«Τους αστυνομικούς, ειδικά εδώ στο υπουργείο Απασχόλησης, όταν έρχονται οι διαδηλωτές, τους λυπάται η ψυχή μου. Το τι ξύλο τρώνε... για ένα μεροκάματο...». Αυτό δήλωσε τις προάλλες στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ ο Γεράσιμος Γιακουμάτος. Είχε, βέβαια, προηγηθεί - και βάλει τα πράγματα στη θέση τους - ο καθ' ύλην αρμόδιος, ο κ. Πολύδωρας, ο οποίος, σε ένα ρεσιτάλ αποθέωσης της Αστυνομίας, είχε μιλήσει «για τα αμίλητα, ακούνητα και ηρωικά ΜΑΤ», τα οποία οι διαδηλωτές(;) «τα βαράνε, τα κλοτσάνε, τα χτυπάνε χωρίς σταματημό».

Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι η συμπάθειά του και η ...αγωνία του είναι για τις ...μονάδες των κατασταλτικών μηχανισμών. Το γεγονός ότι αυτοί που διαδηλώνουν μπροστά στο υπουργείο είναι είτε άνεργοι, είτε απολυμένοι, είτε στην καλύτερη περίπτωση εργαζόμενοι που παίρνουν τόσα χρήματα όσα ξοδεύει ο ίδιος σε ...βενζίνη για τις μετακινήσεις του στα ...κανάλια, καταδεικνύει μάλλον πως δεν είναι ...άξιοι για τη συμπόνια του. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε: Επί των ημερών του, περισσότεροι από 400 εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά «ατυχήματα» (έτσι τα χαρακτηρίζουν - σημειώνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες του). Για όλους αυτούς δε «λυπάται η ψυχή του», και ούτε πρόκειται, αφού η πολιτική του υπηρετεί την εργοδοσία, την άμεσα υπεύθυνη για τα «ατυχήματα». Για να ξέρουμε τι λέμε.