Ολα στο σφυρί! Είναι σα να διαλαλεί η Ιεραρχία. Ακόμα και τα «ιερά και τα όσια» της Πίστης, που υποτίθεται πως λατρεύουν, τα βγάζουν στο παζάρι για να υπηρετήσουν τις σκοπιμότητές τους. Ενδεικτικό και αυτό της υποκρισίας τους. Εφθασαν, έτσι, στο σημείο να μετατρέψουν το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και να το κάνουν «τα μέσα αγιάζουν το σκοπό». Πολύ περισσότερο, όταν το «μέσον» που χρησιμοποιείται είναι «άγιο - ιερό». Εφεραν, λοιπόν, στην Αθήνα, μετά «το λάβαρο της Επανάστασης του 1821», που σήκωσε στη «λαοσύναξη» του Συντάγματος ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, και το «Τίμιο Ξύλο», το οποίο, σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, είναι τμήμα του Σταυρού, όπου μαρτύρησε ο ιδρυτής της Χριστιανικής θρησκείας, και φυλασσόταν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Το έφεραν στην Αθήνα, για να το χρησιμοποιήσουν ως «κράχτη» στην καμπάνια συγκέντρωσης υπογραφών υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Βέβαια, θα έλεγε κανείς, δικά τους είναι τα σύμβολα, ό,τι θέλουν τα κάνουν. Δεν είναι, όμως, έτσι, καθώς απευθύνονται στο λαό, του ζητάνε να συνταχθεί μαζί τους και να τους ακολουθήσει. Εξάλλου, η ιστορία αυτή, όπως εξελίσσεται, έχει επιπτώσεις στον ελληνικό λαό, στη συνείδηση που διαμορφώνει για ό,τι συντελείται γύρω του και, σε τελική ανάλυση, στη στάση του και, συνολικά, στη συμπεριφορά του, πολιτική και μη. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι στενά θρησκευτικό - λατρευτικό - δογματικό.

Ηόλη υπόθεση των ταυτοτήτων, όχι μόνο δρα αποπροσανατολιστικά από τα πραγματικά προβλήματα, αλλά λειτουργεί και αποχαυνωτικά. Στρέφει την αναζήτηση του λαού σε μεταφυσικές ατραπούς. Αναγάγει σε κύριο ζήτημα την κάλπικη και σικέ διαμάχη μεταξύ ιεραρχίας και κυβέρνησης, γύρω από το στημένο θέμα των ταυτοτήτων και αφήνει στο περιθώριο τα καθημερινά προβλήματα που βιώνει ο λαός. Μια διαμάχη που εξέθρεψαν και οι δύο πλευρές, για τους δικούς της λόγους η κάθε μια, όμως, με τελικό αποδέκτη, που στην όλη διαδικασία παίζει ρόλο αναλώσιμου υλικού, τον «πιστό» και «άπιστο» λαό. Η μια πλευρά, λοιπόν, αυτή της Εκκλησίας, επιστρατεύει το «βαρύ πυροβολικό» της. Φέρνει τον Τίμιο Σταυρό και επιστρατεύει, τον πόνο, την αγωνία, την αμάθεια, την αφέλεια, για να διαμορφώσει το σκηνικό που χρειάζεται. Του «πιστού λαού», που ξημεροβραδιάζεται σε ουρές για να προσκυνήσει το «ιερό σύμβολο» και, μέσω αυτού του προσκυνήματος, να κάνει η ιεραρχία επίδειξη δύναμης.

Αυτό το νοσηρό σκηνικό, που αναμένεται να διαμορφωθεί τις μέρες που έρχονται μέσα και γύρω από τη Μητρόπολη των Αθηνών, ένα σκηνικό με γενικότερη αντανάκλαση στην ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί να ικανοποιεί ούτε ακόμα και τους ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτά τα σύμβολα. Μάλιστα, βλέπουν ότι τέτοιες ενέργειες κομπογιαννίτικης λογικής προσβάλλουν την πραγματική πίστη και βεβηλώνουν τη θρησκευτική παράδοση. Βλέπουν, για μια ακόμα φορά, να μετατρέπονται οι «σταυροφόροι» σε σταυρωτές αυτού που υποτίθεται πως υπηρετούν. Σε τελική ανάλυση, σε σταυρωτές του λαού, ο οποίος, αντί να αγωνίζεται με ανοιχτά τα μάτια για τη ζωή του και το μέλλον του, συνωστίζεται για να προσκυνήσει με κλειστά τα μάτια της λογικής, όχι τόσο τα σύμβολα, όσο αυτούς που τα εμπορεύονται για τους δικούς τους σκοπούς.