Είχα την τύχη (την ατυχία) να παραβρεθώ σ' ένα μεγάλο σπιτικό με θέα στην Ακρόπολη. Σ' ένα μεγάλο σπιτικό με φανταχτερά στολίδια και πλούσια τζοβαϊρια. Κάτι φουσκωτές κοιλιές, κάτι μπράτσα ξεχειλωμένα, κάτι μούτρα ξεπλυμένα με βαμμένα κόκκινα μαλλιά ή φαλάκρες καλογυαλισμένες, με υστερικές φωνές. Κάποιοι βολεμένοι σταυρωτήδες, προσκυνημένοι καλοπερασάκηδες, μιας κοινωνίας φτιαγμένης στα μέτρα τους. Κάποιοι πρεσαρισμένοι, λοιπόν - που θαρρείς πως ποτέ τους δεν υπήρξαν παιδιά - μιλούσαν για κάτι παιδιά, "τα παλιόπαιδα", με μακριά μαλλιά κότσο και σκουλαρίκια, που μπλοκάριζαν τους δρόμους και δεν άφηναν τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες να πάνε στη δουλιά τους. Τους έπιασε, βλέπεις, ο πόνος για τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες, που δεν μπορούσαν να πάνε στη δουλιά τους, γιατί κάτι παιδιά "παλιόπαιδα" τους έκλειναν το δρόμο.

Μιλούσαν για κάτι παιδιά "παλιόπαιδα", που έβγαλαν γλώσσα και τους φτύνουν κατάμουτρα. Φτύνουν κατάμουτρα την κοινωνία που τους γέννησε.

Κάτι παιδιά "παλιόπαιδα", όταν τ' αυτόματο κροτάλιζε στην άγρια νύχτα της καταχνιάς, γράφανε με κόκκινες μπογιές στους τοίχους "Λευτεριά ή Θάνατος". Κάτι παιδιά "παλιόπαιδα", τα παιδιά με τα ξηλωμένα μπατζάκια και τα κοντοβράκια. Τα παιδιά με την ξεραμένη γόπα, τα ξεχειλωμένα φανελάκια και τα ξυπόλυτα ποδάρια. Τα παιδιά, που οι μεγαλόσχημες κυράδες των έξω σπιτιών ονομάτιζαν περιφρονητικά "κουκουέδες", κλειστήκανε και κάναν κάστρα άπαρτα το Μπιζάνι και τον Υμηττό, πολεμώντας τον εχθρό, πολεμώντας τον κατακτητή για τη λευτεριά της πατρίδας.

Κι αργότερα στο Πολυτεχνείο. Κάτι παιδιά "παλιόπαιδα", με ξέσκεπα στήθη κι ανοιχτή καρδιά, φράζουν το δρόμο στις ερπύστριες. Κάτι παιδιά "παλιόπαιδα" φτύνουν κατάμουτρα τη χούντα και φωνάζουν για "ψωμί, παιδεία, ελευθερία".