Σήμερα, που η τηλεόραση δείχνει τα πάντα χωρίς ντροπή, δεν αρκεί ένα μυστρί. Χρειάζεται όμως ένας τόνος λάσπης τη φορά, ένα ψέμα και μια συκοφαντία που να εξυπηρετεί μια σκοπιμότητα της στιγμής, λίγη τηλεθέαση κι έναν απελπισμένο τέως «μεγάλο τραγουδιστή», τέως κομμουνιστή, τέως σοσιαλιστή, τέως δελφίνο, τέως υπουργό, τέως γενικώς και νυν και αεί ενσωματωμένο σ' έναν πολιτισμό αγιοποίησης του καπιταλισμού και δαιμονοποίησης του λαού και του κόμματος που τον εκφράζει.

Από δίπλα η αμέσως επόμενη γενιά τέως πρασινοφρουρών με θητεία στην κουτσογιώργια αντίληψη περί δημοκρατίας και τη διέλευση από πόρτες σαν κι αυτές που κατάπιαν το «Σαμίνα» επί υπουργίας τους και διαπίστωσης του ποια ακριβώς είναι η Ελλάδα των συνεταίρων της εξουσίας.

Οσοι σε προεκλογικούς καιρούς ιδιαίτερα επικαλούνται τη διαφάνεια των... οικονομικών του ΚΚΕ (!) μοιάζουν απίστευτα με την κλασική ιδεολογική σουπιά των αποτυχημένων επιχειρημάτων για να πειστούν οι ίδιοι πως ανήκουν σ' εκείνη την ανώτερη ταξική φυλή που χειραγωγεί τις μάζες περισσότερο απ' όσο τις εκμεταλλεύεται.

Ομως πέρασαν τα χρόνια και δεν εξελίχθηκε μόνον η τεχνολογία. Συσσωρεύτηκε αρκετή λαϊκή εμπειρία για να καγχάζει κανείς όταν μιλούν αυτοί που στέλνουν τις καυτές πατάτες στην Κένυα και τους επιβάτες στον πάτο της θάλασσας, τους εφοπλιστές αθώους πίσω στην κοινωνία και τις «Ρικομέξ» στα Βαλκάνια και τη Μαλαισία για νέες, ωραίες επενδύσεις.

Η τηλεόραση μπορεί να μην είναι τα γραπτά που μένουν, αλλά εμπεριέχει στη φύση του Μέσου την άμυνα του τηλεθεατή απέναντί της. Πολύ συχνά θ' ακούσει κανείς τη φράση «κοίτα ποιος μιλάει και για ποιους», φράση αυθόρμητα δομημένη πάνω στην εμπειρία αυτής της ψευδοεπαφής με τα δημόσια πρόσωπα.

Η θάλασσα, πολλώ μάλλον η λαοθάλασσα, απονερίζει εύκολα τα μελάνια της σουπιάς και πάντως ευκολότερα απ' όσο νομίζει η ίδια. Γιατί στο κάτω - κάτω της γραφής όλοι γνωρίζουν, ακόμη και τα μικρά παιδιά, πως το μελάνι η σουπιά τ' αφήνει όταν απειλείται ή πιο απλά όταν χεστεί από το φόβο της...