι ήρωες του Πολυτεχνείου ότι 25 χρόνια μετά, στην επέτειο της θυσίας τους, ο κ. Ανδρουλάκης θα έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές με θέμα την "τέχνη του επιχειρείν" και την προβολή της επιχειρηματικότητας των τραπεζιτών, τότε το λάθος που έκαναν τότε, να του επιτρέψουν να μπει στο Πολυτεχνείο το '73, δε θα έκαναν). Βέβαια, όλοι αυτοί καθυστέρησαν λίγο. Πριν 3 χρόνια τούς πρόλαβε ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο Τ. Νάιλς. Εκείνος, πρώτος, έθεσε επισήμως θέμα στον Α. Παπανδρέου για κατάργηση του καθιερωμένου εορτασμού και της πορείας του Πολυτεχνείου στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Ο κ. Ανδρουλάκης, ο κ. Τεγόπουλος, ο κ. Κόκκαλης και οι υπάλληλοί του στον ραδιοσταθμό "Φλας", όπως οι κκ. Αναστασιάδης, Περρής, Μαχαίρας, ακολούθησαν...
***
Οι λόγοι που επιθυμούν να σταματήσει η πορεία του Πολυτεχνείου δεν είναι ότι πάει πολύ βρε παιδί μου, κάθε χρόνο, να καταγγέλλονται οι Αμερικάνοι για την πολιτική τους στην Ελλάδα και τον κόσμο, σε μια μοναδική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αντιαμερικάνικη πορεία. Αυτού του είδους την ενόχληση δεν τη διεκδικούν - επισήμως τουλάχιστον - από τους κκ. Νάιλς και Μπερνς. Οι φίλοι μας έχουν... άλλους λόγους. Λυπούνται, λέει, γιατί το Πολυτεχνείο"ξεφτίζει". Στεναχωρούνται, λέει, γιατί όλο και λιγότερος κόσμος συμμετέχει στις εκδηλώσεις (είναι τέτοια, δε, η "στεναχώρια" τους που και η χτεσινή πορεία - μεγαλύτερη της δεκαετίας - πάλι... "μικρή" υποστήριζαν ότι ήταν). Πικραίνονται, λέει, γιατί "χάνονται" τα νοήματα του Πολυτεχνείου και δε συγκινούν σήμερα...
***
Οσο πυκνώνουν τα "δάκρυα" των συμμετεχόντων στην επιχείρηση... σωτηρίας του Πολυτεχνείου, διά της κατάργησης της μνημόνευσής του και της μεταφοράς του μηνύματός του από τους δρόμους - ειδικά αυτό! μακριά από τους δρόμους! - σε περίκλειστους τοίχους με επένδυση μουσική δωματίου, τόσο περισσότερο θυμίζουν κάποιους άλλους. Εκείνους τους ορκισμένους αντικομμουνιστές και εχθρούς του σοσιαλισμού, που κατηγορούν το ΚΚΕ για τα "λάθη" του, που οδήγησαν, λένε, στη μη έλευση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα!Ετσι και οι φίλοι μας. Οι αλλεργικοί στο μήνυμα του Πολυτεχνείου, κόπτονται, δήθεν, για την "αμαύρωση" του μηνύματος! Τουτέστιν, να το καταργήσουμε, να το καλλωπίσουμε, να το... εκσυγχρονίσουμε.
***
Τι αντιπροσωπεύουν και τι εκπροσωπούν, τώρα, στην ελληνική κοινωνία όλοι αυτοί; Ας δούμε: Θέλουν, λέει, να προσφέρουν στη διάσωση της ουσίας του Πολυτεχνείου γι' αυτό ζητούν ό,τι ζητούν. Δηλαδή, θέλουν και την αναζωογόνηση του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα; Ποιοι; Αυτοί που στις εφημερίδες τους και στα ΜΜΕ που ελέγχουν, εμφανίζουν ως φλέγον ζήτημα το "σκάνδαλο Λεβίνσκι" και ως "φυσικό φαινόμενο" (!) τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Σουδάν, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία;
Θέλουν, μήπως, και την αναζωογόνηση του κινήματος της Παιδείας, κατά τα πρότυπα των συνθημάτων του Πολυτεχνείου, το 73; Ποιοι; Αυτοί, που όταν ασχολούνται με την Παιδεία, είτε υμνολογούν τις "μεταρρυθμίσεις" του Αρσένη, είτε ψάχνουν με τις κάμερές τους στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις τους"γνωστούςαγνώστους", για να μην δείξουν τους χιλιάδες που διαδηλώνουν για το μέλλον τους;
Θέλουν, μήπως, και την ανάπτυξη του κινήματος για "ψωμί", κατά τα πρότυπα του μηνύματος του Πολυτεχνείου; Ποιοι; Αυτοί που δεν τολμά αγρότης, ναυτεργάτης, εκπαιδευτικός, τραπεζοϋπάλληλος να κινητοποιηθεί για το ψωμί και τη δουλιά του, και εκείνοι ωρύονται για την "ταλαιπωρία" που τους προκαλεί ο λαουτζίκος;
***
Ναι, λοιπόν. Αυτοί είναι που ανέλαβαν αυτόκλητα να "σώσουν" το μήνυμα του Πολυτεχνείου, μέσω της ιδιότυπης "απαγόρευσης" του εορτασμού του Πολυτεχνείου. Κάθονται αναπαυτικά στις καρέκλες τους, όταν οι χιλιάδες πορεύονται στα βήματα του Νοέμβρη, καλούν τα μικρόφωνα στα υπουργικά και πολιτικά γραφεία τους, όταν οι χιλιάδες φωνάζουν "δεν πάει άλλο", βγαίνουν στη μικρή οθόνη, όταν οι χιλιάδες βγαίνουν στην ανασφάλεια, και πουλούν "ενδιαφέρον" και "εξυπναδίτσες" περί του Πολυτεχνείου και του μηνύματός του.
Μετά πηγαίνουν να εισπράξουν τους παχυλούς μισθούς τους.
Το δικό τους μήνυμα είναι σαφές: Να τελειώνουμε πια με αυτό το ενοχλητικό εξεγερτήριο σταθμό της νεότερης ιστορίας του τόπου. Να τελειώνουμε με το Πολυτεχνείο! Γι' αυτό πασχίζουν οι άνθρωποι. Εχουν τους λόγους τους. Οπως και τότε, το '73, θα ήταν κάπου αλλού, έτσι και σήμερα είναι κάπου αλλού, από εκεί που χτυπούν οι παλμοί του "ψωμί - παιδεία - ελευθερία - εθνική ανεξαρτησία".
Απόντες και τότε και τώρα. Με το πρόβλημά τους άλυτο, και τότε και τώρα. Και το πρόβλημά τους είναι ότι δε θα ξεμπλέξουν ποτέ, με εκείνους, που όταν συγκρίνονται μαζί τους, αποκαλύπτεται πόσο μα πόσο μικροί και ασήμαντοι είναι. Ετσι συμβαίνει, όταν οι απόντες συγκρίνονται με τους παρόντες. Και τότε και τώρα.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
Ζωντανό το μήνυμα του Νοέμβρη 
