«Πλαστό το δίλημμα στον γαλλικό λαό. Θηλυκός Κέννεντυ η Σεγκολέν. Μπους ο Σαρκοζί. Κουραφέξαλα. Ο Κέννεντυ οργάνωσε την εισβολή και το φιάσκο στην Κούβα. Ο Κέννεντυ έστειλε τα πρώτα τάγματα πεζοναυτών στο Βιετνάμ. Και ο πατέρας Κέννεντυ ήταν κολλητός της Γερμανίας του Χίτλερ. Ρίξτε μια ματιά στην Ιταλία, τον Πρόντι και την Αριστερά. Ετσι θα καταλάβετε το βάρος της μετάλλαξης μερικών που τους φταίει ο συνωστισμός των φοιτητών και αρκετών του Συνασπισμού που πλακώνονται για μια θεσούλα στο Κοινοβούλιο των ερχόμενων εκλογών. Ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα λοιπόν έριξε τον κεντροαριστερό συνασπισμό επειδή είναι ερωτευμένος με το ΝΑΤΟ και δεν ήθελε ούτε μισός Ιταλός φαντάρος να κάνει ρούπι από το μακελειό. Σκεφτείτε τη σοφία των παππούδων μας. Το σύστημα λατρεύει τη Δεξιά και χρησιμοποιεί για σφουγγαρίστρες τους πρώην της Αριστεράς. Εδώ ταιριάζει η ρήση του αείμνηστου Χαρίλαου "τι λάχανα, τι μπρόκολα". Γαλλιστί, τι λαχά τι μπρο. Δηλαδή Σεγκό, Σαρκό στον ίδιο πάντα σκοπό!» (Ο Δημήτρης Δανίκας στα «ΝΕΑ»).

«Η ομαλή και επανειλημμένη εναλλαγή στην εξουσία δύο μεγάλων δημοκρατικών κομμάτων - ενός κεντροδεξιού και ενός κεντροαριστερού, που κυβέρνησαν για 14 και 19 χρόνια, αντίστοιχα - πιστοποιεί την ωριμότητα της ξαναγεννημένης ελληνικής δημοκρατίας (...) αντί να κατηγορούμε τους νέους γιατί δε γνωρίζουν αρκετά το Πολυτεχνείο (...) ας θαυμάσουμε τον κόσμο που κτίζουν, χωρίς εμφυλιακά κόμπλεξ και πολιτικούς διχασμούς, όπου η δημοκρατία έχει ριζώσει για τα καλά και όπου, έστω και διστακτικά, η αξιοκρατία αρχίζει να αντικαθιστά την ισοπέδωση και τον κυνισμό» (ο Αθανάσιος Ελλις στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).