ΕΡΩΤΗΣΗ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ | 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ ΣΥΖΗΤΑΜΕ

18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ ΣΥΖΗΤΑΜΕ

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18ο Συνέδριο τονίζεται ότι «αυξάνονται διαρκώς οι πόροι (σ.σ.: της ΕΕ) για την ανάπτυξη του λεγόμενου «Ενιαίου Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης». Τι ακριβώς είναι ο ΕΧΕΑΔ;

Οι προσπάθειες της ΕΕ για τη δημιουργία ΕΧΕΑΔ μετρούν αρκετά χρόνια. Η σταδιακή εφαρμογή του ορίστηκε ως νέος στόχος της ΕΕ με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Τάμπερε (Οκτώβρης 1999) έθεσε μάλιστα αυτόν το στόχο ως πρωτεύοντα του πολιτικού προγράμματος της Ευρωένωσης και χάραξε σχετικό πρόγραμμα υλοποίησης. Εκτοτε αναπτύχθηκε μία «βιομηχανία» αντιδραστικών νόμων και μηχανισμών που χτυπούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Κάτω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο του ΕΧΕΑΔ, εκφράζονται και υλοποιούνται με συγκεκριμένα και διαρκώς λαμβανόμενα μέτρα:

Η προώθηση και η γιγάντωση της καταστολής, στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος.
Η θεσμοθέτηση και επέκταση αντιδημοκρατικών και άλλων μέτρων (ευρωτρομονόμος, ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, φακέλωμα με βιομετρικά δεδομένα κλπ.).
Η επέκταση των μηχανισμών καταστολής (Ευρωπόλ, Ευρωτζάστ, αστυνομική συνεργασία κλπ.).
Η οικοδόμηση μιας ΕΕ φρουρίου, με αυστηρά ελεγχόμενη μετανάστευση, η οποία φθάνει σε σημείο να δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης διαλογής σε τρίτες χώρες, που θυμίζουν τη συγκέντρωση των δούλων στους προηγούμενους αιώνες.

Ακόμα, στο πλαίσιο του ΕΧΕΑΔ, είχαμε μέτρα προς:

-- «Προληπτικό» ηλεκτρονικό φακέλωμα του λαϊκού κινήματος.

-- Κοινό πανευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, ώστε κανένα κράτος - μέλος να μην ξεφεύγει από τον αυταρχικό κατήφορο.

-- Αυστηρό έλεγχο των δικαστικών σωμάτων, ώστε να αποφεύγονται αποφάσεις που «εκθέτουν» το σύστημα.

-- Αποδυνάμωση των εθνικών Κοινοβουλίων και των κυβερνήσεων, ώστε να ελαχιστοποιηθούν ακόμα και πιθανότητες, μέσα από τοπικού χαρακτήρα πιέσεις και κινητοποιήσεις, να υπάρχουν κάποια - έστω προσωρινά - αποτελέσματα θετικά για τους εργαζόμενους.

Επομένως, η ασφάλεια προσλαμβάνει συγκεκριμένα ταξικά χαρακτηριστικά. Η δε παρατήρηση του Μαρξ, ότι «η ερμηνεία ρητρών όπως "δημόσια ασφάλεια" κλπ. γίνεται κατά τέτοιο τρόπο από τα όργανα της κρατικής εξουσίας της άρχουσας τάξης, ώστε να οδηγεί στην κατάλυση συνταγματικών δικαιωμάτων, που παρέχονται στις καταπιεζόμενες τάξεις» («Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»), αποκαλύπτει τελικά το χαρακτήρα και το ρόλο της ασφάλειας ιστορικά. Αυτή η «ασφάλεια» είναι η ασφάλεια της άρχουσας τάξης και προστατεύει συγκεκριμένα έννομα αγαθά και δικαιώματα ακριβώς της άρχουσας τάξης. Προστατεύει την ανεμπόδιστη λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτή η ευρωενωσιακή «ασφάλεια» είναι επιθετική και βίαιη απέναντι στη ριζοσπαστική και προοδευτική συνείδηση και δράση, γιατί επιθετική και βίαιη είναι και η οικονομική βάση, την οποία υπηρετεί. Γιατί επιθετική και βίαιη είναι η εκμετάλλευση των εργαζομένων, την οποία αυτή η «ασφάλεια» εξασφαλίζει. Και θα εντείνεται όσο θα αναπτύσσεται το εργατικό, λαϊκό κίνημα και οι αγώνες του, ενάντια στην αγριότητα του καπιταλισμού.

Αλλωστε, αληθινός αντίπαλος τούτου του αντιδραστικού συστήματος «ασφάλειας» είναι όσοι αμφισβητούν τη συγκεκριμένη «νομιμότητα», τη δεδομένη ταξική κυριαρχία, τη δεδομένη οικονομικο-πολιτική εξουσία. Είναι το ριζοσπαστικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, οι προοδευτικές ιδέες, η ριζοσπαστική κοινωνικο-πολιτική δράση. Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και, ιδιαίτερα, οι πρωτοπόρες δυνάμεις τους, που παλεύουν για τις συνθήκες της πραγματικής ασφάλειας. Η κατάσταση είναι ανατρέψιμη. Η επιστημονική και ιστορική εμπειρία είναι αδιαμφισβήτητος παράγοντας αισιοδοξίας για το αποτέλεσμα.