Ηταν σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Κάθε στενό, κάθε γωνιά, κάθε πεζοδρόμιο κάθε κλαρόδεντρο κατακλύστηκε από τεράστια πλήθη. Η μεγάλη πλατεία του Συντάγματος τη Δευτέρα και ο ευρύς χώρος των προπυλαίων την Πέμπτη (περασμένη) πλημμύρισαν από κόσμο, για να διαδηλώσουν την πίστη και συμπαράσταση στον αγώνα του καταπιεσμένου κουρδικού λαού. Και να δώσουν ένα μήνυμα στους απανταχού ένοχους καταδότες και υποκριτές. Το μήνυμα έβγαλε φτερά και πέταξε πάνω από τον πεντακάθαρο ουρανό της Αθήνας και στις μακρινές σκοτεινές πολιτείες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, ταρακουνώντας την εφησυχασμένη συνείδηση των πιλάτων.

* * *

Πίστεψαν - με την ενίσχυση αυτών των κυρίων - πως ο λαός τούς απάλλαξε από την ευθύνη και βγήκαν στην αντεπίθεση. Νόμιζαν πως θα τον ξεγελάσουν. Πως θα σταθεί στο δέντρο (συνέντευξη της Ντιλάν. Οτι τάχα μας έθιξε την Ελλάδα, ποια Ελλάδα έθιξε; Κάποια συγκεκριμένα ονόματα, μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης. Η Ελλάδα ήταν αλλού. Η Ελλάδα ήταν στα Προπύλαια και στο Σύνταγμα. Η Ελλάδα βροντοφώναζε για το δίκιο του κουρδικού λαού και αγανακτούσε και ντρεπότανε για τη μεγάλη προδοσία) και θα αφήσει να της διαφύγει το δάσος; (Η παράδοση του Οτσαλάν στα χέρια των Τούρκων βασανιστών).

Και είχαμε καιρό να συναντηθούμε και είχαμε καιρό να σφίξουμε τις γροθιές. Ξεθύμανε η ψυχή απ' τον καημό κι ανάσανε ελπίδα "Αν οι λαοί του κόσμου που αγωνίζονται για ένα κομμάτι λεύτερης γης είναι τρομοκράτες, τότε και μεις σήμερα τραγουδάμε για τους τρομοκράτες", θα πει ο Βασ. Παπακωνσταντίνου.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ