Του Πέτρου ΖΕΡΒΟΥ, από το «9» της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

Με 600.000 άκλαφτους νεκρούς Ιρακινούς και κλάμα για τους 3.000 Αμερικάνους που δεν πρόλαβαν να σκοτώσουν άλλους τόσους.

Τσακίζοντας κορμιά εργατών στα πανηγύρια για τη «νέα οικονομία». Ωσπου να 'ρθει η ώρα να νεκροτομήσουν και τις ψυχές των θυμάτων για να συμπεράνουν πως όπου φτώχεια και έγκλημα. Ρηχή, αλλά εξαιρετικά χρήσιμη ανάλυση - προετοιμασία για να στρατολογηθούν μέσα από την εργατική τάξη οι νέοι μισθοφόροι στον πόλεμο του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη.

Και θα συνεχίζεται έτσι αυτός ο πόλεμος όσο οι από κάτω νιώθουν «παραβάτες» για κάθε δίκιο που ζητάνε. Κι αντί να μετατρέπουνε το μόνο εμπόρευμα που έχουν να πουλήσουν σε όπλο, περιμένουν σωτηρία πότε απ' τον ένα και πότε απ' τον άλλο «Φλωρίδη» που τους φτύνει κατάμουτρα, μόνο και μόνο επειδή έκαναν το λάθος να ξέρουν να μετράνε: ποιος πούλησε, τι πούλησε, ποιος κερδίζει, από ποιον κερδίζει...

Τίποτα δε γίνεται στα κρυφά. Παριστάνουν τους αντίπαλους, γιατί σε έχουν ήδη πείσει ότι κάποιος απ' αυτούς μπορεί να είναι και δικός σου. Πότε σαν οπαδοί της «παγκοσμιοποίησης» που μπορεί να έχει και ανθρώπινο πρόσωπο, πότε σαν χειροκροτητές της «νέας οικονομίας». Κι αυτοί και οι άλλοι ένα υπερασπίζουν: Το μονόδρομο του κεφαλαίου να συγκεντρώνεται και να συγκεντροποιείται. Κι αυτό απαιτεί όλο και πιο διαθέσιμη κάθε στιγμή για κάθε χρήση εργατική δύναμη. Που - ανάμεσα σε άλλα - σημαίνει για το επίκαιρο του πράγματος και μια εκπαιδευμένη στην αμάθεια εργατική τάξη. Ανίκανη για τον στοιχειώδη συνειρμό ανάμεσα στις έννοιες παιδί, παιχνίδι, κέρδος, πόλεμος.

Δύο και μία μείνανε για να ξαναρχίσουμε να ξορκίζουμε το κακό μετρώντας αντίστροφα. Μόνο που με ευχές δεν αλλάζει η χαμοζωή.