Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, 22 του Μάη, από το θάνατο του Επίτιμου Προέδρου του ΚΚΕ, συντρόφου Χαρίλαου Φλωράκη. Ηταν τότε, Κυριακή 22 του Μάη 2005, που έκλεισε τον κύκλο της ζωής ο ηγέτης, ο άνθρωπος που τόσο πολύ συνδέθηκε η πορεία της ζωής του με ένα μεγάλο μέρος της πορείας του ΚΚΕ. Αυτά τα τέσσερα χρόνια της απουσίας του ήταν χρόνια μιας παρουσίας όπως ο ίδιος την είχε περιγράψει με τη φράση «οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει». Ηταν μια τέτοια παρουσία όπως την περιγράφει ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος: «Να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις. Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει, θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει, θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο».

Ο σπόρος λοιπόν που έριξε ο ζευγάς ανθοφορεί και βγάζει καρπούς, στους καθημερινούς ταξικούς αγώνες, στις μεγάλες μάχες που δίνει όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ. Λειτουργεί σαν φάρος που φωτίζει, που δείχνει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό. Το Κόμμα αυτή την τετραετία δυνάμωσε κι άλλο. Τον προηγούμενο χρόνο, το 2008, γιόρτασε τα 90χρονά του, ενώ στις αρχές του 2009 πραγματοποίησε το 18ο Συνέδριό του και εξοπλισμένο ακόμα περισσότερο προχωράει στις μάχες που έρχονται, στη λαϊκή αντεπίθεση και τώρα αυτές τις μέρες στη μάχη των ευρωεκλογών. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) γιόρτασε κι αυτό τα 10χρονά του επιβεβαιώνοντας στη μέση μιας καλπάζουσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης ότι η ταξική συσπείρωση είναι μονόδρομος για τους εργάτες. Η ΚΝΕ, που το 2008 συμπλήρωσε 40 χρόνια ζωής και δράσης, προχωράει με νεανική ορμή και ενθουσιασμό αλλά και επαναστατική ωριμότητα στον ωραίο αγώνα της ζωής και στελεχώνει τη νέα βάρδια του επαναστατικού κινήματος.

Γυρίζοντας πίσω βλέπουμε με θαυμασμό και σεβασμό στον ίδιο και τη γενιά του την πορεία του συντρόφου Χαρίλαου Φλωράκη. Από τα 91 χρόνια της ζωής του, γεννήθηκε στις 20 του Ιούλη 1914 στο Παλιοζογλώπι Καρδίτσας, τα 76 χρόνια είναι ταυτισμένα με την πορεία του ΚΚΕ. Από όταν ήταν 15χρονος στην ΟΚΝΕ ως και που αναδείχτηκε Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά και μετά ως το τέλος. Οπως σημείωνε η ΚΕ του ΚΚΕ αναγγέλλοντας το θάνατό του, όλη του η ζωή «ταυτίζεται με τις μεγαλύτερες στιγμές του λαϊκού μας κινήματος (...) Ταυτίζεται με την ιστορία των διώξεων, των φυλακίσεων και των εκτελεστικών αποσπασμάτων που οδηγήθηκαν χιλιάδες παιδιά του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας».

«Ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης είναι γέννημα του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ και οι ηρωικοί αγώνες του τον ανέδειξαν σε ηγέτη, τον οποίο εκτιμούν όχι μόνον οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι που δεν ταυτίζονται με την ιδεολογία του Κόμματός μας. Υπήρξε λαϊκός ηγέτης, γιατί ήταν κομμουνιστής. Μόνο αυτή η ιδιότητα μπορούσε να του δώσει όσα του έδωσε, μόνο αυτή μπορούσε να τον καταστήσει λαϊκό ηγέτη» (Από την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ στις 23 του Μάη του 2005).

Μιλώντας ο ίδιος γι' αυτή την πορεία, σε δήλωσή του για τη συμπλήρωση 85 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματος, τόνιζε:

«Το ΚΚΕ το γέννησε η ελληνική πραγματικότητα, υπήρξε "τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής" όπως είπε ο μεγάλος Κώστας Βάρναλης.

Αναπολώντας τα 85 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να νιώθουμε αισθήματα υπερηφάνειας για την πατριωτική του δράση. Τη δράση του για την ειρήνη, το ψωμί, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία. Στη νεότερη ιστορία του τόπου δεν υπάρχει κατάκτηση, κοινωνική και δημοκρατική, που να μη συνέβαλε το ΚΚΕ.

Τι ήταν αυτό που έκανε το ΚΚΕ να παραμένει ορθό και δυναμικό στους αγώνες τόσα και τόσα χρόνια παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που έζησε, παρά τις ανηφόρες και κατηφόρες που πέρασε η πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, παρά το γεγονός ότι πέρασε τη μισή ζωή του στην παρανομία, στις διώξεις;

Ηταν και είναι η πίστη των κομμουνιστών και κομμουνιστριών στο δικαίωμα του λαού να καθορίζει αυτός την τύχη του. Η πίστη του στο δίκαιο των εργαζομένων αλλά και στη δυνατότητά τους να το επιβάλουν.

Ηταν και είναι η βαθιά πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός ό,τι έδωσε έδωσε, μόνο βαρβαρότητα και πόλεμο τώρα μπορεί να δώσει. Ο σοσιαλισμός ήταν και παραμένει αναγκαιότητα.

Τα βάσανα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των γυναικών, των αλλοδαπών εργατών στη χώρα μας, των Ελλήνων μεταναστών, όλων των εργαζομένων στην πόλη και το χωριό, ήταν και είναι η καθημερινή μας έγνοια.

Το ΚΚΕ, χωρίς να παραιτείται από τον τελικό του σκοπό, δε σταμάτησε ποτέ να καταπιάνεται με τα καθημερινά προβλήματα του λαού, με τον αγώνα για την ειρήνη, την υπεράσπιση της ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Στήριξε και βοήθησε κάθε αγώνα, κάθε κίνημα, κάθε προσπάθεια, από όπου και αν προερχόταν, με στόχο την απόσπαση κατακτήσεων υπέρ των εργαζομένων, των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Σήμερα όλες μας τις δυνάμεις τις αφιερώνουμε στην προώθηση της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και συνεργασίας ώστε ο λαός να μπορέσει να απαντήσει στη βάρβαρη επίθεση που δέχεται, να ανοίξει το δρόμο για βαθιές αλλαγές που θα τον φέρουν στο προσκήνιο. Η συγκρότηση αυτής της λαϊκής συμμαχίας είναι πάνω από όλα συμφέρον του ίδιου του λαού.

Είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον. Το τέλος της ιστορίας δεν ήρθε ούτε θα έρθει. Ο κόσμος που ζούμε μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει. Είμαστε σίγουροι».