Του Ηλία Μακρή από την «Καθημερινή»

Για να αποφύγεις τους καχύποπτους συνειρμούς, μια συνταγή είναι να διαβάζεις αθώα ρεπορτάζ. Οπως αυτό που περιγράφει πώς ένας καλλιτέχνης πήρε κάτι χιλιάδες ευρώ από την ΕΕ και μετά αποδείχτηκε ότι ήταν απάτη τα έργα που παρουσίασε. Ωραία, λες, γιατί να μη πάρει κι ο καλλιτέχνης κάτι από το χρήμα που μοιράζει η ΕΕ; Τόσες επιτροπές δικαιωμάτων ξεκοκαλίζουν το χρήμα, οι καλλιτέχνες μας πείραξαν; Ε, νάτο το λάθος. Πάνω που σκέφτηκες «επιτροπές δικαιωμάτων» αμέσως το μάτι σου καρφώθηκε στο επόμενο ρεπορτάζ. Οπου η σφραγίδα μιας Επιτροπής Δικαιωμάτων βρέθηκε ανάμεσα στα πράγματα μιας ομάδας που είχε ειδικό ενδιαφέρον στη μελέτη βιογραφικών. Πρέπει πάση θυσία να αποφύγεις τους συνειρμούς. Εκτός των άλλων και γιατί η καχυποψία είναι μια σκέτη μιζέρια.

Μιζέρια; Πάλι λάθος λέξη σκέφτηκες. Γιατί το επόμενο ρεπορτάζ που διαβάζεις μιλάει για λιτότητα, άσε που κάνει και συνειρμό με το όνομα του Ομπάμα που είχες διαβάσει σε προηγούμενο κείμενο. Αν συνεχίσεις τους συνειρμούς τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Στη γωνιά καραδοκεί ο νόμος. Και οι εντεταλμένοι με την εφαρμογή του. Οι οποίοι έχουν μια ειδική ευαισθησία προς ό,τι σκέφτεται, άρα κάνει συνειρμούς, άρα καταλήγει ως και σε θεωρίες συνωμοσίας. Κι όταν καταλήγεις σε θεωρίες συνωμοσίας πάει - χάνεται όλη η απόλαυση του κειμένου στο πρώτο άρθρο που διάβασες, αυτό που μιλάει για τους κατάλληλους ανθρώπους. Μύλος.

Γι' αυτό σου λέω, απόλαυσε τα κείμενα. Διάβαζε, για παράδειγμα, τον Καρακούση στο «Βήμα» να γράφει «"η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα (...) που υποβαθμίζεται, επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις εκείνων που την περιέγραφαν ως τον "ασθενή κρίκο"» και δε χρειάζεται να κάνεις συνειρμό με τον άλλο που γράφει στο «Ποντίκι» ότι «η Ελλάδα (...) αποτελούσε και αποτελεί τον αδύνατο κρίκο στην αλυσίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Πρέπει ντε και καλά να είναι στην ίδια ομάδα και οι δύο; Λέξεις είναι, κάπου συναντιούνται.