Τις σοβαρές επιφυλάξεις του στην αποτέφρωση των αποβλήτων, εξαιτίας των κινδύνων που δημιουργούνται για το περιβάλλον,υπογράμμισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Θεωνάς,κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικής έκθεσης.

Ο Γ. Θεωνάς τόνισε: "Με τη συζητούμενη πρόταση συμπληρώνεται ουσιαστικά η υπάρχουσα Οδηγία 94/67/ΕΚ (αντικαθιστά το άρθρο 8) σε ένα κρίσιμο περιβαλλοντικά σημείο. Στον καθορισμό συγκεκριμένων ορίων στις συγκεντρώσεις ρυπογόνων ουσιών στα επεξεργασμένα υγρά απόβλητα, που προκύπτουν από την έκπλυση των αερίων καύσης, καθώς και στον καθορισμό συγκεκριμένων ελέγχων και διαδικασιών παρακολούθησης".

Αναφερόμενος στο περιεχόμενο της πρότασης ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τόνισε: "Η αρχή που υιοθετείται είναι ορθή. Δεν είναι επιτρεπτό να μεταφέρεται η ρύπανση από το ένα περιβαλλοντικό μέσο (εν προκειμένω από τον αέρα) στο άλλο (εν προκειμένω στα νερά και στο έδαφος). Δεν είναι δηλαδή επιτρεπτό, από τη μια μεριά να θεσπίζονται αυστηρά όρια συγκεντρώσεων ρυπογόνων ουσιών στις αέριες εκπομπές μιας μονάδας καύσης (επομένως να κατακρατούνται με έκπλυση από τα καπναέρια μεγάλες ποσότητες ρύπων), και από την άλλη μεριά ένα μεγάλο μέρος των ρύπων αυτών (μέσω μιας ατελούς επεξεργασίας της έκπλυσης) να οδηγούνται στους αποδέκτες των επεξεργασμένων (ατελώς) εκροών".

Επισήμανε όμως ότι "είναι αξιοσημείωτο να τονίσουμε τα εξής:

Πρώτον, η φιλοσοφία και το σκεπτικό της πρότασης αναδεικνύει και από μία άλλη οπτική την εσωτερική αντίφαση της καύσης ως μεθόδου επεξεργασίας των επικίνδυνων (και όχι μόνο) αποβλήτων. Οσο δηλαδή περισσότερο προσπαθεί κανείς να μειώσει τη ρύπανση στην ατμόσφαιρα (κατακρατώντας με έκπλυση των καπναερίων μεγαλύτερες ποσότητες τοξικών ουσιών), τόσο μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζει στην προστασία από τη ρύπανση των δύο άλλων περιβαλλοντικών μέσων (νερών, αέρα), και φυσικά τόσο μεγαλύτερους οικονομικούς πόρους πρέπει να διαθέσει προς την κατεύθυνση αυτή.

Δεύτερον, η αβεβαιότητα που επικρατεί ακόμη ως προς την επικινδυνότητα των ρύπων στα επεξεργασμένα καυσαέρια των μονάδων καύσης καθιστά και από την άποψη αυτή τη μέθοδο της καύσης αναξιόπιστη σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας. Χαρακτηριστικό της αβεβαιότητας αυτής είναι οι τεράστιες αποκλίσεις που σημειώνονται στην αιτιολογική έκθεση, σχετικά με τα ανώτατα όρια εκπομπών που έχουν θεσπίσει οι αναπτυγμένες οικονομικά χώρες, όρια που διαφέρουν μέχρι και χίλιες φορές από χώρα σε χώρα η από μονάδα σε μονάδα.

Τρίτον, με βάση, λοιπόν, και τα παραπάνω ενισχύεται η άποψη μεγάλης μερίδας του επιστημονικού κόσμου και όλων των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για τον περιορισμό ή και την έλλειψη της καύσης των επικίνδυνων αποβλήτων. Κατά συνέπεια, η αρχή της πρόληψης, δηλαδή της μη παραγωγής ή της περιορισμένης παραγωγής επικίνδυνων αποβλήτων επιβεβαιώνει την προτεραιότητά της.

Τέταρτον, όλα τα παραπάνω ισχύουν στο ακέραιο και για την καύση των μη επικίνδυνων στερεών αποβλήτων (ζητάμε δηλαδή να γίνουν αντίστοιχες ρυθμίσεις) με συντρέχουσες επιβαρυντικές περιπτώσεις:

α) Οι μονάδες καύσεις είναι πολύ μεγαλύτερης δυναμικότητας, άρα η παραγωγή καπναερίων πολύ μεγαλύτερη.

β) Εδώ έχουμε παραγωγή (λόγω της καύσης) τοξικών ουσιών "εκ του μηδενός" καθόσον τα μη επικίνδυνα απόβλητα (περιλαμβάνονται εδώ τα οικιακά απορρίμματα και τα προσαρμόζοντα με αυτά) περιέχουν μηδενικές ή αμελητέες ποσότητες τοξικών ουσιών, ενώ με την καύση τους δημιουργούν όλα τα προαναφερθέντα προβλήματα (παράγονται διοξίνες, φουράνια, βαρέα μέταλλα, αιωρούμενα στερεά κλπ.)".