Με αφορμή τη σημερινή ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Μπάρακ Ομπάμα καλλιεργείται ένα κλίμα ευφορίας τόσο στην ίδια τη χώρα όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι φιέστες έχουν στόχο να πείσουν ότι τάχα ήρθε μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο του Μπους, των πολέμων. Οτι η ένταση του «αντιαμερικανισμού» των λαών σε ολόκληρο τον πλανήτη θα μετατραπεί σε «φιλοαμερικανισμό». Αυτό που επιδιώκεται να δημιουργηθεί στις συνειδήσεις των Αμερικανών εργαζομένων, αλλά και των άλλων λαών είναι η προσδοκία μιας αλλαγής όπου η πρώτη τη τάξει ιμπεριαλιστική δύναμη θα γίνει αθώα περιστερά με τον Ομπάμα. Η προβολή του χρώματος του προέδρου, του επικοινωνιακού του στιλ, η πρόθεση να φανεί ότι όλες οι «φυλές» και οι «τάξεις» θα έχουν «φωνή» στη νέα ηγεσία είναι το προπέτασμα καπνού που θέλει να κρύψει ένα βασικό ζήτημα. Οτι η πολιτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν πρόκειται να αλλάξει.

Ο ίδιος ο πρόεδρος και το επιτελείο του δηλώνουν στήριξη του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, συνέχεια του δήθεν «αντιτρομοκρατικού» πολέμου στο Αφγανιστάν, στήριξη του κεφαλαίου στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Αλλωστε, τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου υπηρετεί ο Ομπάμα, αυτό τον δημιούργησε, δίνοντας δισεκατομμύρια δολάρια, αυτό τον ελέγχει. Αυτό που επιχειρείται είναι να δημιουργηθεί μαζική ψυχολογία, μέσω και των ΜΜΕ, ότι ο νέος πρόεδρος θα είναι δήθεν πιο ευαίσθητος στα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων. Οι αναφορές στον Λίνκολν και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (τον δολοφονημένο πάστορα, οπαδό της μη βίας, που είχε αντιταχθεί στον πόλεμο στο Βιετνάμ), τα περί φροντίδας στο «μέλλον των παιδιών μας» σκοπεύουν να μακιγιάρουν τις επιδιώξεις του αμερικανικού κεφαλαίου μετά από τη δυσφορία που προκάλεσε η διακυβέρνηση Μπους.

Χωρίς να αποκλείονται διαφοροποιήσεις στην τακτική που θα ακολουθήσει η νέα αμερικανική κυβέρνηση, η σκέψη κάθε αγωνιστή δεν πρέπει να ξεφεύγει από το κύριο: Οτι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα συνεχίσει τα σχέδιά του στον ανταγωνισμό του με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με στόχο το χτύπημα όσων αντιστέκονται στην κυριαρχία του κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει τόσο στο εσωτερικό όσο και στην εξωτερική πολιτική, ανεξάρτητα από τους χειρισμούς τακτικής που θα χρησιμοποιηθούν. Για παράδειγμα, το πιθανό κλείσιμο του κολαστηρίου του Γκουαντάναμο δε σημαίνει και παραίτηση από την τρομοκρατική πολιτική στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας». Διαφορετικοί χειρισμοί μπορεί να γίνουν και στις σχέσεις με το Ιράν ή τη Λατινική Αμερική, αλλά θα είναι μόνο και αποκλειστικά χειρισμοί. Ο ρόλος των ΗΠΑ ως ιμπεριαλιστικής δύναμης δεν αλλάζει με την αλλαγή διαχειριστών. Αλλιώς δε θα ήταν ιμπεριαλισμός.

Οσο γι' αυτούς που πανηγυρίζουν ή κρυφοπανηγυρίζουν και στη χώρα μας, ιδιαίτερα οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού, που καλλιεργούν στους εργαζόμενους φρούδες ελπίδες (βλέπε αναλύσεις σε εφημερίδες όπως η «Ελευθεροτυπία», η «Αυγή» και άλλες) θα διαψευστούν σύντομα. Οπως διαψεύστηκαν και οι φανφάρες περί αλλαγής όταν πριν χρόνια ο Κλίντον διαδεχόταν στην κυβέρνηση τους Ρεπουμπλικανούς. Και ο λαός μας και οι λαοί όλου του κόσμου δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες. Μονόδρομος γι' αυτούς είναι να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη, για να ανατραπεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα και να υπάρξει ειρήνη και ευημερία για τους παραγωγούς του πλούτου. Τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα όπου Γης.