«Για να φτάσουμε στον "παράδεισο" του ευρώ, είχε χρειαστεί να περάσουμε πρώτα από το "καθαρτήριο" του Μάαστριχτ (...) έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε κι ωστόσο εξακολουθούμε να βασανιζόμαστε στο πυρ της λιτότητας (...) ένα μονάχα ξέρουμε σήμερα πια με βεβαιότητα: ποιοι είναι οι χαμένοι (...) σε πολιτική συμφωνία για την εναρμόνιση της καταναλωτικής πίστης σε όλα τα κράτη - μέλη κατέληξε προχθές το συμβούλιο ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες. Η συμφωνία αποδέχεται πως οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν ποινές προεξόφλησης στα δάνεια. Ετσι λοιπόν μαθαίνουμε τώρα και ποιο είναι το αληθινό νόημα του όρου "εναρμόνιση", τον οποίο χρησιμοποιούν αυτοί που ομιλούν την παράξενη και αινιγματική διάλεκτο των Βρυξελλών: υπαγωγή των πολιτικών στο καρτέλ των τραπεζιτών (και στα καρτέλ των εκάστοτε ισχυρών συμφερόντων). Γιατί η συμφωνία αυτή περιορίζει απροκάλυπτα την προστασία του δανειολήπτη προς όφελος του τραπεζίτη. Τι νόημα έχει ένα οικονομικό σύστημα, αν οι εργαζόμενοι σε αυτό δεν μπορούν να αγοράσουν αυτά που παράγουν, αν για να τα αγοράσουν πρέπει να βουλιάζουν καθημερινά στα χρέη μέχρι το λαιμό και αν τους απαγορεύεται επί ποινή προστίμου να μαζέψουν ένα κομπόδεμα για να ξαλαφρώσουν λιγάκι από τα δάνειά τους;» (ο Ρούσσος Βρανάς στα «ΝΕΑ»).

«Οσο αντίθετες θέσεις κι αν εκφράζουν οι επικρατέστεροι των υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ όλοι τους ανήκουν στο ίδιο προνομιούχο "κόμμα" τη λέσχη των κροίσων. Τουλάχιστον δέκα υποψήφιοι για τον Λευκό Οίκο είναι εκατομμυριούχοι (...) όπως ο Δημοκρατικός Τζον Εντουαρντς, ο οποίος εμφανίζεται να αντιφάσκει όταν λανσάρει τη μεγάλη εκστρατεία για την καταπολέμηση της φτώχειας την ώρα που διαθέτει έπαυλη 4,2 εκατ. δολαρίων στη Νότια Καρολίνα (πέντε κεντρικά υπνοδωμάτια, έξι μεγάλα μπάνια, πισίνα και γήπεδο μπάσκετ)» (το ρεπορτάζ στο «ΒΗΜΑ»).