Ηρθαν οι γιορτές και ο αρχιεπίσκοπος, οι επίσκοποι, οι ατσαλάκωτες κυρίες, οι τηλεοράσεις σήμαναν συναγερμό. Ο,τι δύνασθε για τους φτωχούς, ν' ανακουφιστούν στις άγιες μέρες που έρχονται.

Πού είναι το κακό; μπορεί να ρωτήσετε. Θα σας πω. Οι πρώτοι χριστιανοί, που καθιέρωσαν τις αγάπες, εκποίησαν τον πλούτο τους, όσοι είχαν πλούτο, και τον διέθεσαν στην κοινότητα. Εγιναν ίδιοι με τους άλλους φτωχούς χριστιανούς. Αυτό η επίσημη Εκκλησία το ξέχασε. Εχει αμύθητο πλούτο, αλλά δεν τον απαλλοτριώνει υπέρ των φτωχών. Το ίδιο και οι ατσαλάκωτες κυρίες, οι οποίες, τι σύμπτωση, είναι ζάμπλουτες. Δεν απαλλοτριώνουν τον πλούτο τους για τους φτωχούς. Ομοια κι εκείνοι που πλειοδοτούν ανάλογα, στις σχετικές εκπομπές των τηλεοράσεων.

Θυμάμαι, ως καλός χριστιανός, ελεούσα το ζητιάνο. Δεν έχει σημασία που φτωχός ήταν ο οβολός μου. Πίστευα ότι έτσι πρέπει να κάνω. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα, γιατί με την ελεημοσύνη δεν παύει να υπάρχει φτώχεια; Γιατί, δηλαδή, συνεχίζουν να στέκονται οι ζητιάνοι έξω απ' τις εκκλησίες, σε γωνιές πολυσύχναστων δρόμων; Το «Ζητιάνο» του Καρκαβίτσα τον διάβασα.

Λένε - εγώ το διαβάζω στις εφημερίδες και το ακούω από τα παιδιά του χωριού μας που σπουδάζουν - ο πλούτος, που παράγεται, αυξάνει. Μπορούν να ικανοποιηθούν όλες οι ανάγκες, όλων των ανθρώπων της Γης. Το καταλαβαίνεις αυτό; Το σκέφτηκες πρώτα πρώτα; Λέω, δε δικαιολογείται η ύπαρξη της φτώχειας, αφού πλούτος υπάρχει υπεραρκετός. Δε δικαιολογείται ούτε η εξαθλίωση, που εκφράζεται και με τη ζητιανιά, αλλά και με τους ποικίλους εράνους για την αντιμετώπισή της. Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο, που του πρέπει παχνί γιομάτο σανό, τριφύλλι, γιαρμά. Ο άνθρωπος είναι υπερηφάνεια της φύσης. Δουλεύει. Παράγει. Επινοεί. Εφαρμόζει τις ανακαλύψεις του. Είναι προσβολή να πένεται και να ελεείται.

Φαντάζομαι, τα μιλιούνια των πεινασμένων, εξαθλιωμένων, που θ' αρνηθούν την ελεημοσύνη. Που θα βαδίζουν, ακατάλυτα, και θα πάρουν τον πλούτο της εργασίας τους. Που θα οργανώσουν την παραγωγή και διανομή με τρόπο τέτοιο, που θα αποκλείει την εκμετάλλευση. Ολοι για τον έναν και ο ένας για όλους. Νάτο το σύνθημα. Ελάτε να σκεφτούμε εμάς να το πραγματώνουμε. Τι πιο ωραίο;