Οπως χαρακτηριστικά είπε, «οι Οικολόγοι Πράσινοι όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις της χώρας είναι υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής όλων των βαλκανικών χωρών, υπέρ μιας αειφόρας πράσινης εναλλακτικής προοπτικής για όλους τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ξεκαθάρισε δηλαδή ότι και το κόμμα τους θέλει να δέσει χειροπόδαρα τους λαούς των Βαλκανίων στο μαντρί της ΕΕ, που ματοκύλισε το λαό της Γιουγκοσλαβίας και με τη στήριξη των Οικολόγων Πράσινων. Και φαίνεται πως έχει αναλάβει δράση με τις διάφορες Βαλκανικές Συναντήσεις που διοργανώνει, ώστε να συμβάλει στην εγκαθίδρυση της κυριαρχίας των μονοπωλίων που τώρα θα φορούν το προσωπείο της πράσινης ανάπτυξης.

Για το ενδεχόμενο να συνεργαστούν με ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ο Μιχ. Τρεμόπουλος είπε βέβαια ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι «δεν είναι δεκανίκι καμίας εξουσίας», αλλά αμέσως μετά επιβεβαίωσε ότι ετοιμάζονται να γίνουν σωσίβιο του συστήματος. «Εμείς μιλάμε για προγραμματική συζήτηση, λέμε για διάλογο στην ελληνική κοινωνία για να διαπιστώσουμε ποια είναι τα θέματα που μπορεί να έχουμε κοινή πορεία σε όλα τα επίπεδα και στην κοινωνία και στην εναλλακτική διακυβέρνηση και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης και σε κεντρικό». Και πρόσθεσε: «Αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι μπορούν να είναι μόνοι εναντίον όλων, ή κάποιοι θέλουν απλά να αναβαθμίσουν την αξίωσή τους να κυβερνήσουν αυτοδύναμα είναι δικαίωμά τους, είναι μια πολιτική επιλογή. Αλλά εμείς έχουμε μια άλλη κουλτούρα».

Επιτέθηκε στο ΚΚΕ - χωρίς βέβαια να το κατονομάσει - που ξεκάθαρα λέει ότι οριστική λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος λαός σε όλες τις πτυχές της ζωής του δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, λέγοντας πως οι Ελληνες πολίτες θέλουν «να αλλάξει η ζωή εδώ και τώρα και όχι όταν μια μέρα ο ήλιος θα λάμπει δυνατότερα, μετά την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων ή της Βαστίλης».

Επίσης επιχείρησε να μας πείσει ότι μπορεί να υπηρετηθούν ταυτόχρονα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και η προστασία του περιβάλλοντος. Ετσι προχώρησε σε ένα συμψηφισμό των παραλήψεων που οδήγησαν σε ατυχήματα μεγάλης έκτασης (Τσερνομπίλ) ή των παρεμβάσεων που έγιναν στο περιβάλλον σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως π.χ. εκτροπές ποταμών κλπ. που είχαν στόχο να υπηρετήσουν την ανάπτυξη σε όφελος του λαού, με την ασύδοτη δράση του κεφαλαίου και τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που διέπραξε και διαπράττει σε μια σειρά χώρες, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του.

Υπερασπίστηκε ακόμη πιο καθαρά τον καπιταλισμό αναφέροντας ότι εκτός από την καταστροφή του περιβάλλοντος, αυτό το μοντέλο ανάπτυξης έχει και άλλες διαστάσεις. «Εχει και τη διάσταση της ανακατανομής του εισοδήματος, της δημοκρατίας, της δίκαιης κοινωνίας. Αυτό είναι ένα επίπεδο από το οποίο εμπνεόμαστε, με την κριτική που κάνει η αριστερά», είπε. Δηλαδή η σοσιαλδημοκρατία.