Οταν πρωτοπήγα στη Νέα Υόρκη - πάνε χρόνια τώρα - μου έκανε εντύπωση ότι σε κάθε εστιατόριο, φτηνό ή ακριβό πριν ακόμη παραγγείλω κάτι μου έφερναν ένα ποτήρι νερό με πολλά παγάκια. Στην αρχή, αφελώς βέβαια σκέφτηκαότι οι Αμερικανοί είναι καλοί ψυχολόγοι, τόσο καλοί που καταλάβαιναν διά μιας την αδυναμία που είχα στο νερό. Αργότερα έμαθα την εξής ιστορία: Στη δεκαετία του '40 ένας άνδρας μπήκε σε ένα εστιατόριο, ζήτησε ένα ποτήρι νερόπου το γκαρσόνι αρνήθηκε να του φέρει. Ο δύστυχος άνδρας επέμενε, το γκαρσόνι, ο μετρ και ο ιδιοκτήτης συνέχισαν να αρνούνται για τα επόμενα τρία λεπτά. Δε χρειάστηκε περισσότερο, διότι ο άνθρωπος πέθανε. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε ότι τα αιτία του θανάτου οφείλονταν σε αφυδάτωση. Η χήρα του ατυχούς αυτού άνδρα, μήνυσε το εστιατόριο, ζητώντας σαν αποζημίωση για την απώλεια, ένα ποσό μυθικό ένα ποσό πολλών εκατομμυρίων δολαρίων που τελικά της δόθηκε. Αμέσως μετά το δραματικό αυτό επεισόδιο - όχι του θανάτου, αλλά της καταβολής των δολαρίων - ψηφίστηκε νόμος που επέβαλλε σε ΟΛΑ τα εστιατόρια να σερβίρουν το νερό που δεν... καίει, πριν καν τους ζητηθεί. Τους έγινε μάθημα, φαίνεται.

Τώρα στην Αθήνα. Τον είδα με τα μάτια μου, γιαγιά, όχι τον βασιλέα φυσικά, αλλά τον άγνωστο δυστυχή κύριο, που περίμενε στη Δ Εφορία, που στεγάζεται στην οδό Κωλέττη και Εμμανουήλ Μπενάκη. Καινούριο το κτίριο, πεντακάθαρο - δεν έχει προλάβει ακόμη να βρωμίσει ευτυχώς, κτίριο φιλικό, εχέμυθο, στοργικό, έτοιμο είναι κάθε στιγμή να αγκαλιάσει όλους τους φορολογούμενους. Να τους αγκαλιάσει σφικτά, τόσο σφικτά μέχρι που να τους πνίξει... Περίμενε, λοιπόν, ο κύριος και η νευρικότητα που έδειχνε μου φάνηκε κάπως φυσιολογική. Στην Εφορία βρισκόταν. Φιλική μεν, Εφορία δε. "Υπάρχει μια τουαλέτα", ρώτησε χαμηλόφωνα και ντροπαλά ο άνθρωπος. Απάντηση δεν πήρε. Ξαναρώτησε. Εξήγησε ότι είχε απόλυτη ανάγκη να την επισκεφτεί επειγόντως. Είναι μόνον για το προσωπικό του είπαν. Η ώρα περνούσε και η ουρά μόλις που κουνιόταν, ο κύριος με το παλτό κουνούσε τα πόδια του δεξιά και αριστερά, έφερνε τα χέρια στο σημείο που ο Αδάμ είχε το φύλλο συκής, για να εμποδίσει ίσως την... καταστροφή. Κάποια στιγμή δεν άντεξε. Πήγε στον Εφορο, του εξήγησε την κατάσταση. Και εκείνος ατάραχος τον παρέπεμψε στον αστυφύλακα που βρισκόταν παρά τω ταμία και έπαιζε πασιέντζα στο κομπιούτερ! "Ανοίχτε μου την πόρτα της τουαλέτας του προσωπικού, του είπε ο κύριος Εφορος... ". Χωρίς να του ρίξει ένα βλέμμα το Οργανο συνέχισε να παίζει με... το ηλεκτρονικό όργανο του και είπε: "Αποκλείεται". Αν ο κύριος έσκαγε από το κακό του ή το νερό του εκεί μέσα στη μεγάλη αγκαλιά της ΔΟΥ της οδού Κωλέττη ή της ΔΟΥ Ψυχικού - που ψυχικό δεν κάνει - και η χήρα του πήγαινε στα δικαστήρια ζητώντας εκατομμύρια δραχμές, τότε θα βλέπατε πως η μαϊμού του Κωλέττη και οι ομόλογοί της θα φιλούσαν κατουρημένες ποδιές και θα στέκονταν σούζα στους πελάτες της Εφορίας. Επιτέλους τα χρήματά μας δίνουμε, ούτε στην τουαλέτα δεν μπορούμε να πάμε;