Αυτό, πάντως, που σίγουρα χαρακτηρίζει τη γαλλική προεκλογική αντίστροφη μέτρηση είναι, όπως καταγράφουν και αναλυτές, η σχετική αδιαφορία μεγάλης μερίδας πολιτών. Μια αδιαφορία που, όπως όλα δείχνουν, δεν πηγάζει από την έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πολιτικά τεκταινόμενα, αλλά από την αδυναμία τους να εντοπίσουν έναν υποψήφιο, μεταξύ των 12, που να θεωρούν «ότι αξίζει τον κόπο και λέει κάτι διαφορετικό»! Πώς μεταφράζεται αυτό σε ποσοστά;

Το 42% του συνολικού εκλογικού σώματος δηλώνει αναποφάσιστο και το 56% των ψηφοφόρων κάτω των 35 χρόνων. Ποσοστά που αντιστοιχούν ως ένα βαθμό (τουλάχιστον ηλικιακά και αριθμητικά) με τα ποσοστά όσων αποδοκίμασαν το «ευρωσύνταγμα» και όσων συμμετείχαν στις περσινές νεολαιίστικες κινητοποιήσεις κατά του νόμου για την πρώτη απασχόληση. Τα μηνύματά τους ήταν σαφή, όμως κανείς δε θέλει να τα ακούσει. Αναμένεται το επόμενο «επεισόδιο» αυτής της κόντρας, μεταξύ λαϊκής βούλησης και πολιτικών δυνάμεων. Οταν, μάλιστα, δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να κάνουν ορατή μια φιλολαϊκή διέξοδο.