Την τελευταία περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας και όσο θα αυξάνονται οι επιπτώσεις των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ και των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τόσο αυτή θα εντείνεται. Αστικά ΜΜΕ προχωρούν σε μια έντεχνη και διαρκή προβολή πολιτικών κομμάτων που ασχολούνται με «φλέγοντα» - όπως τα χαρακτηρίζουν - «προβλήματα της καθημερινότητας», με κυριότερο την καταστροφή του περιβάλλοντος, η οποία αγγίζει τα λαϊκά στρώματα. Κορυφή αυτής της προσπάθειας, αποτελεί το κόμμα των Οικολόγων - Πράσινων, με το οποίο αυθαίρετα ταυτίζονται οι ανησυχίες των εργαζομένων για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα. Σε αυτή την κατεύθυνση, και καλύπτοντας τις επί της ουσίας φιλοκαπιταλιστικές θέσεις των Οικολόγων με ένα πέπλο ασάφειας, ενισχύεται η άποψη ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα αποτελούν ζήτημα διαχείρισης, έτσι γενικά κι αόριστα - αποκρύπτοντας τον ταξικό τους χαρακτήρα.

Σε αυτή τη λογική δρουν οι Οικολόγοι - Πράσινοι, αποκρύπτοντας ή γενικολογώντας πάνω στις αιτίες των προβλημάτων. Την ίδια στιγμή, προβάλλουν και προωθούν τις λεγόμενες «κινηματικές διαδικασίες» και τις «ακτιβίστικες δράσεις», δήθεν ως ...απάντηση απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Τέτοια «κινήματα», δεν εμφανίζονται πρώτη φορά. Οι ΜΚΟ, με τους ακτιβισμούς, τα «forum» που αποτελούν το σύγχρονο χωνευτήρι κάθε λογής «κινήματος», το λεγόμενο «anti-global», το «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης», τα κινήματα των «bloggers» που κάνουν συγκεντρώσεις μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, όλα αυτά και πολλά άλλα δήθεν κινήματα, είχαν συγκεκριμένη δράση όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αλήθεια, ποια ήταν η «συνεισφορά» τους, πέρα απ' τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων από τις πραγματικές αιτίες και τους πραγματικούς υπεύθυνους των οξυμένων προβλημάτων; Πού οδήγησε η δράση τέτοιων «κινημάτων»; Στον αποπροσανατολισμό, στον εγκλωβισμό, στην απομάκρυνση από τη συλλογική δράση με ταξικό προσανατολισμό. Και είναι επιβεβαιωμένο από τη ζωή ότι κίνημα που δεν έχει θεμέλιο την εργατική τάξη κόντρα στο κεφάλαιο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να διεκδικήσει λύσεις ούτε σε επιμέρους μέτωπα όπως το περιβάλλον.

Οι Οικολόγοι ισχυρίζονται πως οι διακρατικές μονοπωλιακές ενώσεις (όπως η ΕΕ) έχουν σωστούς νόμους, σωστή πολιτική, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν την εφαρμόζουν σωστά, ρίχνουν τις διεκδικήσεις στο επίπεδο της ...«μισολύσης». Παρουσιάζοντας τα προβλήματα ως «διαταξικά» ή ...«αχρωμάτιστα» - λογική που καλλιεργείται και από τα άλλα κόμματα - σπέρνουν αυταπάτες πως μπορούν να λυθούν με μια σωστή διαχείριση. «Ξεχνούν», όμως, ότι είναι ακριβώς αυτή η διαχείριση που τα δημιούργησε. Ομως, τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι ταξικά, είναι αποτέλεσμα της δράσης των μονοπωλίων.

Απέναντι σε αυτή την πολιτική που «τσουβαλιάζει» τις συνέπειες και τις αιτίες, αλλά και στις λεγόμενες «κινηματικές διαδικασίες» και τις «ακτιβίστικες δράσεις», απάντηση είναι μόνο το κίνημα με κεντρικό ερώτημα: Αντίσταση σε ποια κατεύθυνση; Στην κατεύθυνση της οργάνωσης και της ρήξης με προοπτική την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων ή στη λογική της σταδιακής ενσωμάτωσης; Τα οξυμένα προβλήματα που γεννά η καπιταλιστική εξουσία μπορούν ν' αντιμετωπιστούν μόνο με ένα ταξικό, ανυποχώρητο κίνημα που δε θα παραδίδει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, της ποιότητας της ζωής και του περιβάλλοντος στις «πράσινες οικονομίες» των κάθε λογής διαχειριστών. Μόνο με την ενίσχυση του ΚΚΕ, και με την ψήφο στις επερχόμενες ευρωεκλογές, μπορεί να αναπτυχθεί ένα τέτοιο ισχυρό κίνημα.