«Γιατί έγινα κομμουνιστής; Για ό,τι γίναμε όλοι μας. Γιατί διαπιστώσαμε ότι υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση, γιατί υπάρχει καταπίεση και σαν άνθρωποι αντιστεκόμαστε σ' αυτό. Και ύστερα οργανωθήκαμε όλοι εμείς οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι, οι εξευτελισμένοι, ενωθήκαμε με το ανθρώπινο όνειρο, να φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή για όλους τους ανθρώπους. Οχι μονάχα για μας. Γιατί εμείς αυτά που φτιάχνουμε μπορεί να μην τα χαρούμε κιόλας. Αλλά έχουμε τη χαρά ότι κάποτε θα τα χαρούν κάποιοι. Γι' αυτό έγινα. Οπως γινήκατε όλοι σας. Οπως γίναμε όλοι μας. Γιατί έμεινα; Θα μπορούσε κανένας, απ' τη στιγμή που ονειρεύτηκε έναν κόσμο καλύτερο κι απ' τη στιγμή που δούλεψε γι' αυτό τον κόσμο με όσες δυνάμεις είχε, μικρές, μεγάλες ή μέτριες, θα μπορούσε ποτέ να εγκαταλείψει; Θα ήταν σα να εγκατέλειπε τον καλύτερό του εαυτό...

Το αν έφευγα από τον κομμουνισμό ήταν σα να έφευγα από την πατρίδα μου, σα να έφευγα απ' τη ζωή, σα να έφευγα απ' τον κόσμο. Σαν να μην ήμουν τίποτα... Γιατί, αν εσείς λέτε ότι εσείς μου χρωστάτε κάτι, ότι είμαι κι εγώ ένας από τους οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος (εάν και όπως τελοσπάντων), εγώ σας χρωστάω πολύ περισσότερα. Τα δικά σας βιώματα, οι δικές σας εμπειρίες, η δική σας συντροφικότητα σε δύσκολες στιγμές, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο, με στήριξαν... Είναι λοιπόν, όχι σα να εγκαταλείπω εσάς πια. Είναι σαν να εγκαταλείπω τον εαυτό μου. Δε θα μπορούσε να γίνει. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μακριά από σας. Γιατί σας χρωστάω πάρα πολλά, σύντροφοι...» (από συνέντευξη του Γ. Ρίτσου στο «Ριζοσπάστη», που διαβάστηκε χτες).