Ενας άνθρωπος (ο καθένας μας) φτάνει από το πουθενά (από οπουδήποτε), σε μια πόλη (την οποιαδήποτε). Η πόλη, το κράτος, η ήπειρος, ο κόσμος ολόκληρος ίσως, ενώ λάμπει, ενώ προσφέρει στους κατοίκους της «υψηλό επίπεδο ζωής», δουλιά, ασφάλεια, εξαιρετικά σπίτια, πολυτελή αυτοκίνητα, γυναίκες, ρεστοράν, δεν έχει το βασικό. Οι άνθρωποί της μοιάζουν αποστεωμένοι. Τους λείπουν οι μυρουδιές, οι γεύσεις! Τίποτα γύρω τους δε μυρίζει...

Σκέφτεστε, λοιπόν, μια ζωή χωρίς γεύσεις, χωρίς μυρουδιές; Απελπισία! Οπως, ακριβώς, είναι ή τείνει να γίνει η ζωή μας! Ο νεοφερμένος Αντρέας, εσείς, εγώ, ο καθένας δηλαδή, που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς γεύσεις, χωρίς ουσία, δε νιώθει ικανοποιημένος με τα «τρέχοντα» που του προσφέρουν και που προσφέρονται! Και δε θέλει, καλά κάνει, να γίνει ένα με τους άλλους. Να αποστεωθεί! Να μη ζαρώνει το δέρμα του, να μην κοκκινίζει! Κόντρα, λοιπόν, στα αποδεκτά και στα είθισται, ανοίγει τα ρουθούνια του, ανοίγει την καρδιά του και το μυαλό του και ξεχύνεται να ανταμώσει την ουσία.

Σε μια τέτοια πόλη, όμως, όπου οι άνθρωποι αντάλλαξαν τις μυρουδιές και τις γεύσεις με το λούστρο και την επιφάνεια, οι μυρουδιές και οι γεύσεις δε βρίσκονται εύκολα. Ο Αντρέας, ο καθένας που θέλει να μοιάσει του Αντρέα, θα πηδήσει μάντρες, θα γκρεμίσει τοίχους, θα σκάψει τούνελ, θα αγωνιστεί. Στο τέλος θα χώσει το χέρι του σε μια μικρή σχισμή, μια σχισμή που με πολύ κόπο και πολύ πάθος ο ίδιος έκανε, και θα πιάσει ένα φρεσκοψημένο, αφράτο και μοσχομύριστο κέικ. Θα πιάσει ένα κομμάτι ζωής, πραγματικής ζωής, και θα το φέρει στο στόμα του. Τι απόλαυση, κύριοι και κυρίες! Μυρουδιά και γεύση σε μια, στην ίδια μπουκιά. Και από εκεί στις φλέβες του, στο αίμα του, στην καρδιά του, στο μυαλό του!

Βέβαια, η πράξη του Αντρέα να ανατρέψει τα κατεστημένα, να αρνηθεί την επιφάνεια και να σκάψει στο βάθος, δε θα μείνει ατιμώρητη. Οι «ιθύνοντες της πόλης» τον αποβάλλουν. Εκείνος, όμως, είναι, πια, ευτυχισμένος! Βεβαιώθηκε πως υπάρχει μυρουδιά, υπάρχει γεύση, υπάρχει σκοπός! Φεύγει διωγμένος από την πόλη, αλλά ευτυχισμένος! Σίγουρος και αποφασισμένος για το κυνήγι της μυρουδιάς, της γεύσης, της ουσίας!

Και ο ρεαλισμός, αλλά και η αισιοδοξία της ταινίας ολοκληρώνεται με τη νέα άφιξη. Κανένας, βέβαια, δεν ξέρει, αλλά όλοι ελπίζουμε πως ο καινούριος Αντρέας θα είναι ένας καινούριος Αντρέας. Δεν μπορεί να μην είναι. Τώρα όλοι γνωρίζουμε, και προπαντός οι θεατές γνωρίζουν, πως υπάρχει μυρουδιά, υπάρχει γεύση. Και γνωρίζουμε, επίσης, πως στο χέρι μας είναι να φτάσουμε στο κέικ. Φτάνει να το θέλουμε και να είμαστε αποφασισμένοι!

Δε χρειάζεται, φυσικά, να πούμε πως στη θέση του κέικ ο καθένας να βάλει τις δικές του αξίες. Φτάνει, βέβαια, αυτές οι αξίες να είναι φρεσκοψημένες, αφράτες και μοσχομύριστες. Ο,τι ταιριάζει σε ανθρώπους με καλό γούστο!

Ομως η ταινία, μαζί με το άψογο περιεχόμενο, διαθέτει και μια εξαιρετική φόρμα. Κινούμενη στα όρια της φαντασίας τα κάδρα της είναι μικρά έργα τέχνης. Είναι από τις λίγες φορές που ο κινηματογράφος, μιλώντας απλά, χωρίς εφέ και πρόχειρους εντυπωσιασμούς, μιλάει με πολύ καλό γούστο!

Παίζουν: Τροντ Φάουσα Αουρβαγκ, Πετρονέλα Μπάρκερ, Περ Σχάανιγκ.