Η αλήθεια ήταν άλλη φυσικά και σήμερα όλοι την ομολογούν: Ο νόμος εκείνος ήρθε απλώς να νομιμοποιήσει τη ζούγκλα στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Δημιουργούσε τα ορθάνοιχτα «παράθυρα» για τη νόμιμη άλωση του ηλεκτρονικού Τύπου από μεγαλοεργολάβους, μεγαλοκατασκευαστές, μεγαλοπρομηθευτές του δημοσίου. Οι διατάξεις του ήταν (και είναι) διάτρητες και αστείες: Υποτίθεται ότι απαγόρευαν στον κύριο «τάδε», τον εμπλεκόμενο με το κράτος επιχειρηματία, να ελέγχει ηλεκτρονικά μέσα, αλλά επέτρεπε να έχουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα η γυναίκα του, η θεία του, η γιαγιά του, ο γιος του, η αδερφή του και γενικώς κάθε συγγενής του με... οικονομική αυτοτέλεια.

***

Στην πραγματικότητα, ξέρει ότι και πάλι μια τρύπα στο νερό θα έχει κάνει. Γιατί, στον καπιταλισμό, μπορείς να απαγορέψεις τα πάντα. Αλλά να απαγορέψεις στους καπιταλιστές να έχουν... φίλους, δεν μπορείς. Που σημαίνει ότι αυτό που κάνουν σήμερα ο κ. Κόκκαλης, ο κ. Βαρδινογιάννης κ.ά., που ελέγχουν δηλαδή ΜΜΕ εμφανίζοντας σαν ιδιοκτήτες τους συγγενείς τους, αύριο θα το κάνουν με τους... φίλους τους.

Αλλωστε, αυτό ήδη γίνεται. Ηδη σήμερα, παρά το γεγονός ότι ο νόμος απαγορεύει τυπικά σε κάποιον να κατέχει πολλά ραδιοτηλεοπτικά μέσα, υπάρχει ιδιοκτήτης δυο τηλεοράσεων και ενός ραδιοσταθμού, όλοι τον γνωρίζουν, που εμφανίζεται να κατέχει μόνο το... 25% όλων εκείνων που κατέχει. Τα υπόλοιπα τα κατέχουν (στα χαρτιά) κάποιοι... φίλοι του.

***

«Σιγά τον πολυέλαιο»! Τρίχες! Το μόνο που είναι έτοιμοι να κάνουν είναι νέες υποκύψεις στο μεγάλο κεφάλαιο. Διότι το ζήτημα των σχέσεων του μεγάλου κεφαλαίου με τα ΜΜΕ είναι σήμερα παρά ποτέ κομβικό ζήτημα του συστήματος. Ακουμπά τους κανόνες λειτουργίας του καπιταλισμού στην καρδιά. Κι αν θες να χτυπήσεις τη διαπλοκή σε αυτόν τον τομέα, στον τομέα των ΜΜΕ, πρέπει να χτυπήσεις στην καρδιά. Πρέπει να αντιπαρατεθείς στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που επιτρέπει σε ιδιώτες (επιχειρηματίες και μη, φίλους και μη, συγγενείς και μη) να ελέγχουν ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

***

Γιατί, τελικά, δεν το επιτρέπει το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τους σύστημα. Γι' αυτό και η υπόθεση της απαλλαγής της ενημέρωσης από τη μετατροπή της σε «εμπόρευμα», η απαλλαγή από την άλωση του ηλεκτρονικού Τύπου από τους μεγιστάνες είναι υπόθεση ενός άλλου κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Ολη η υπόλοιπη συζήτηση εκείνο που αποδεικνύει είναι η αδυναμία τους, εκεί που έχει φτάσει το πράγμα σήμερα, να εμφανίσουν ακόμα και το πιο «ριζοσπαστικό μερεμέτι», μέσω του Συντάγματος, σαν «λύση». Γιατί, εν ολίγοις, εδώ έχουμε να κάνουμε με χαρακτηριστική περίπτωση κατά την οποία η λύση ισοδυναμεί και προϋποθέτει την ανατροπή τους.