Αυτές τις μέρες θα περάσουν για έγκριση από τα Νομαρχιακά Συμβούλια οι προϋπολογισμοί του 1997. Ηδη οι Νομαρχιακές Επιτροπές (ΝΕ), τουλάχιστον για την Αθήνα, είναι έτοιμες να εισηγηθούν στο Νομαρχιακό Συμβούλιο τις προτάσεις τους για να πάρει το όργανο τις τελικές του αποφάσεις.

Χωρίς να θέλουμε να επαναλάβουμε γνωστά πράγματα, θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο και χρήσιμο για το λαό να πληροφορηθεί τι ακριβώς κρύβεται πίσω από την όλη αυτή επιχείρηση σύνταξης των προϋπολογισμών για κάθε Νομαρχία. Και αυτό για να αναδειχτούν ακόμα πιο ξεκάθαρα οι στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής, οι συγκεκριμένες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ο ρόλος, όπως θέλουν να τον διαμορφώσουν, που παίζει σε όλο αυτό το παιχνίδι η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση (ΝΑ).

Θα αναφερθούμε σε δύο από τις έξι Επιτροπές της Νομαρχίας, που έχουν αρμοδιότητες σε κυρίαρχα, πρωταρχικής σημασίας θέματα στη μεγαλύτερη Νομαρχία της Ελλάδας με 2.450.000 κατοίκους, 45 δήμους και τρεις κοινότητες. Είναι αυτές της Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλησης - Νεολαίαςκαι της Υγείας - Πρόνοιας.

Οι ΝΕ είναι πρώτα απ' όλα πολιτικά συλλογικά όργανα και αντίστοιχη πρέπει να είναι η συμβολή τους στη δράση, στο πρόγραμμα, στους στόχους, στην επεξεργασία κατευθύνσεων και λύσεων για τα προβλήματα που απασχολούν όλους τους κατοίκους και ιδιαίτερα των χαμηλών εισοδημάτων, της νεολαίας, της γυναίκας, του παιδιού, της οικογένειας. Πρωταρχικό τους χρέος είναι η αντιμετώπιση των κοινωνικών εργασιακών ζητημάτων και μάλιστα σήμερα που αυτά παίρνουν την πλέον οξυμένη τους μορφή και κυριαρχούν στους αγώνες του λαού μας, σε τομείς όπως της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας, του πολιτισμού και αθλητισμού και της ανεργίας. Οφείλουν και πρέπει να σκύψουν το κεφάλι σ' αυτά, να βρουν μεθόδους και τρόπους με τους οποίους η Νομαρχία και τα Νομαρχιακά Συμβούλια, με το κύρος τους, στηριγμένοι στο λαό, θα παλέψουν, θα διεκδικήσουν, θα απαιτήσουν λύσεις, βελτιώσεις, ακόμα και ανατροπές στις ήδη χαραγμένες επιλογές, πάντα για το συμφέρον των εργαζομένων, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, των αιτημάτων και τη στήριξη των προτάσεων από κοινωνικούς φορείς, συνδικαλιστικά όργανα, επιτροπές. Ο ρόλος τους, φυσικά, αν και κυρίαρχος δε σταματά εκεί. Πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένο πλαίσιο εφαρμογής και υλοποίησης που δεν είναι άλλο από τα χρηματικά κονδύλια που θα απαιτηθούν και από τις πολιτικές πράξεις που χρειάζονται να προχωρήσουν. Ετσι, το Νομαρχιακό Συμβούλιο θα έχει από "πρώτο χέρι" τις ανάγκες για τα σχολεία και την εκπαίδευση, την ποσοτική και ποιοτική βελτίωση στον τομέα της υγείας, την αναβάθμιση της κοινωνικής πολιτικής, τις πραγματικές και ουσιαστικές παρεμβάσεις που χρειάζονται να γίνουν στον πολιτισμό, και γενικά τη συμβολή της Νομαρχίας για ό,τι έχει σχέση με την πρόοδο, την κοινωνική προκοπή και τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Τελικά, το ανώτερο αυτό συλλογικό όργανο, δηλαδή το Νομαρχιακό Συμβούλιο, θα πάρει τις αποφάσεις που αρμόζουν και απαιτούν οι καιροί, η εξέλιξη και ο άνθρωπος ο ίδιος ως το ουσιαστικό μέσο ανάπτυξης και κοινωνικής ποιοτικής αναβάθμισης.

Αντί όλων αυτών, η κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία των Οικονομικών, έσπευσαν να στείλουν ακόμα πριν από την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού, εγκυκλίους και οδηγίες για το πώς έπρεπε να συντάξουν οι Νομαρχίες τους δικούς τους προϋπολογισμούς βάσει δύο σαφών κατευθύνσεων. Η πρώτη, ότι θα πρέπει να υπάρξουν μειώσεις στα ποσά για τις λειτουργικές δαπάνες, η δεύτερη, να παραμείνουν στα ίδια επίπεδα του '96 όλες οι υπόλοιπες. Δηλαδή ο φετινός προϋπολογισμός να έμενε ουσιαστικά στους ίδιους αριθμούς.

Μετά την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού απ' τη Βουλή (τον καταψήφισε το ΚΚΕ), ο οποίος ονομάστηκε και από τον ίδιο τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας ως ο σκληρότερος των τελευταίων δεκαετιών, στάλθηκε στις Νομαρχίες οι οποίες όφειλαν να τον εφαρμόσουν ως έχει, χωρίς να επιχειρηθεί φυσικά καμία απολύτως αύξηση στους κωδικούς με τα ποσά που αντιστοιχούσαν στις οποιεσδήποτε ανάγκες, υποχρεώσεις και λειτουργίες των υπηρεσιών, τμημάτων και διευθύνσεων της Νομαρχίας.

Οι ψυχροί αριθμοί του κρατικού προϋπολογισμού οδηγούν αναγκαστικά στην εφαρμογή της αντιλαϊκής, αντιαναπτυξιακής, αντικοινωνικής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση, δίνοντας το στίγμα μιας αυταρχικής και αντιδημοκρατικής δεοντολογίας. Επιβάλλουν στις Νομαρχίες, χωρίς καμιά συζήτηση να δεχτούν το επαχθές πρόσωπο της άρχουσας τάξης, της οικονομικής ολιγαρχίας, τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το πρόγραμμα σύγκλισης, προς χάρη του οποίου κινδυνεύει να διαλυθεί όλη η χώρα.

Με αυτόν τον τρόπο η ΝΑ όχι μόνο παύει να έχει τον πολιτικό λόγο που δικαιούται και απαιτείται, όχι μόνο δεν παίζει κανένα ρόλο στη βελτίωση συνθηκών και ποιότητας ζωής των κατοίκων, όχι μόνο δε συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας, αλλά μετατρέπεται σε υποχείριο όργανο της κρατικής μηχανής, εντολοδόχος στην εφαρμογή κάθε αντιλαϊκού μέτρου και μεσάζοντα στην υλοποίηση των στόχων της κυβέρνησης, που υπηρετεί πιστά με ραγιαδισμό και χωρίς ντροπή τη μααστριχτική πολιτική των Βρυξελλών.