Να πουν πως φταίει ο Προμηθέας; Ο δεσμώτης, που πληρώνει, εσαεί, την έχθρητα των Θεών, γιατί πολύ τον άνθρωπο αγάπησε, απάντησε, από αιώνων: «Για να προσφέρω στους ανθρώπους τα δώρα μου, έμπλεξα σε τούτες, ο δύστυχος, τις συμφορές». Να πουν πως φταίνε οι Τιτάνες, που «μαύρα κεφάλια σκώσαν»; Και γιατί δεν υπήρξαν Γίγαντες να τους πολεμήσουν; Να πουν πως «τ' αμέρωτα στοιχειά» δεν αντιμετωπίζονται με την ανθρώπινη αποκοτιά; Μα, δεν τα αντιπάλεψαν καθόλου, αφήκαν τους ανθρώπους αβοήθητους κι ούτε τα ιερά των Θεών υπερασπίστηκαν. Να κρύψουν το «μεγάλο κακό», που προκαλεί απέραντη θλίψη κι απελπισιά, δε γίνεται. Τα περιγράφει ο εθνικός μας ποιητής: «Ακρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα του ζηλεύει». Η ενοχή, ένα «μυστικό» που προσπαθούν «να το κρατούν κρυφό» οι ένοχοι. Δε θα τα καταφέρουν. «Ψυχή μου όρθια στάσου, τράβα μπροστά να δεις και να θυμάσαι το μυστικό», έλεγε ο Πάνας.

Μοιραίοι και δειλοί, «το 'ριξαν στην παλαβή». Λένε, «μας καίνε οι τρελοί». Λες και, ξαφνικά, γέμισε η Ελλάδα Νέρωνες. Αναρωτιέσαι, πώς οι τρελοί έχουν το μυαλό να οργανώσουν και να υλοποιήσουν τέτοιο σχέδιο καταστροφής; Δεν σου εξηγούν. «Μπήκαμε στο στόχαστρο "ασύμμετρων απειλών"», υποστηρίζουν. Τους ρωτάς, ποιοι είναι οι «τρομοκράτες - εμπρηστές», ποιος τους παρακινεί και τους κατευθύνει, τι πρεσβεύουν και σε τι αποσκοπούν; Δεν σου απαντούν. Κι όταν τους δείχνεις εκείνους που επωφελούνται από την τεράστια ζημιά, κάνουν πως δεν τους βλέπουν. Κι όταν αποδεικνύεις ότι η πολιτική τους είναι το «δαδί των εμπρηστών», κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Πονηροί πολιτευτάδες θέλουν «κι απ' τη ζημιά να βγάλουν κέρδος». Να κλέψουν τη ψήφο των απελπισμένων, που θ' αναζητήσουν «χείρα βοηθείας» στην δύναμη της εξουσίας τους. Προσποιούνται τους θλιμμένους και δηλώνουν συμπάσχοντες. Σαν τους ξένους που πάνε σε κάποια κηδεία από «κοινωνική υποχρέωση» και, για να μην προκαλέσουν τους βαρυπενθούντες συγγενείς, φορούν, για λίγο, τη «μάσκα της συμπόνιας». Δίνουν ψεύτικες υποσχέσεις για άμεση αρωγή και ολική αποκατάσταση. Σε λίγες μέρες, μόλις πάρουν την ψήφο των εξαπατημένων, θα τις ξεχάσουν όλες. Μην τους πιστεύετε, τιμωρήστε τους.

Σα θάψουμε, όπως τους πρέπει, τους νεκρούς μας, ας σταματήσει ο θρήνος στα αποκαΐδια, ο οδυρμός στα χαλάσματα. Φτάνουν, πια, τα δάκρυα. Μ' αυτά δε σβήνουν οι φωτιές στα σωθικά, δεν επουλώνονται οι πληγές στην καρδιά. Οι εκκλήσεις δεν συγκινούν τους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος κι οι κατάρες δε τους φοβίζουν. Ας γίνει η οργή, απόφαση. Ούτε μια ψήφος στους «γαλάζιους» και τους «πράσινους» διαχειριστές της πολιτικής που καίει τα δάση μας, καρβουνιάζει το βιος μας, λαμπαδιάζει τα σπίτια μας. Ούτε μια ψήφος στους εμπρηστές της ψυχής μας, στους πυροσβέστες των ονείρων μας. Να τους αποδυναμώσουμε όσο γίνεται περισσότερο τώρα, για να τους ξεκάνουμε, πιο εύκολα, όταν έρθει η ώρα...