Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, πρέπει να θυμηθούμε αυτό που πλέον θα 'πρεπε να ήταν αυτονόητο. Το γεγονός δηλαδή πως οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, αναγκαία προϋπόθεση για την επιβίωση του καπιταλισμού σ' αυτή τη φάση της ανάπτυξής του και δεν είναι προσωρινή επιλογή κάποιων εκπροσώπων του κεφαλαίου, που κατά περίπτωση βρίσκει και μιμητές. Με άλλα λόγια, δεν τις ανακάλυψε η «Τόρις» Μ. Θάτσερ με το σύμβουλό της, Κιθ Τζότζεφ, για να τη μιμηθεί μετά από χρόνια ο «Εργατικός» Τ. Μπλερ, ούτε ο «Ρεπουμπλικάνος» Ρ.Ρίγκαν με τους θεωρητικούς του Σικάγο για να τον μιμηθεί αργότερα ο «Δημοκρατικός» Μπ. Κλίντον.

Οι πρωτεργάτες της πρώτης εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων συνέπεσαν με τις συγκεκριμένες ιστορικές ανάγκες του κεφαλαίου, που εκπροσωπούσαν, και τις ξεκίνησαν. Εκείνοι που ακολούθησαν, ανεξάρτητα αν προέρχονται από το λεγόμενο συντηρητικό ή σοσιαλδημοκρατικό χώρο, συνεχίζουν στην ίδια κατεύθυνση στρατηγικής του κεφαλαίου, αφού πρόκειται για μια διαδικασία που δεν έχει τελειωμό (τουλάχιστον από τους ίδιους τους εκπροσώπους του κεφαλαίου) και ούτε αληθινό «διάλειμμα». Αν παρουσιάζεται κάποια καθυστέρηση, ελιγμός ή διαφορές στη μορφή και το βάθος, αυτό οφείλεται στους συσχετισμούς που διαμορφώνονται ιστορικά και εξαρτώνται από ποικίλους παράγοντες, όπως επίπεδο του λαϊκού κινήματος, χειρισμοί των εκπροσώπων του κεφαλαίου κ.ά.

Δε γίνεται να τάζουν τον «ουρανό... με τα κέρδη» στο κεφάλαιο αλλά να μην μπορούν να σιγουρέψουν την πλειοψηφία που εξασφαλίζει την κυβερνητική εξουσία, ή να έχουν την κυβερνητική εξουσία αλλά να μην μπορούν να προωθήσουν εγκαίρως όσα έχουν τάξει στο κεφάλαιο, γιατί αντιμετωπίζουν αντιστάσεις, που δεν μπορούν να χειριστούν. Αρα, πρέπει, να εξασφαλίζουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, την άμεση συνενοχή των εργαζομένων ή κάποιας μερίδας τους ή, τουλάχιστον, να εξασφαλίζουν την πιο ανώδυνη αντίσταση από μέρους τους.

Εδώ, είναι, που ενώ ολοφάνερα πηγαίνεις για Θεσσαλονίκη ταυτόχρονα δηλώνεις, πως θα φτάσεις και Σπάρτη... Εδώ είναι που σερβίρεται σαν «εφικτό» το ανέφικτο, αφού φανερά οδηγείς στη ρότα του κεφαλαίου και δηλώνεις πως οδηγείς στη ρότα του λαού. Μάλιστα, δεν πρέπει να το παρακάνεις με τη «λαϊκή κατεύθυνση», έστω στα λόγια, γιατί οι καιροί είναι τέτοιοι, που, αν ξεσηκωθούν οι συνειδήσεις μετά δε μαζεύονται εύκολα... Αλλωστε, η διατήρηση και αυτής της «ισορροπίας» είναι υπό τον έλεγχο - εξέταση των μερίδων του κεφαλαίου, που εκπροσωπείς και σε στηρίζουν... Ετσι, για παράδειγμα, για όποιον ρωτάει πού είναι η Γαλλία του «ΟΧΙ στο "ευρωσύνταγμα"», ή της κινητοποίησης ενάντια στο νόμο Ντε Βιλπέν για το λεγόμενο Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης, ή της εξέγερσης των φτωχών των γκέτο, ας αναζητήσει τη χώνεψή της στην πολιτική του «εφικτού» των λεγόμενων κεντροαριστερών και αριστερών κομμάτων. Για παράδειγμα το «ΟΧΙ στο "ευρωσύνταγμα"» προπαγανδίστηκε σαν... «ΟΧΙ σε αυτό το σύνταγμα» (αν κάτι θυμίζει, σωστά το θυμίζει).

Επίσης, επειδή η κοινή στρατηγική είναι δεδομένη, όλο και πιο συχνά σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο στηρίζουν την κυβερνητική ή αντιπολιτευτική τους πλατφόρμα στα περί... διαφθοράς και σκανδάλων προκειμένου, τουλάχιστον στο χώρο των εντυπώσεων, να προβάλλονται κάποιες διαφορές που είναι ανύπαρκτες στην ουσία. Πρόκειται επίσης για τον πιο σίγουρο τρόπο να μένει ανέγγιχτο το εκμεταλλευτικό σύστημα, που είναι από τη φύση του δημιουργός της διαφθοράς.

Η αγωνία προβολής ανύπαρκτων διαφορών σε περιπτώσεις καταντάει επικίνδυνα ανούσιο έως και γελοίο τον πολιτικό λόγο, ιδιαίτερα την περίοδο της προεκλογικής περιόδου. Ετσι, για παράδειγμα,την περίοδο της εκλογικής περιόδου στη Γαλλία μάθαμε πως... η Σεγκολέν δεν έχει παντρευτεί με το σύντροφό της και πατέρα των παιδιών της και μάλιστα όταν δημόσια και τηλεοπτικά της πρότεινε γάμο σε εξωτικό μέρος, διαρκούσης της προεκλογικής περιόδου, οι σύμβουλοι επικοινωνίας τη συμβούλεψαν να μην πάει, αλλά τώρα, το έχει μετανιώσει... 'Η ότι ο Σαρκοζί είχε χρησιμοποιήσει τη θέση του σαν υπουργός Εσωτερικών για να κινητοποιήσει υπερβολικά τους μηχανισμούς της αστυνομίας και να βρεθεί... το μηχανάκι του γιου του. Σε τέτοιους και άλλους άσχετους παραλογισμούς οδηγείται ο πολιτικός λόγος όταν έχει ως στόχο να μασκαρέψει το μονόδρομο του κεφαλαίου σε μονόδρομο και του λαού, όταν το ολοφάνερα ανέφικτο πρέπει να φαντάζει ή να παραλλάσσεται σαν «εφικτό».