Η "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" που επικαλούνται το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και ιδιοποιείται η κυβερνητική προπαγάνδα στην υπόθεση Οτσαλάν, όχι μόνο έχει βαθιές και περίπλοκες ιστορικές καταβολές, αλλά αποτελεί, σ' αυτή τη φάση, έναν από τους βασικούς μοχλούς άσκησης εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο.Η χρήση της, τόσο ιστορικά (Γαλλική Επανάσταση, Οκτωβριανή, αντικομμουνισμός) όσο, ιδιαίτερα, στις μέρες μας στιγματίζει τον αυταρχισμό του χρήστη και σηματοδοτεί καίρια τη συντηρητική του ιδεολογία. Πάντα, και πολύ περισσότερο σήμερα, αποτελεί την "παντιέρα" κάθε αυταρχικής και αντιδημοκρατικής εξουσίας. Αυτός, εξάλλου, είναι και ο λόγος που η "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" προπαγανδίζεται πάντα σε αντιδιαστολή με την ψευδώνυμη "δημοκρατία" και την "ασφάλεια" των κρατούντων. Ιδιαίτερα μετά το 1991, με ομόφωνη απόφαση της ΝΑΤΟικής Συνόδου Κορυφής της Ρώμης, η "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" αποτελεί το μπούσουλα δράσης του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων", ενώ, τόσο το Μάαστριχτ το 1992, όσο και το Αμστερνταμ το 1997 "ενσωμάτωσαν" τις ΝΑΤΟικές εντολές και το "κεκτημένο Σένγκεν".Χαρακτηρίζοντας ως "τρομοκρατία" οτιδήποτε δεν εξαρτάται και δεν τρομοκρατείται από τη "νέα τάξη πραγμάτων", το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εφεύραν τον ιδανικό αντικαταστάτη του "κομμουνιστικού εχθρού" που τους επιτρέπει, στα ρευστά "πλαίσια ασφαλείας", όχι μόνο να διαβρώνουν και να διαστρεβλώνουν τις εσωτερικές λαϊκές αντιστάσεις, αλλά, κυρίως, να δρουν "εκτός ορίων", δημιουργώντας τα απαραίτητα προγεφυρώματα και τους "θύλακες αποσταθεροποίησης" που νομιμοποιούν κάθε βίαιη επέμβασή τους. Τα παραδείγματα του Ιράκ και της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι αποκαλυπτικά. Η "τρομοκρατία" χρησιμοποιείται στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ, και "αστυνομικά" από την ΕΕ, στα πλαίσια του Σένγκεν.

Το ΝΑΤΟ παρουσιάστηκε ως "αμυντική συμμαχία" που τρομοκρατούσε μόνο τους (...) κακούς "κομμουνιστές" σε επίπεδο χωρών (Σύμφωνο Βαρσοβίας) και τάξεων (Κομμουνιστικά Κόμματα).

Με το τέλος του "ψυχρού πολέμου" το ΝΑΤΟ "τυπικά" έμεινε χωρίς (...) αιτία, και κανονικά έπρεπε να αυτοδιαλυθεί.

Παρ' όλα αυτά, το Νοέμβρη του 1991, μετά τον πόλεμο στον Κόλπο, ανακοινώνεται από τη ΝΑΤΟική Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης η "νέα στρατηγική αντίληψη". Αναγνωρίζεται, βέβαια, ότι "η απειλή μιας ταυτόχρονης πλήρους κλίμακος επιθέσεως σε όλα τα ευρωπαϊκά μέτωπα του ΝΑΤΟ έχει πράγματι απομακρυνθεί" (παρ. 8). Αλλά, δυστυχώς, "σε αντίθεση με την κυρίαρχη απειλή του παρελθόντος, οι εναπομένοντες κίνδυνοι κατά της συμμαχικής ασφαλείας είναι πολύπλευρης φύσεως και πολλαπλών προσανατολισμών" (παρ. 9). Και αυτό γιατί "μάλλον θα προέλθουν από τις αρνητικές συνέπειες ασταθειών, οι οποίες μπορεί να προκληθούν από σοβαρές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δυσκολίες" (παρ. 10). Και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, η παράγραφος 13 διευκρινίζει ότι "τα συμφέροντα ασφαλείας της Συμμαχίας μπορούν να επηρεαστούν από άλλους κινδύνους ευρύτερου χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένης της διαδόσεως όπλων μαζικής καταστροφής, της διακοπής της ροής ζωτικών πόρων και των πράξεων τρομοκρατίας ή σαμποτάζ".

Οι ΗΠΑ, ένα μη ευρωπαϊκό κράτος, θα συνεχίσουν ως δερβέναγας να "εγγυούνται την ευρωπαϊκή ασφάλεια" - όχι την "ασφάλεια της Ευρώπης" - προσφέροντας στους άλλους "συμμάχους" τη συμμετοχή στη λεία, σε "διευρυμένο, τροποποιημένο περιβάλλον, το οποίο προσφέρει νέες ευκαιρίες στη Συμμαχία για να εντάξει τη στρατηγική της μέσα σ' ένα πλαίσιο ευρείας προσεγγίσεως της ασφαλείας" (παρ. 15). Αυτή η ευρύτερη της "εθνικής" προοπτική για την "ασφάλεια" απαιτούσε και έναν κοινό "εχθρό", "εντός και εκτός των ορίων επιχειρησιακής ευθύνης" του ΝΑΤΟ: την "τρομοκρατία".Οπου δεν υπήρχε, έπρεπε να εφευρεθεί. Η ΝΑΤΟική Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες (Γενάρης 1994) ήταν ακόμη πιο σαφής: Οι ΝΑΤΟικοί αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων "καταδικάζουν όλες τις ενέργειες διεθνούς τρομοκρατίας. Αποτελούν κατάφωρες παραβιάσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είναι απειλή κατά των κανονικών διεθνών σχέσεων" (παρ. 19).

Μάλιστα, το ΝΑΤΟ προχωρά ακόμη παραπέρα και απειλεί "κάθε μορφή καταναγκασμού ή εκφοβισμού κατά των δημοκρατικών κοινωνιών και της ελευθερίας τους" (παρ. 10). Η παραπάνω παράγραφος 19 της ΝΑΤΟικής απόφασης του 1994, αν συσχετιστεί με την υπόθεση Οτσαλάν, αποκαλύπτει και όλο το (...) δράμα του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και της κυβέρνησής του. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση ξεκίνησε από "ανθρωπιστική διάθεση" να βοηθήσει τον Οτσαλάν, και κατέληξε να τον κατηγορεί ως "τρομοκράτη", παρόλο που η ΝΑΤΟική, ομόφωνη, απόφαση είναι σαφής: η "τρομοκρατία" είναι το αντίθετο του "ανθρωπισμού".

Αυτός είναι μάλλον και ο βασικός λόγος που η κυβέρνηση σιωπά σχετικά με τη συνεδρίαση της ΝΑΤΟικής "Στρατιωτικής Επιτροπής" (MC) στις Βρυξέλλες τις δύο προηγούμενες μέρες, όπου, μετά από συντονισμένη αμερικανοτουρκική πρωτοβουλία, η "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" σε σχέση με την υπόθεση Οτσαλάν συζητήθηκε κεκλεισμένων των θυρών από τους αρχηγούς Γενικών Επιτελείων.

Οι ευρωπαϊκές "μεγάλες δυνάμεις", ιδιαίτερα η Ιταλία, η Γερμανία και η Γαλλία έχουν ιδιαίτερη εμπειρία από την "τρομοκρατία" της δεκαετίας του '70. Η Βρετανία και η Ισπανία αποτελούν ξεχωριστές περιπτώσεις εξαιτίας του ιρλανδικού IRA και της βασκικής ΕΤΑ. Η ελληνική "17Ν" αποτελεί εντελώς διαφορετική περίπτωση. Για τη Δυτική Ευρώπη η "αντιτρομοκρατική" κατάσταση έκτακτης ανάγκης της δεκαετίας του '70 αποτέλεσε τακτικό ελιγμό των καθεστώτων μετά το '68, η οποία όμως δεν μπορεί να εκτιμηθεί αν δε ληφθεί υπόψη του καθεστώς εξάρτησης των ευρωπαίων "συμμάχων" από τις ΗΠΑ στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Πράγματι, από το 1954 ακόμη, η ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη με την ένταξη των "ηττημένων" (Γερμανία και Ιταλία) συνοδεύτηκε από το άρθρο 4 της Συνθήκης των Βρυξελλών, σύμφωνα με το οποίο η ευρωπαϊκή ΔΕΕ "αναγνωρίζοντας το ανεπιθύμητο ομοίων ενεργειών με τα στρατιωτικά επιτελεία του ΝΑΤΟ, το Συμβούλιο και το Γραφείο του θα βασίζονται στις αρμόδιες στρατιωτικές αρχές του ΝΑΤΟ για την ενημέρωσή τους και για την παροχή συμβουλών σ' αυτά πάνω σε θέματα στρατιωτικής φύσεως". Με τον τρόπο αυτό, οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ επόπτευαν πλήρως τη δράση και τις πληροφορίες των "ευρωπαϊκών παραρτημάτων" κατά της "κόκκινης τρομοκρατίας". Τη δεκαετία του '70 η "αντιτρομοκρατία" απέδωσε αρχικά στην καταστολή των εξεγέρσεων, αλλά, πολύ σύντομα, άρχισε να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα έλυνε. Τη δεκαετία του '80 έγινε φανερό ότι η ΝΑΤΟική "Γκλάντιο" τρομοκρατούσε περισσότερο από τους "προλεταριακούς πυρήνες". Ενα ζήτημα είναι η εσωτερική καταστολή, και άλλο η εξωγενής "αποσταθεροποίηση". Εξάλλου, πολύ σύντομα έγινε λαϊκή πεποίθηση ότι η "τρομοκρατία" προωθείται και εξυπηρετεί αποκλειστικά τα κρατικά συμφέροντα. Η "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" της δεκαετίας του '90 διαφέρει ριζικά για τις ευρωπαϊκές "μεγάλες δυνάμεις", αφού, πλέον, με παρότρυνση των ΗΠΑ, μετατρέπεται σε μοχλό εξωτερικής παρέμβασης στη νέα "ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική". Το Μάαστριχτ το 1992 κάνει ειδική αναφορά στην "αστυνομική συνεργασία για την πρόληψη και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας" (άρθρο Κ). Το Αμστερνταμ θα "ενσωματώσει" ολόκληρο το Σένγκεν στο πλαίσιο της ΕΕ, με ειδικό, ξεχωριστό πρωτόκολλο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ειδικά όσον αφορά στο Κουρδικό, εδώ και χρόνια, αποτελεί πάγια πρακτική, ιδιαίτερα της ΕΕ, να εκδίδει σχετικές ανακοινώσεις, αρχίζοντας με τη στερεότυπη "καταδίκη της τρομοκρατίας" και διαβεβαιώνοντας για την "εδαφική ακεραιότητα" της Τουρκίας.

Αυτό επαναλήφθηκε και με τη σχετική απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών για την υπόθεση Οτσαλάν, με χαρακτηριστική απάλειψη κάθε αναφοράς στο όνομα "Κούρδος" κλπ. Κάθε Οτσαλάν, ως "Τούρκος πολίτης" καθιστάτε έτσι αυτόματα "τρομοκράτης". Η πρωθυπουργική παλινωδία από τον "ανθρωπισμό" στην "τρομοκρατία" δεν αποτελεί, λοιπόν, πρωτόφαντο γεγονός. Αντίθετα, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι πανταχόθεν πιέσεις προς την Αθήνα για αποκήρυξη της "τρομοκρατίας", ονοματίζοντας ιδιαίτερα το ΡΚΚ. Αυτό θα αποτελέσει και την ολοκλήρωση της προδοσίας του αγώνα ολόκληρου του κουρδικού λαού από την ετεροκατευθυνόμενη κυβέρνηση των Αθηνών. Οπως έγινε με την Κύπρο, την Αλβανία, τη Σερβία (...).