Το καθεστώς διαφθοράς, αδιαφάνειας, συναλλαγής και η συνακόλουθη αποδόμηση του όποιου «αξιακού» φορτίου κουβαλάει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα είναι τάχα προϊόν του τρόπου διαχείρισης του καπιταλισμού; Ετσι ισχυρίζονται οι «αριστεροί» των «αντινεοφιλελεύθερων» μετώπων. Από την άλλη οι μαρξιστές επιμένουν ότι συνιστά εγγενές στοιχείο του καπιταλιστικού μοντέλου, ανεξαρτήτως διαχειριστή. Να είναι οι «κολλημένοι»;..

*

Κατ' αρχάς ο καπιταλισμός είτε με νεοφιλελεύθερη είτε με σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, καπιταλισμός παραμένει. Που σημαίνει κυριαρχία των «νόμων της αγοράς» ή με άλλα λόγια κυριαρχία εκείνων που ελέγχουν την αγορά. Και την ελέγχουν διότι κατέχουν και ελέγχουν τα μέσα παραγωγής.

Το πρόταγμα της «κάθαρσης» ενός τέτοιου συστήματος, που από τη βάση του είναι θεμελιωμένο στην «αγοραία» αρχή του ισχυρού (ιδιώτη, ιδιοκτήτη, καπιταλιστή), εάν δε συνιστά υποκριτικό λόγο εκ μέρους όσων επιθυμούν να διοριστούν χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων, συνιστά ανιστόρητη πολιτική αφέλεια.

Επειδή, όμως, η επίκληση της αφέλειας δεν μπορεί να αξιοποιείται σαν καταφύγιο της υποκρισίας, ας μας εξηγήσουν οι «αριστεροί» που επιζητούν την «εξυγίανση» του πολιτικού συστήματος στη βάση κηρυγμάτων που εξαντλούνται στην επίδειξη του «αντινεοφιλελευθερισμού» τους:

Γιατί τα σκάνδαλα,

είτε στην Ελλάδα (από τα «Λαυρεωτικά» και τις γραμμές των τραμ της Πάουερ μέχρι τα «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του» και τη Ζαχοπουλειάδα)

είτε σε όλο τον κόσμο της «ελεύθερης αγοράς» (από τον Ροκφέλερ των αρχών του 20ού αιώνα μέχρι τη «Ζήμενς» των αρχών του 21ου αιώνα)

έχουν έναν κοινό παρονομαστή κι αυτός δεν είναι το κεντροδεξιό ή κεντροαριστερό μοντέλο διαχείρισης, δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός ή ο κεϋνσιανισμός. Ο κοινός παρονομαστής είναι αυτός καθαυτός ο καπιταλισμός. Ανεξαρτήτως διαχειριστή...