Οι λαϊκές κινητοποιήσεις η μια διαδέχεται την άλλη. Ενα κύμα αγωνιστικών διεκδικήσεων με κοινές αναφορές βρίσκεται σε εξέλιξη. Το ένα τμήμα του λαού μετά το άλλο, το καθένα με τον τρόπο του, ενεργοποιείται, βγαίνει στο δρόμο και αγωνίζεται ενάντια στη σημερινή πολιτική. Αναζητούν διέξοδο από τα ασφυκτικά πλαίσια της πολιτικής εξυπηρέτησης του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου. Από το αδιέξοδο που υπηρετούν και αναπαράγουν τα κόμματα της άρχουσας τάξης. Οι μαθητές, οι αγρότες, εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους και χώρους, οι συνταξιούχοι, ξεπερνάνε προκαταλήψεις, ξεθαρρεύουν και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, δείχνοντας, ταυτόχρονα, όλο και πιο συγκεκριμένα τον πραγματικό ένοχο.

Οι διάφοροι επιμέρους αγώνες, πέρα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, έχουν και κοινά χαρακτηριστικά και κοινές ρίζες, που τελικά και τους καθορίζουν. Αφορούν άμεσα και αγκαλιάζουν όλους τους εργαζόμενους και ευρύτερα το λαό, που θίγεται από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης. Και αυτό, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται, πρώτα και κύρια, στο γεγονός πως η βασική αιτία του κακού είναι η ίδια, άσχετα με τον τρόπο που κάθε φορά εκδηλώνεται. Δεν έχει σημασία, αν οι κυβερνώντες και οι απολογητές της πολιτικής τους, άλλοτε προβάλλουν την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, άλλοτε την πολιτική σύγκλισης στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ΟΝΕ ή κάτι άλλο. Η ουσία και η κατεύθυνση της πολιτικής τους ήταν και είναι μία και η αυτή. Είναι η πολιτική εξυπηρέτησης του ντόπιου και του ξένου μεγάλου κεφαλαίου, σε βάρος πάντα του εργαζόμενου λαού, σε βάρος των οραμάτων της νεολαίας, σε βάρος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, του ίδιου του παρόντος και του μέλλοντος της ελληνικής κοινωνίας.

Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε μέσο να συγκαλύψει την κοινή αφετηρία και τους κοινούς στόχους αυτών των αγώνων. Προσπαθεί σε επίπεδο κοινωνίας να αποπροσανατολίσει τα επιμέρους τμήματα του λαού και να αποκρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα αυτών των κινητοποιήσεων, που θέτουν υπό αμφισβήτηση τις βασικές πολιτικές επιλογές της, τους βασικούς προσανατολισμούς της άρχουσας τάξης. Ομως, μέσα από τους αγώνες, ξεπροβάλλει η ανάγκη για συντονισμό και κοινή δράση, για μια ουσιαστική συμπαράταξη με προοπτική, των διαφόρων τμημάτων και κοινωνικών ομάδων. Η ανάγκη για να προταχθεί απέναντι στο μαύρο μέτωπο των πολυεθνικών και του ιμπεριαλισμού, που στην Ελλάδα εκφράζεται από τους ντόπιους υπηρέτες του, ένα άλλο μέτωπο, αυτό του λαού. Ξεπροβάλλει η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης, αλλά και φιλολαϊκής διεξόδου. Δικαιώνεται, έτσι, η πολιτική πρωτοβουλία του ΚΚΕ για οικοδόμηση του αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού, δημοκρατικού μετώπου. Μόνο το μέτωπο αυτό μπορεί να αποτελέσει την "κόκκινη κλωστή", που θα συνδέει τις αντιστάσεις του λαού και θα δίνει την αναγκαία πολιτική προοπτική στους αγώνες του. Θα συμβάλει στην ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης του λαού, της ανάγκης για μια άλλη πολιτική, για μια άλλη κυβέρνηση.

Η ανάγκη αυτή γίνεται πιο επιτακτική, καθώς προκύπτει μέσα από την ίδια τη ζωή και, ταυτόχρονα, ωριμάζει στους λαϊκούς αγώνες. Συνειδητοποιείται, όλο και περισσότερο, από τα τμήματα του λαού, που κινητοποιούνται και αγωνίζονται και σιγά σιγά παίρνει - τόσο γι' αυτά, όσο και για όλους τους εργαζόμενους - τις διαστάσεις του πραγματικού μονόδρομου, που στέκεται μπροστά τους και καλούνται να ακολουθήσουν.