Μόνη της κι αβοήθητη πάλεψε να μεγαλώσει τα παιδιά της. Ανάσα δεν είχε πάρει. Χίλιες δουλιές έκανε, χίλια αφεντικά άλλαξε. Στάθηκε γερά, είν' αλήθεια!

Κοντά στα 30 της μπόρεσε κι έστησε μια τρυπούλα: "Ραφείο και μεταποιήσεις ενδυμάτων". Να στεριώσει κάπου, να ησυχάσει πα.

Τα κορίτσια της "βγήκαν" καλά. Κάτι σπούδασε η μια, έμαθε μια τέχνη η άλλη, καλοπαντρεύτηκε η τρίτη, βολεύτηκαν.

Ο Γιώργος "ο Βενιαμίν", "ίδιος ο πατέρας του", έλεγαν όσοι τους γνώριζαν, "σκόρπιος, επιπόλαιος, ατίθασος, χαραμοφάης... " Και στο σχολειό, στη χάση και στη φέξη. Σχολείο και βιβλίο, η Σκύλλα και η Χάρυβδη για τον Γιώργο! Με το ζόρι τέλειωσε το Δημοτικό.

Τα πρωινά, εντάξει... Δούλευε βοηθός στο φαναρτζή της γειτονιάς, για να μάθει κάτι. Αλλά να μη συνεχίσει στο Γυμνάσιο; Της φαινόταν αδιανόητο της Στέλλας. "Ανθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο", έλεγε συχνά.

Σε τοίχο φαίνεται ότι μίλαγε η Στέλλα. Ο Γιώργος την ώρα του σχολείου ή έπινε καφέ στην πλατεία ή χτύπαγε με λύσσα τα ηλεκτρονικά στο μπιλιαρδάδικο. Σαν να εκδικιόταν τη μάνα του και τη ζωή του την ίδια.

Η Στέλλα δεν μπορούσε να ελέγξει "αν" και "πότε" πήγαινε ο μικρός στο σχολείο, ούτε κι ήξερε να του "δείξει" τα δύσκολα μαθήματα.

Εκείνο το Σεπτέμβρη ο Γιώργος, μαθητής του νυχτερινού Γυμνασίου, κάθισε στο ίδιο θρανίο με τη μάνα του! Δίπλα - δίπλα. 14 χρονών αυτός, 34 χρονών εκείνη. Μάνα και γιος, κάθε βράδυ, μαζί ψηλαφούσαν τη γνώση, μαζί ζούσαν την αγωνία της εξέτασης, των διαγωνισμών, της βαθμολογίας. Συμμαθητές, στο ίδιο θρανίο, ώσπου τέλειωσαν κι οι δυο το νυχτερινό. Ο ένας για τον άλλο κι ο καθένας για τον εαυτό του. 20 χρονών αυτός, 40 χρονών εκείνη.

Ο Γιώργος, όμως, έμαθε. Κι η Στέλλα! Και η κατάθεσή της είναι πολύτιμη. Αξίζει, όσο το μίσος μας για ό,τι εμποδίζει τα χέρια των ανθρώπων ν' αγγίξουν την πραγματική ζωή και τις χαρές της.

Οι εχθροί της ζωής της Στέλλας και του γιου της είναι και δικοί μας εχθροί. Οι πραγματικοί εχθροί. Ζουν δίπλα μας. Καιρός ν' αρχίσουμε να τους αναγνωρίζουμε. Ετσι θα μπορέσουμε να τους παλέψουμε.

Ελένη ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ