Ετσι, ως αποδιοπομπαίο τράγο, ως μαύρο πρόβατο, διώχνουμε τον παλιό χρόνο. Και ταυτόχρονα, παγιδευμένοι σε ελπίδες που διαψεύδονται συνεχώς, ανοίγουμε διάπλατα τις αγκαλιές μας για να υποδεχτούμε το νέο. Για χάρη του φωτίζουμε άπλετα σπίτια και δρόμους, ρίχνουμε πυροτεχνήματα, διοργανώνουμε ρεβεγιόν, χορεύουμε και διαλαλούμε σε μείζονα τόνο ότι "ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά...". Και επενδύουμε επάνω στον ευλογημένο καινούριο χρόνο όλες μας τις προσδοκίες, όλα μας τα όνειρα, με μια πίστη που αγγίζει τα όρια της αφέλειας. Ναι, της αφέλειας, αφού λησμονούμε οι φουκαράδες ότι με "ωσαννά", σαν "σωτήρα", είχαμε υποδεχτεί πριν δώδεκα μήνες και τον προηγούμενο χρόνο, που τώρα τον αποπέμψαμε "κακήν κακώς", διότι ο μπαγαπότης τίποτε δεν πραγματοποίησε απ' όσα περιμέναμε από αυτόν...

Τι πλάνη όμως! Μόλις ο "σωτήρας" αναλάβει τα ηνία της εξουσίας ίδιος με τον τέως αποδεικνύεται και αυτός. Λησμονεί αυτομάτως όσες υποσχέσεις μοίρασε από τους προεκλογικούς εξώστες, για να υφαρπάσει την ψήφο μας και αρχίζει να μας σφίγγει περισσότερο τη "ζώνη", να πολλαπλασιάζει τους φόρους, να εξαπολύει "νέα μέτρα" αφανισμού και να ξεπουλάει με μεγαλύτερη ζέση από τον προκάτοχό του ό,τι απόμεινε από τη δημόσια περιουσία.

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ