Ο Γιούνκερ (επικεφαλής της ευρωζώνης) βλέπει «κοινωνική έκρηξη». Ο Σπίντλα (επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων της Κομισιόν) οσμίζεται «πολιτικό εξτρεμισμό».

Αλλά πώς γίνεται να συμβούν όλα αυτά στην ΕΕ, η οποία - αν θυμάστε - θα διατηρούσε τους λαούς της Ευρώπης «αλώβητους» από την κρίση;...

Είναι προφανές ότι τα παραμύθια περί «μαμάς ΕΕ» που θα μας «προστάτευε» από την οικονομική κρίση έλαβαν τέλος. Θα μπουν στο ίδιο ράφι που έχουν μπει και εκείνα τα «θα τρώτε με χρυσά κουτάλια» που έλεγαν στον ελληνικό λαό, όταν η Ελλάδα έμπαινε στην ΕΟΚ.

Τώρα, ήρθε η ώρα να πάρουν τα μέτρα τους. Που σημαίνει:

Από τη μια κινδυνολογία που στοχεύει να προκαταλάβει τις αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική τους και να παραλύσει τις διαθέσεις αντίστασης στο όνομα της «διασάλευσης της τάξης».

Από την άλλη αυταρχισμός, που επιδιώκει να προσδώσει χαρακτήρα «εξτρεμισμού» στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών.

Σε κάθε περίπτωση ομολογία. Ομολογία ότι η κρίση τους, κρίση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που πάνε να την φορτώσουν στα λαϊκά στρώματα, εκτός από ευκαιρία για τους ίδιους, να διευρύνουν το καθεστώς της βαρβαρότητας, αποτελεί ευκαιρία και για το εργατικό κίνημα. Να απειθαρχήσει, να αντεπιτεθεί, να τους τιμωρήσει και να τους σταματήσει, θέτοντας ανυποχώρητα όλα εκείνα τα αιτήματα που ξεπερνούν το σύστημα, που παράγει και τρέφεται από τις κρίσεις, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό, που δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία, αλλά οργανώνει τους εργαζόμενους και τους εξοπλίζει με την επίγνωση της δύναμής τους.