Με τον κορυφαίο ποιητή της Ρωμιοσύνης και της Επανάστασης Γιάννη Ρίτσο, «έσμιξαν» χτες το βράδυ χιλιάδες εργαζόμενοι, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ - οι περισσότεροι νέοι - στη μεγάλη συναυλία που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ, στο γήπεδο του Απόλλωνα, στη Ριζούπολη, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή. Μια εκδήλωση τιμής γι' αυτόν, που, παρά τη φυσική απουσία του, βρίσκεται πάντα ανάμεσά μας - φωτεινός φάρος στους αγώνες μας. Μια βραδιά αφιερωμένη στον ποιητή που από πολύ νωρίς έσκισε τα «πέπλα» που του έκρυβαν τον ήλιο και, στρατευμένος με τα υψηλότερα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, ύμνησε αυτούς που "δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό". Στην εκδήλωση, παραβρέθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας της Κεντρικής Επιτροπής και η κόρη του τιμώμενου ποιητή, Ερη Ρίτσου.

Η βραδιά άνοιξε με χαιρετισμό του Θέμη Γκιώνη, ενώ στη συνέχεια διαβάστηκε απόσπασμα από συνέντευξη του ποιητή στον «Ριζοσπάστη», όπου ανέφερε γιατί έγινε κομμουνιστής, ιδιότητα που υπερασπίστηκε σε όλη του τη ζωή. Και αμέσως μετά, μέσα από το υλικό που προβλήθηκε σε γιγαντοοθόνη, ο ίδιος ο ποιητής να απαγγέλλει «Επιτάφιο», να κάνει μέσα από την ποίησή του «προσκλητήριο» στους νεκρούς συντρόφους του, να μιλάει για μέρες, τόπους, πρόσωπα μαρτυρικά, ηρωικά, αθάνατα. Γυάρος, Ακροναυπλία, Μακρόνησος... Και τα λόγια του ποιητή από τις «Γειτονιές του κόσμου», που απήγγειλε ο Γρηγόρης Βαλτινός, η υπόσχεση για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, να επισφραγίζονται από τα θερμά χειροκροτήματα του κόσμου.

Τραγούδια από τον «Επιτάφιο», τη «Ρωμιοσύνη», τα «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», το «Καπνισμένο Τσουκάλι», την «Καντάτα για τη Μακρόνησο», δημιουργίες που «μοσχοβολούν» από την ποίηση του πολυτραγουδισμένου βάρδου των λαϊκών αγώνων, ερμήνευσαν οι Μανώλης Μητσιάς, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Μαργαρίτα Ζορμπαλά και Μανώλης Ανδρουλιδάκης, ενώ στίχους του, εκτός από τον Γρ. Βαλτινό που είχε και τη σκηνοθετική επιμέλεια της βραδιάς, διάβασε η ηθοποιός Φιλαρέτη Κομνηνού. Τραγούδια - λάβαρα αντίστασης, αγώνα, ελπίδας, κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης, σε μουσική των Μίκη Θεοδωράκη, Χρήστου Λεοντή, Μάριου Τόκα, Θάνου Μικρούτσικου, Μάνου Λοΐζου, πλημμύρισαν χώρο και καρδιές. «...Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».

Πολλές οι συγκινήσεις της «συνάντησης» με τον ποιητή, που σπούδασε ιστορία στη σχολή του αγώνα κι έγραψε στίχους, τους οποίους υπερασπίστηκε πρώτος σε κάθε «χαράκωμα», σε όλη τη ζωή του. Το έργο του ταξιδεύει πάντα μέσα μας, ξεπερνώντας κάθε προσπάθεια σιωπής ή διαστρέβλωσης. Ο ίδιος, εξάλλου, είναι μόνιμος «συνομιλητής» με όσους συνεχίζουν να ονειρεύονται και να παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά και με τους νέους, που πιστεύουν, όπως και ο ίδιος, στην Επανάσταση.