Τόσο η κυβέρνηση, όσο - εμμέσως πλην σαφώς - και τα κόμματα που συμφωνούν επί της ουσίας με την πολιτική της αξιώνουν να σταματήσουν εδώ και τώρα οι κινητοποιήσεις των καθηγητών, με πρόσχημα τις χαμένες ώρες. Ακούμε την ίδια ώρα συνδικαλιστές των παρατάξεων, που στηρίζονται από αυτά τα κόμματα να λένε, ανεπίσημα βέβαια, ότι δεν μπορούν να πάνε αυτήν τη στιγμή σε κάποια γενική συνέλευση και να ζητήσουν την αναστολή των κινητοποιήσεων, γιατί θα συναντήσουν τη γενική κατακραυγή. Τι δείχνει αυτό;

Δ. Κρομύδας: Δείχνει ακριβώς τις συνθήκες που επικρατούν αυτήν τη στιγμή στη βάση των εκπαιδευτικών. Δείχνει την έντονη δυσφορία τους για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και για τη συνολικότερη πολιτική της. Ετσι έχουν κάνει καθαρό πως δε δέχονται να δουν συνδικαλιστή να υπερασπίζει αυτήν την πολιτική. Αυτό δημιουργεί προβλήματα σε ορισμένους. Η ηγεσία του ΔΣ της ΟΛΜΕ σύρεται αυτήν τη στιγμή στον αγώνα από την ίδια τη βάση.Τα όσα κουβεντιάζονται αυτές τις μέρες και όσα γίνονται στη διάρκεια των διαδηλώσεων δείχνουν τη δυναμική που υπάρχει σήμερα σε αυτό το κίνημα. Είναι ένα καζάνι που βράζει. Και είναι έτοιμο να εκραγεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι καθηγητές έχουν κάνει καθαρό ότι δε θα περάσει η πολιτική του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου" τόσο εύκολα, όσο ενδεχομένως αρχικά να πίστευε η κυβέρνηση ότι θα περάσει.

Η κυβέρνηση το γνωρίζει ήδη αυτό και ακολουθεί από την έναρξη της απεργίας μια παρελκυστική τακτική, που ξεκίνησε από τη δυσφήμιση του αγώνα μας και κατέληξε σήμερα να παρουσιάζει ψεύτικα στοιχεία για τις αυξήσεις.

Αυτό, βέβαια, εξοργίζει ακόμα περισσότερο τους απεργούς, κάνει πιο έντονες τις μορφές που παίρνει ο αγώνας. Κι έτσι, ήδη, γίνονται πλατύτερα καθαρά τα δύο μέτωπα που έχει αυτός ο αγώνας: Από τη μία οι εκπαιδευτικοί δίνουν αγώνα επιβίωσης για να σταματήσουν να δουλεύουν σε οικοδομές και ωςνυχτοφύλακες για να τα βγάλουν πέρα. Ταυτόχρονα, παλεύουν για την υπεράσπιση, αναβάθμιση και διεύρυνση του δημόσιου σχολείου. Για να αντισταθούν στην πολιτική του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου", που θέλει να μεταβάλει την εκπαίδευση σε εμπορεύσιμο είδος. Με μια κουβέντα: Ο αγώνας των εκπαιδευτικών γίνεται κομμάτι του γενικότερου αγώνα του λαού ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό ορισμένοι θέλουν να το αποτρέψουν, αλλά η δυναμική που έχει αναπτυχθεί στη βάση δεν τους το επιτρέπει.

- Διαπιστώσαμε μια αλλαγή στάσης και του προέδρου της ΔΟΕ, στελέχους της ΠΑΣΚ, αμέσως μετά τη συνάντηση της Τετάρτης, που είχε το ΔΣ της ΔΟΕ με τον πρωθυπουργό. Βγήκε τελικά και μίλησε για συνέχιση της απεργίας και στους δασκάλους.

Δ. Αγκαβανάκης: Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα των κυβερνητικών συνδικαλιστών. Προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, αλλά αυτό δε γίνεται κατορθωτό. Είναι υποχρεωμένοι να πάρουν υπόψη το κοινό αίσθημα της βάσης των δασκάλων και νηπιαγωγών ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, ενώ την ίδια ώρα θέλουν να υπερασπίσουν και αυτή την πολιτική.

Ομως πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί μιλούσαν για "ξεφτίλα", ρωτώντας: "Είναι δυνατόν να κάνουμε τέτοιον αγώνα για 3.600 δραχμές;".

Πάντως ας μην καλλιεργούνται αυταπάτες για ορισμένα φαινόμενα και ειδικά για την τακτική της ΠΑΣΚ (χωρίς να εξαιρούνται από τις ίδιες τους τις πράξεις και οι άλλες παρατάξεις - ΔΑΚΕ, Συνεργασία, Παρεμβάσεις). Από την αρχή κάνει το παν για να εκφυλιστεί ο απεργιακός αγώνας των δασκάλων. Τι είδους αγώνα έκαναν για να τονώσουν τα ποσοστά της απεργίας; Πόσα στελέχη τους πήγαν περιοδείες στην επαρχία για να ανεβάσουν τη συμμετοχή στην απεργία; Κανείς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Μόνο η δική μας παράταξη, η ΔΕΕ, έκανε και κάνει το παν, μέσα στις δυνατότητές της, για να ενημερώσει τους συναδέλφους σε όλη τη χώρα για την αναγκαιότητα του απεργιακού αγώνα. Οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί στην κορυφή και η ελπίδα θα υπάρχει μόνο όσο η βάση των δασκάλων θα πιέζει σε αγωνιστική κατεύθυνση.

Δ. Κρομύδας: Πάντως να ξέρουν οι παρατάξεις εκείνες στη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ ότι τα όποια σχέδιά τους για σταμάτημα αυτού του αγώνα δεν πρόκειται να περάσουν εύκολα. Θα συναντήσουν τη σθεναρή αντίσταση της βάσης των εκπαιδευτικών. Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα "αντέχουμε", που ακούγεται ξανά και ξανά στις διαδηλώσεις. Γι' αυτό και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν τεχνητές αντιπαραθέσεις, μεταξύ δασκάλων, καθηγητών και των υπόλοιπων φορέων της εκπαίδευσης. Εκεί εντάσσεται και η προσπάθεια της πλειοψηφίας του ΔΣ της Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας - να διασπάσει το μπλοκ γονιών, μαθητών, εκπαιδευτικών - η οποία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τα δεκάδες ψηφίσματα συμπαράστασης που εκδίδουν καθημερινά οι Ενώσεις Γονέων της Αθήνας στους απεργούς. Φοβούνται το μέτωπο Παιδείας, όπως φοβάται ο διάολος το λιβάνι και πέρα από τις όποιες αγωνιστικές κορόνες που "πετάνε" διαρκώς, κάνουν το παν για να μη συναντηθεί ο αγώνας των εκπαιδευτικών με τον αγώνα των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων. Μόνο που αυτό έχει ήδη συμβεί με μεγάλη επιτυχία στο συλλαλητήριο της Πέμπτης. Κι αυτό είναι μία σημαντική παρακαταθήκη...