Στο πλαίσιο της συζήτησης που ακολούθησε, η Αλέκα Παπαρήγα απάντησε και στην παρακάτω ερώτηση:

«Στην ομιλία σας σήμερα έχετε παρουσιάσει τη νεολαία με έναν ενθουσιασμό. Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι ότι αναζητάει το νέο. Αυτό που συμβαδίζει με την ηλικία της. Δυστυχώς, δεν είμαστε πάντα ικανοί να ξεχωρίσουμε ποιο είναι το νέο και πολλοί επιλέγουν το παλιό σαν να είναι το καινούριο. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε κομμουνιστικά κόμματα να διασπώνται, να φτιάχνονται άλλες ομάδες, να προσπαθούν να συρρικνωθεί το κομμουνιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για ένα νέο σήμερα;».

Η Αλέκα Παπαρήγα είπε: «Την τελευταία 20ετία, 25ετία προσφέρονται πολλοί αρνητικοί παράγοντες στο νέο άνθρωπο που μάλλον βάζει εμπόδια στο να δει μερικά πράγματα που θα μπορούσε να τα δει πιο εύκολα πριν 20-30 χρόνια. Κι αυτό αφορά το σοσιαλισμό και το ρόλο του στις διεθνείς εξελίξεις, στις κατακτήσεις των λαών... Δεν μπορεί να το δει γιατί δε γνώρισε το σοσιαλισμό, αλλά γνώρισε την καπιταλιστική παλινόρθωση στην πιο δραματική κατάσταση και, μάλιστα, το χειρότερο, είδε μία καπιταλιστική παλινόρθωση που έγινε με ηγέτες στελέχη κομμουνιστικών κομμάτων. Αυτό δικαιολογημένα προκαλεί αμηχανία, απογοήτευση, ερωτηματικά. Και δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να το αρνηθούμε αυτό.

Κι εμείς, ως ΚΚΕ, χωρίς να έχουμε την ευθύνη για όλα αυτά που έγιναν άθελά μας, ας πούμε, ζούμε αυτές τις συνέπειες. Ταυτόχρονα, όμως, και η νεολαία ζει, τη μονοκρατορία να πω; Γιατί η Κούβα δεν μπορεί να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης, τον παγκόσμιο. Ζει τη μονοκρατορία του καπιταλισμού, που δεν τον ενοχλεί το σοσιαλιστικό σύστημα, που δεν απειλείται, όπως θα έλεγαν, από τη σοβιετική αρκούδα, που, που κλπ... Και βλέπει ότι αυτό το σύστημα σαπίζει, σαπίζει, σαπίζει... Αρα η νεολαία κανονικά πρέπει να αναζητήσει το καινούριο. Αλλά αυτό το καινούριο δεν μπορείς να το δεις έξω από τα υλικά που έχει η ίδια η ζωή και θα πω από τα υλικά του παρελθόντος.

Εμείς νομίζω σαν κόμμα κάνουμε ένα σημαντικό βήμα βοήθειας σε αυτό το πράγμα με τις προσπάθειες που κάνουμε να δώσουμε απαντήσεις γιατί το σοσιαλιστικό σύστημα είχε μία προσωρινή, αλλά δυστυχώς ιστορική ήττα και δίνουμε απαντήσεις. Κάνουμε την πιο αυστηρή κριτική στο σοσιαλιστικό σύστημα, αλλά χωρίς να αναιρούμε όχι γενικά την αξία του σοσιαλισμού, αλλά και την προσφορά αυτού του σοσιαλιστικού συστήματος που γνωρίσαμε. Ενας τρόπος είναι αυτός. Βεβαίως θέλει συζήτηση, ηρεμία, αλλά αυτή η κοκορομαχία ας πούμε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή αυτό το επιφανειακά καινούριο που προβάλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κλπ. που του έδωσε έναν αέρα και μετά ο αέρας ξεφούσκωσε είναι πραγματικά καινούριο;».

Η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε και στην περίοδο του '60, την πάλη του παλιού και του καινούριου μέσα στη νεολαία για ζητήματα που σήμερα είναι λυμένα και αφορούσαν τις διαπροσωπικές σχέσεις ανδρών - γυναικών, τη θέση της γυναίκας κλπ.

«Πραγματικά, η δεκαετία του '60, και μας διέκοψε η δικτατορία, άνοιξε πάρα πολλά πράγματα στη ζωή των νέων. Και βάζουμε το ερώτημα. Ηταν έξω από την επίδραση της Εθνικής Αντίστασης; Πότε καταρρίφθηκαν πράγματα; Στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, όταν η γυναίκα π.χ. αναδείχτηκε σε όλα τα μέτωπα, πήρε και το όπλο δίπλα στον άντρα της στα βουνά. Αυτό είχε επίδραση και σε ζητήματα διαπροσωπικών σχέσεων κι άλλα. Θέλω να σας πω ότι πάντα παλεύαμε το καινούριο. Κι εγώ σύντροφοι αυτό που έζησα είναι ότι ο φορέας του καινούριου, θα σας το πω καθαρά, ήταν οι κομμουνιστές. Δεν υπήρχε ΚΚΕ, ήταν η ΕΔΑ κτλ. Είμαστε το καινούριο κι υπήρχε ευρύτερη νεολαία που το πάλευε το καινούριο. Επομένως, εγώ δεν κολακεύω τη νεολαία. Αυτές οι αντιφάσεις υπήρχαν. Δηλαδή η αναζήτηση του καινούριου κι η διασταύρωσή του με το παλιό που φαινόταν καινούριο. Αυτό νομοτελειακά θα υπάρχει πάντοτε σε σχέση με εσάς, με τα παιδιά σας. Και τώρα μάλιστα που κάνετε παιδιά στα 40 η απόσταση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη στη συνεννόηση.

Ελπίζουμε να έχουν ανατραπεί πολλά και να έχουν ανατραπεί πολλές συντηρητικές αντιλήψεις. Να μην το φοβόμαστε. Να ανοίξουμε συζήτηση με τη νεολαία για το σοσιαλισμό. Τι είναι τα σοβιέτ, για την Οχτωβριανή Επανάσταση και με αυτούς που ανατριχιάζουν με αυτά. Κι εδώ πρέπει να δείξουμε υπομονή. Αλλο η εκλογική αντιπαράθεση. "Μαζεύουμε" ψήφους και βγαίνεις με μία πολεμική στον αντίπαλο. Στη δραστηριότητά μας η πολεμική στον αντίπαλο πρέπει να είναι πιο ισχυρή, αλλά ο διάλογος με τη νεολαία δεν μπορεί να γίνει με όρους αντιπάλου. Θέλει συζήτηση και αυτά αφορούν και τους φοιτητές. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, είναι ένα θέμα που αν δεν το συζητήσει η νεολαία ποιος θα το συζητήσει τώρα; Ο άνθρωπος που δε το σκέφτηκε ποτέ στη ζωή του και είναι 80 χρονών;».