Στην εκδήλωση, στην οποία συμμετείχαν πολλές γυναίκες, αλλά και άνδρες, μίλησε η Ρίτσα Κωτή - Ρούση, στέλεχος του ΚΚΕ και πρόεδρος του Δημοκρατικού Συλλόγου Γυναικών. Επίσης, προβλήθηκαν σλάιτς για τη ζωή της γυναίκας, ακούστηκαν μαρτυρίες πολιτικών προσφύγων, που έζησαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, έγιναν απαγγελίες ποιημάτων, παρουσιάστηκαν θεατρικά δρώμενα από μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, διαβάστηκαν αποσπάσματα από τη «ΜΑΝΑ» του Γκόρκι και το διάλογο Β. Ι. Λένιν - Κλάρας Τσέτκιν για το γυναικείο ζήτημα.

Στην ομιλία της η Ρίτσα Κωτή - Ρούση, υπογράμμισε ότι «στο σοσιαλισμό, ύστερα από αιώνες καταπίεσης, τίθενται οι βάσεις για την απελευθέρωση της γυναίκας, με την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής».

Αναφερόμενη στα πρώτα μέτρα για τη χειραφέτηση της γυναίκας, που πήρε, αμέσως, η νεαρή σοβιετική εξουσία, σημείωσε ότι ήταν η πρώτη στον κόσμο που έδωσε ίσα δικαιώματα στη γυναίκα και στον άνδρα. Να μερικά από τα πρώτα μέτρα:

• Στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, το 1917, ψηφίζεται η συμμετοχή των οργανώσεων των εργαζομένων γυναικών, μαζί με άλλες μαζικές οργανώσεις στη διακυβέρνηση του κράτους.
• Το πρώτο Σύνταγμα της Ρωσικής Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, το 1918, καθιερώνει ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στις γυναίκες.
• Με το πρώτο Διάταγμα που υπογράφει ο Λένιν, θεσπίζεται το 8ωρο, απαγορεύεται η νυχτερινή εργασία στις γυναίκες, θεσπίζεται ίση αμοιβή για ίση δουλιά, χορηγείται επίδομα τοκετού και 8 βδομάδες άδεια πριν και 8 μετά τον τοκετό, καθιερώνεται ο πολιτικός γάμος με ίδια δικαιώματα ανδρών - γυναικών στην οικογένεια, δίνεται στην αγρότισσα το δικαίωμα να κατέχει τόση γη όση και ο άνδρας.

Ομως, ο Λένιν έλεγε «δεν αρκεί η νομική ισοτιμία, πρέπει η εργάτρια να πετύχει και την ισότητα στη ζωή». Και τόνιζε πως το κύριο καθήκον της σοσιαλιστικής εξουσίας είναι «να φέρουμε τη γυναίκα στην κοινωνική παραγωγική εργασία, να την αποσπάσουμε από τη σκλαβιά του σπιτιού, να την απελευθερώσουμε από την αποβλακωτική και ταπεινωτική υποταγή της, το αιώνιο και βαρύ περιβάλλον της κουζίνας».

Κι όλα αυτά έγιναν πράξη στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως αποδεικνύεται και από τα στοιχεία που παρουσίασε η ομιλήτρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι:

• Το 1970, στην ΕΣΣΔ, το 51% του εργατικού δυναμικού ήταν γυναίκες.
• Στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το 44% των εργαζομένων στη βιομηχανία ήταν γυναίκες, στις υπηρεσίες υγείας το ποσοστό τους έφτανε το 82%.

Και, βεβαίως, το σοσιαλιστικό κράτος μεριμνούσε για την προστασία του γυναικείου οργανισμού στην εργασία, απαγορεύοντας τη χρησιμοποίηση της γυναίκας σε βαριές δουλιές - από τα 1.165 επαγγέλματα, τα 200, περίπου, θεωρούνταν επιβλαβή για τη γυναίκα - και τη βοηθούσε να ανταποκρίνεται και στο ρόλο της μητέρας.

Οι εργαζόμενες γυναίκες στο σοσιαλισμό είχαν λυμένα και όλα τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια λαϊκή οικογένεια στον καπιταλισμό. Το κράτος παρείχε σπίτι με συμβολικό νοίκι - τα συνολικά έξοδα (για νοίκι, ηλεκτρικό, αέριο, νερό, τηλέφωνο κλπ), δεν ξεπερνούσαν, μηνιαίως το 4,5% του μισθού - φτηνές διακοπές - για 15 μέρες διαμονή στα εξοχικά των συνδικάτων, η εργαζόμενη πλήρωνε το 5% του μισθού της - είχαν ελεύθερο χρόνο που τον αξιοποιούσαν για πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες.

Η ομιλήτρια αναφέρθηκε, με στοιχεία, στην κατάσταση που επικρατεί, σήμερα, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, σ' αυτές τις χώρες.

• Στη Ρωσία, η ανεργία των γυναικών έχει πεταχτεί στα ύψη και ο μισθός όσων εργάζονται είναι κατά 24% χαμηλότερος από των ανδρών.
• Μειώθηκαν οι παροχές για τη φροντίδα του παιδιού, χειροτερεύουν, συνεχώς, οι υπηρεσίες εκπαίδευσης, πρόνοιας, υγείας.
• Εχουμε αλματώδη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας.
• Παρατηρείται κύμα μετανάστευσης νέων, κυρίως, γυναικών, επειδή δεν έχουν δουλιά και δεν μπορούν να ζήσουν στη χώρα τους υποφερτά.

Ολα αυτά και πολλά άλλα - υπογράμμισε η ομιλήτρια - δείχνουν πως η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού γίνεται πιο έντονη σήμερα, που το κεφάλαιο επιχειρεί μια εφ' όλης της ύλης επίθεση στην εργατική τάξη, στις γυναίκες.

Σήμερα δε φτάνει να ζητάς πίσω όσα σου παίρνουν ή απλά να αντιστέκεσαι για να κρατήσεις τα δικαιώματα. Αυτό δε βελτιώνει τη ζωή σου. Πρέπει ν' απαιτήσεις όσα δεν είχες μέχρι τώρα.