Αρκετοί δήμοι τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει διάφορες υπηρεσίες κοινωνικής πολιτικής, κυρίως μέσω προγραμμάτων που χρηματοδοτούνται από κονδύλια της ΕΕ και του κράτους. Και ακόμα κι αν σε κάποιους αυτό μπορεί να φαίνονται θετικές τέτοιες δραστηριότητες, η ουσία είναι ότι κυβέρνηση και δήμοι, που υλοποιούν αυτά τα προγράμματα, έχουν έναν συγκεκριμένο στόχο. Να αποποιηθεί το κράτος από την ευθύνη και την υποχρέωση που έχει, να παρέχει δωρεάν όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες Υγείας. Επιπλέον, στόχος τους είναι να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η επιχειρηματική δραστηριότητα στον τομέα αυτό.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Στην Αττική από το 2003 πάνω από 40 Δήμοι και Κοινότητες (σ.σ. στη συνέχεια προστέθηκαν και άλλοι), εκμεταλλευόμενοι την πολιτική εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης και τις τρομακτικές ελλείψεις, αλλά και το γεγονός ότι Κέντρα Υγείας μπορούν να ιδρύουν Δήμοι, ιδιώτες, κοινωνικοί φορείς, δημιούργησαν ένα «Διαδημοτικό Δίκτυο Δομών Υγείας ΟΤΑ». Για τη λειτουργία του Δικτύου, τον πρώτο λόγο έχει ο Δήμος Αμαρουσίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Μαρούσι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τεράστιες επενδύσεις επιχειρηματιών στον τομέα της Υγείας...

Για κάποιες υπηρεσίες του Δικτύου, οι ασθενείς πληρώνουν «συμβολικό τίμημα». Το Δίκτυο χρηματοδοτείται από τις συνδρομές των μελών του (Δήμοι και ΝΠΔΔ των δήμων και κοινοτήτων), από κρατικές (υπουργεία και ασφαλιστικοί οργανισμοί) και από ευρωενωσιακές χρηματοδοτήσεις και προγράμματα. Τον περασμένο Μάρτη παρουσιάστηκε ένα Σχέδιο Ανάπτυξης με την επωνυμία «Ευ ζην» ύψους 44 εκατ. ευρώ, για το οποίο εκφράστηκε η επιθυμία να χρηματοδοτηθεί από το Δ' ΚΠΣ. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουν και ιδιώτες έχει δύο σκέλη: Το περιβάλλον και την πρόληψη. Για τη λειτουργία του προγράμματος χρησιμοποιούνται κυρίως εθελοντές, εργαζόμενοι χαμηλόμισθοι (300 ευρώ το μήνα) και ανασφάλιστοι μέσω των προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας (STAGE) και φοιτητές - σπουδαστές σχολών με ομοειδή αντικείμενα σπουδών.

Ενα άλλο παράδειγμα, είναι ο Δήμος Πετρούπολης. Τον Απρίλη του 2005 πραγματοποιήθηκε πρόγραμμα δωρεάν προληπτικής καρδιολογικής εξέτασης στους 7.500 μαθητές της πόλης. Πέρα από το περιεχόμενο της εξέτασης, αν δηλαδή είναι χρήσιμη ή όχι, αυτό που έχει σημασία είναι πως μέσω τέτοιων προγραμμάτων οι εταιρείες κάνουν μπίζνες, όπως για παράδειγμα τα προγράμματα στοματικής αγωγής από εταιρείες οδοντόκρεμας σε σχολεία.

Αντίστοιχο παράδειγμα είναι και αυτό της Παιδείας και τα σχέδιά τους για «αποκεντρωμένο» σχολείο. Η οδηγία της Κομισιόν με τίτλο «Διδασκαλία και Μάθηση προς την κοινωνία της γνώσης» είναι σαφής: «Τα πιο αποκεντρωμένα εκπαιδευτικά συστήματα είναι ταυτόχρονα και τα πιο ευέλικτα, αυτά που προσαρμόζονται πιο γρήγορα και επιτρέπουν να αναπτυχθούν νέες μορφές συμπράξεων και συνεργασιών». Εννοείται, φυσικά, συμπράξεις και συνεργασίες με τις επιχειρήσεις. Θέλουν, δηλαδή, κατηγοριοποιημένα σχολεία, ανάλογα με την περιοχή, τη χρηματοδότηση του εκάστοτε «χορηγού».

Θέλουν σχολεία πιο ταξικά και με ακόμα χειρότερη ποιότητα στην Παιδεία. Είναι φανερό πως τα «αποκεντρωμένα» σχολεία θα υποβαθμίζουν τη γενική Παιδεία και θα προσαρμόζονται σε ό,τι ζητάει η αγορά, ακόμα περισσότερο από σήμερα. Από τη στιγμή που θα θέλουν να εξασφαλίζουν μεγαλύτερη χρηματοδότηση από την ΤΑ και τις επιχειρήσεις, θα έχουν και αντίστοιχες γνώσεις, αντίστοιχες απαιτήσεις από τους μαθητές.

Μάλιστα, εδώ και μήνες ξεκίνησαν οι πρώτες Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) για την κατασκευή σχολικών κτιρίων. Ανατίθεται στους ιδιώτες η κατασκευή σχολείων, κερδίζουν σε βάρος της ποιότητας των κατασκευών και φυσικά το κόστος το επιβαρύνονται οι εργαζόμενοι με νέα χαράτσια. Παραχωρείται, επιπλέον, στους ιδιώτες το δικαίωμα μακροχρόνιας χρήσης των σχολικών χώρων, για να αναπτύξουν κάθε είδους «επιμορφωτικές» δραστηριότητες σε συνεργασία με τους τοπικούς και «παραγωγικούς φορείς», που θα απευθύνονται στη σχολική και ευρύτερη τοπική κοινότητα.

Είναι φυσικό ότι το μεγάλο κατασκευαστικό κεφάλαιο θα επωφεληθεί, από το γεγονός ότι τα αναγκαία δημόσια έργα θα ανατίθενται πλέον ομαδοποιημένα και με μεγαλύτερους προϋπολογισμούς, με αποτέλεσμα χιλιάδες μικροί εργολάβοι να αναγκαστούν να βάλουν «λουκέτο», καθώς ούτε τα κεφάλαια θα διαθέτουν, ούτε και τα τυπικά προσόντα (τάξη πτυχίου) για να ανταγωνιστούν τους «μεγάλους».

Επίσης, μέσω του «Καποδίστρια Β'» διευκολύνεται η εκτέλεση έργων με μεγαλύτερη ένταση μέσω ΣΔΙΤ (εκμετάλλευση ιδιαίτερου φυσικού κάλλους περιοχών με ξενοδοχειακές ή αγροτοτουριστικές μονάδες, βιολογικοί καθαρισμοί, διαχείριση νερού κλπ.), τα οποία και πάλι απευθύνονται στο μεγάλο κατασκευαστικό και τραπεζικό κεφάλαιο, ενώ θα χαρατσώνουν διπλά τους δημότες, και για την κατασκευή και για τη χρήση. Ολα αυτά, όπως είναι φυσικό, θα τροφοδοτήσουν ένα νέο γύρο συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου στον κατασκευαστικό κλάδο.

Επιπλέον, πρέπει να σημειώσουμε ότι ήδη έχουν κατατεθεί συγκεκριμένες προτάσεις μέσω των οργάνων της Αυτοδιοίκησης για «υλοποίηση υπερτοπικών πολιτικών», όπως χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός, κοινωνική πολιτική, περιβάλλον, διαχείριση απορριμμάτων, μεταφορές, πολιτική προστασίας και ασφάλειας. Μάλιστα, η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) έχει εκφραστεί στο παρελθόν θετικά για αυτό το ενδεχόμενο, θεωρώντας ότι θα δώσει λύση στα προβλήματα των μεγάλων πολεοδομικών συγκροτημάτων.