Στον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΟΝΕ, που υπηρετεί τα ταξικά συμφέροντα των λίγων ενάντια στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών, αναφέρεται η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,σε συνέντευξη που έδωσε στον αρχισυντάκτη της οικονομικής εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ, Δημήτρη Χρήστου,και δημοσιεύεται στο χτεσινό φύλλο της. Αναφερόμενη στις συνεργασίες, η Αλέκα Παπαρήγα υπογραμμίζει πως, "εάν πηγαίναμε για συνεργασία και να λέμε εθνικός στόχος η ΟΝΕ, αυτός πια δε θα είναι συμβιβασμός, αλλά απεμπόληση θέσεων". Στην ίδια συνέντευξη αναφέρεται σε όλα τα ζητήματα, κι ανάμεσά τους για τις εξελίξεις στις σχέσεις της χώρας με την ΠΓΔΜ, για τους "S-300" κλπ.

Ο "Ρ" αναδημοσιεύει σήμερα από τη συνέντευξη αυτή τις απαντήσεις της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με την ΟΝΕ.

- Ξέρετε, ίσως βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, που όλοι προσπαθούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της ΟΝΕ. Γι' αυτό θα έλεγα, ανεξάρτητα από το χαρακτήρα του πολιτικού κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία, όλες οι κυβερνήσεις των 15 χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης μοιάζουν στην πολιτική τους. Αυτή είναι μια αναγκαιότητα. Αυτό δε σημαίνει όμως πως είναι απαραίτητο να συνεχιστεί επ' άπειρον και μετά την ΟΝΕ, που ολοκληρώνεται τα δύο προσεχή χρόνια.

- Να σας πω κάτι. Προσαρμογές χρειάζονται. Το βλέπουμε και εμείς, αλλά εδώ τώρα έχουμε προσαρμογές που ωφελούν μονόπλευρα τους λίγους, τους έχοντες, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που χρησιμοποιεί ο πρωθυπουργός. Επομένως, το θέμα δεν είναι αν πρέπει κανείς να παίρνει υπόψη τις εξελίξεις. Οποιος δεν τις παίρνει, σπάει τα μούτρα του. Το θέμα είναι ποιο όφελος υπηρετεί, των πολλών ή των λίγων; Αυτό είναι το ζήτημα. Και με την έννοια αυτή, η ΟΝΕ έχει μεν έναν αντικειμενικό χαρακτήρα, αντιπροσωπεύει όμως συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Αλλά υπάρχουν και άλλα συμφέροντα που και αυτά είναι αντικειμενικά, της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών.

- Θα 'θελα να κάνω μια ερώτηση, μια που πήγαμε στην ΟΝΕ. Πολλοί θεωρούν ότι με την ΟΝΕ η Ευρώπη μετασχηματίζεται σε μια ηπειρωτικού χαρακτήρα δύναμη. Λένε ότι ήταν ανάγκη των καιρών για να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Πολλοί μάλιστα ελπίζουν πως με την ΟΝΕ η Ευρωπαϊκή Ενωση θα γίνει πόλος ισορροπίας απέναντι στις ΗΠΑ, αυτός δηλαδή που χάθηκε με την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης. Θέλω να πω, μήπως ο ευρωπαϊκός κατακερματισμός εξυπηρετεί, ως έναν βαθμό, μικρό ή μεγάλο, και τα αμερικάνικα συμφέροντα, με μια Ευρώπη διαιρεμένη και κατακερματισμένη; - Μια Ευρώπη ενωμένη; Εχει σημασία αν ενώνεται και σε ποια πολιτική ενώνεται. Και δε νομίζω ότι στη γενική πολιτική, στα κοινωνικά προβλήματα, πρόκειται για διαφορετική πολιτική ανάμεσα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Επομένως, μια ισχυρή Ευρώπη, με την ίδια, ας πούμε, πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν είναι ωφέλιμη για τους λαούς. Μια ενωμένη Ευρώπη, που έχει μια διαφορετική πολιτική, είναι ωφέλιμη.

Δεύτερον, πρέπει να σας πω ότι κάνουμε ορισμένες εκτιμήσεις. Βεβαίως και αυτές οι εκτιμήσεις είναι σε μια πορεία εξέλιξης, δεν μπορεί να είναι εκατό τοις εκατό τελειωμένες.

Αλλά οι εκτιμήσεις που κάνουμε είναι ότι η ΟΝΕ έχει περισσότερα αποτελέσματα στο εσωτερικό της Ευρώπης, δηλαδή στη συγκέντρωση πλούτου. Στο διακανονισμό των σχέσεων ανάμεσα στις ισχυρές χώρες έχει περισσότερο εσωτερικό χαρακτήρα και λιγότερο μπορεί να αλλάξει την κατάσταση στην ισορροπία με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρακολουθούμε τις εκτιμήσεις που γίνονται, ξέρω ότι υπάρχουν επιστήμονες, οικονομολόγοι οι οποίοι θεωρούν ότι η Ευρώπη θα γίνει πιο ισχυρή από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ταυτόχρονα όμως οι ίδιοι διαβλέπουν και τον κίνδυνο ενός αυξημένου ανταγωνισμού μεταξύ τους, που ξέρουν πολύ καλά ότι τέτοιου είδους αντιθέσεις συνεπάγονται επικίνδυνες καταστάσεις.

Ετσι λοιπόν γίνεται και σήμερα μια συζήτηση, αν πρέπει να είναι σε μια πλήρη ισορροπία το ΕΥΡΩ με το δολάριο ή αν γίνει πιο ισχυρό το ΕΥΡΩ μπορεί να δημιουργήσει στο διεθνές επίπεδο ακόμη πιο οξυμένες καταστάσεις.

- Να ρωτήσω τότε γιατί εκτός ΟΝΕ ο ελληνικός λαός θα είχε καλύτερες προοπτικές ευημερίας; Με ένα ανίσχυρο νόμισμα, τη δραχμή, με υψηλό πληθωρισμό, ακριβότερο χρήμα, κυρίως για τους μικρούς και τους μικρομεσαίους, γιατί οι μεγάλοι έχουν περισσότερες δυνατότητες να βρουν. Γιατί να είναι λοιπόν καλύτερες οι μέρες για τους Ελληνες εκτός ΟΝΕ; Τι απάντηση θα δίνατε εσείς σε αυτό το ερώτημα, που κάθε απλός πολίτης, λίγο ως πολύ, έχει;

- Να σας πω. Εμείς δε θα υποστηρίζαμε μια πολιτική εκτός ΟΝΕ που θα ήταν ίδια με τη σημερινή και απλώς δε θα ενδιαφερόταν να πιάσει τους αριθμητικούς στόχους του Μάαστριχτ. Αναμφισβήτητα, σε αυτήν την περίπτωση, πάλι τα πράγματα θα ήταν άσχημα και σκληρά. Δεν ξέρω αν θα ήταν χειρότερα, αλλά οπωσδήποτε δε θα ήταν καλύτερα.

Εμείς, όταν αντιστρατευόμαστε την ΟΝΕ ως εθνικό στόχο, το βλέπουμε σε συνδυασμό με ορισμένες θετικές αλλαγές προς τα εμπρός. Με μια ριζική αλλαγή της πολιτικής, και όχι βέβαια απλώς με την ίδια πολιτική εκτός ΟΝΕ.

Ενα δεύτερο πρέπει να πω. Υπάρχει μια διαφορά, όταν ακολουθείς μια πολιτική με επιλογή σου, μάλλον να πω με επιλογή των κυρίαρχων δυνάμεων ή των κυβερνήσεων, και είναι άλλο πράγμα να ακολουθείς μια πολιτική η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο πανευρωπαϊκά θεσμοθετημένη.

Στη δεύτερη περίπτωση, της θεσμοθέτησης, δεν μπορούν να γίνουν ούτε κάποιοι ελιγμοί που ενδεχόμενα θα ήθελε να κάνει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση χάριν κάποιου εσωτερικού οφέλους. Δηλαδή, όταν είσαι δεσμευμένος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Οταν δεν είσαι δεσμευμένος, ακόμα και αν δεν αλλάζεις τη γραμμή πλεύσης έχεις κάποια περιθώρια επιλογής. Να σας πω ένα παράδειγμα: Οι οικονομικές σχέσεις με άλλες χώρες. Δε νομίζω, ακόμα και με το σημερινό συσχετισμό δύναμης, τη σημερινή εικόνα που έχει ο κόσμος, ότι η Ελλάδα δε θα είχε τη δυνατότητα να έχει σχέσεις ωφέλιμες. Εμπορικά ας το πούμε με άλλες χώρες, θα μπορούσε να έχει. Που σήμερα δεν μπορεί να έχει λόγω των δεσμεύσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα μπορούσε να έχει.

- Πολλοί ισχυρίζονται το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή ότι - για παράδειγμα στα Βαλκάνια - οι δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας είναι πολύ μεγάλες, αφού, εκτός από την καλή της οικονομία, εκπροσωπεί, αν θέλετε, είναι ο πρεσβευτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην περιοχή. Και πάρα πολλές μεγάλες, ισχυρές επιχειρήσεις, κάνουν την έδρα τους για τη διείσδυση στα Βαλκάνια, την Αθήνα.

- Το πρόβλημα είναι ακριβώς ότι η ελληνική οικονομία γίνεται ένα παράρτημα ή φασόν των πολυεθνικών. Και αποφασίζεται τι θα παράγουμε, πόσο θα παράγουμε, τι θα εξάγουμε, πόσο θα εισάγουμε. Πολλές φορές έχω βάλει το ερώτημα στον πρωθυπουργό και στη Βουλή πρόσφατα. Οι εξελίξεις, π.χ., είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσουν στο εξής φαινόμενο: Οι πιο ισχυρές χώρες να αναδιπλωθούν μεταξύ τους, να διαμορφώσουν - ήδη έχουν διαμορφώσει - ένα σκληρό πυρήνα, να κοιτάξουν τα μεταξύ τους συμφέροντα και να πουν στους υπόλοιπους - με συγχωρείτε για την έκφραση - "κόψτε το λαιμό σας". Αυτό έχει γίνει και στο παρελθόν και θα γίνει και τώρα. Και πάει να γίνει τώρα με αφορμή και το πακέτο Σαντέρ.

Εμείς δηλαδή λέμε ότι τα πράγματα είναι άσχημα και με τα σημερινά δεδομένα. Για το λαό έτσι και αλλιώς είναι άσχημα, αλλά και συνολικά άσχημα γιατί καμιά ελληνική κυβέρνηση δε θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτούς τους στενότερους συνασπισμούς που χτίζονται σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Και ξέρουμε πολύ καλά ότι οι ισχυρές χώρες μεταξύ τους μοιράζουν τα πάντα και οι υπόλοιποι είναι φτωχοί συγγενείς.

- Πάντως, ισχυρίζονται αρκετοί - και φαίνεται λογικό - ότι εν πάση περιπτώσει για την Ελλάδα αυτή η υποχρέωση των όρων του Μάαστριχτ και της σύγκλισης, της ήρθε ως ένα βαθμό "κουτί". Από ποια άποψη; Είναι γνωστό - για παράδειγμα - πως ο Α. Παπανδρέου κυβέρνησε τη χώρα με δανεικά. Μπορεί δηλαδή κάποιες ομάδες εργαζομένων, κάποιες συντεχνίες να βελτίωσαν σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο, αυτό όμως έγινε τεχνητά και για ψηφοθηρικούς λόγους. Δημόσια ελλείμματα, εξωτερικό χρέος, πληθωρισμός, εκτινάχτηκαν στα ύψη. Ετσι, ούτως ή άλλως, είτε μπαίναμε στην ΟΝΕ, είτε δεν μπαίναμε, υπήρχε η υποχρέωση νοικοκυρέματος της ελληνικής οικονομίας.- Εδώ εμείς έχουμε δύο ενστάσεις. Αυτό το οποίο λέτε ισχύει. Δεν το αντιστρατευόμαστε αυτό. Ποιες είναι οι ενστάσεις μας;

Πρώτον, δυστυχώς η Ελλάδα από τότε που εμφανίστηκε το νεοελληνικό κράτος, μιλάω μετά την Επανάσταση του '21, αλλά και ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο, ζούσε με χρέη και με δανεικά. Δεν αξιοποίησε όλες, τις όποιες εσωτερικές αναπτυξιακές δυνατότητες υπήρχαν. Δε μιλάμε για αυτάρκεια της Ελλάδας, δεν πιστεύουμε στην αυτάρκεια. Εν πάση περιπτώσει το χρέος πάει πολύ μακριά.

Δεύτερον, ας υποθέσουμε ότι πάει κάποιος τώρα να μειώσει τον πληθωρισμό. Εμένα πάντως δε μου λέει τίποτε ότι ο πληθωρισμός πρέπει να είναι στο 2% ή στο 3%. Μπορεί να είναι και στο 7% και να είναι καλύτερα, αν δει κανείς και τα άλλα μεγέθη. Η μείωση του πληθωρισμού έχει σημασία; Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Και στο τέλος το πληρώνει ο λαός το μάρμαρο της μείωσης του πληθωρισμού. Δεν το πληρώνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, δεν το πληρώνει το ξένο κεφάλαιο. Γι' αυτό λέω. Ας πούμε, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρωστάνε στους πάντες.

- Είναι δυνατή οικονομία όμως.

- Είναι δυνατή γιατί εκμεταλλεύεται τους πάντες. Τα προβλήματα υπάρχουν. Ο τρόπος όμως που θα πάνε να λυθούν - και δεν απλώς ένα θέμα διαχείρισης - πάνε να λυθούν με ανώφελες κυριολεκτικά μακροπρόθεσμες θυσίες του λαού μας. Και με αυτήν την έννοια, εμείς είμαστε αντίθετοι.

Βεβαίως πρέπει να υπενθυμίσω ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στην περίοδο εκείνη των μεγάλων κοινωνικών παροχών του ΠΑΣΟΚ, είχε αποκαλύψει ότι αυτές τις κοινωνικές παροχές θα τις πλήρωνε πάλι ο λαός και υποθήκευε την οικονομία της χώρας και το λαό, προκειμένου να κάνει αυτές τις παροχές.

Δηλαδή δεν είμαστε λάτρεις, γενικά, των παροχών. Είμαστε, ας το πω έτσι, λάτρεις των κατακτήσεων των εργαζομένων, που τις πραγματοποιούν μέσα σε μια πορεία όπου και οι ίδιοι καθορίζουν και το δρόμο της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Μπορεί, αν θέλετε, να ξεκινήσει κανείς με λιγότερες κατακτήσεις και να έχει προοπτική. Και με αυτήν την έννοια, αποκαλύφθηκε, αν θέλετε, και η παροχολογία, η γνωστή της δεκαετίας του '80, πόσο κοντά ποδάρια είχε.