Δε διεκδικούν το αλάθητο του Πάπα. Αυτό το έχουν κατοχυρώσει έτσι κι αλλιώς. Διεκδικούν να εμφανίζονται πάντα με τη «σοφία» του αθώου για όλο αυτό το «αίμα» που χύνεται γύρω τους, και που έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους για να χυθεί.

«Δεν είναι απίθανο η τωρινή οικονομική κρίση να οδηγήσει σε ένα πιο κοινωνικά δίκαιο καπιταλιστικό σύστημα», ισχυριζόταν πριν λίγες μέρες γνωστός καθηγητής, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με τον «Τρίτο Δρόμο» του Μπλερ, του Γκίντενς, του δικού μας «εκσυγχρονιστή» Σημίτη.

Μόνο που ήταν αυτή η σχολή, η σχολή των σοσιαλδημοκρατών απολογητών του νεοσυντηρητισμού, που μέχρι πριν λίγους μήνες (ούτε καν χρόνια) παρείχε το αναγκαίο «κεντροαριστερό» άλλοθι στον μόνο καπιταλισμό που μπορεί να υπάρξει. Οχι τον ανύπαρκτο καπιταλισμό της προκεϋνσιανής μυθολογίας, που ήθελε τους τραπεζίτες να αυτοκτονούν τάχα μου πέφτοντας από τις ταράτσες των καταχρεωμένων τραπεζών τους, αλλά τον υπαρκτό καπιταλισμό, που (με ή χωρίς Κέυνς) ακόμα και την έρημο της φτώχειας που προκαλεί την ενσωματώνει στον «ισολογισμό» της παγκοσμιοποίησης σαν στοιχείο του ενεργητικού του συστήματος!

*

Ακόμα κι αν προσποιηθούμε αφέλεια, ακόμα κι αν ανεχτούμε τη μάσκα της παρθενογένεσης με την οποία κυκλοφορούν οι σεσημασμένοι του Μπλερισμού και του «εκσυγχρονισμού», πρέπει να μας εξηγήσουν:

Πότε είχαν δίκιο; Οταν γίνονταν τα «αριστερά» παπαγαλάκια της Θάτσερ και των Ρηγκανόμικς, ή τώρα που, όπως λέει η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αισθάνονται να τους κλέβει την «αριστεροσύνη» τους ο ...Μπους (!) και γίνονται για μια ακόμα φορά παπαγαλάκια για λογαριασμό του Αμερικανού υπουργού των Οικονομικών, του Πόλσον;

Πότε είχαν δίκιο; Οταν ως πυλώνας διαχείρισης του κράτους των μονοπωλίων μάς έλεγαν ότι η λύση είναι το «λιγότερο κράτος» (που φούσκωσε τη φούσκα των τραπεζιτών), ή τώρα που μας λένε ότι η «λύση» είναι το «περισσότερο κράτος» (για να διασωθεί η φούσκα των ίδιων τραπεζιτών);

Με μια κουβέντα: Αυτήν τη στιγμή, στον καπιταλισμό που μαζί με τους φιλελεύθερους υπηρετούν, σε όλο τον κόσμο κάθε τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει κι ένα παιδί από την πείνα, 30.000 παιδιά την ημέρα, 13 εκατομμύρια παιδιά το χρόνο! Για πόσα από αυτά τα μνήματα έχουν την ευθύνη οι καλοί μας σοσιαλδημοκράτες; Το «δίκαιο» καπιταλιστικό σύστημα που προφητεύουν στα πόσα νεκρά παιδάκια από την πείνα γίνεται «δίκαιο»;