«Της πατρίδας μου η σημαία

Εχει χρώμα γαλανό

Και δε θέλω να τη δώσω

στο μικρό μου Αλβανό»

Λοιπόν θα κάνω και γω μια παρέλαση και μη με ρωτήσετε τι σημαία θα κρατάω:

«Γλώσσα μου έδωσαν την ελληνική που σημαίνει μυαλό ρωμαίικο και καρδιά που μπορεί να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο» - έτσι όπως ταιριάζει σ' έναν Ελληνα δάσκαλο.

Με παρέσυραν δύο πράγματα: η σημαιομανία ή καλύτερα η σημαιολαγνεία των ημερών, αλλά και η «θεατρολογία» των ημερών και η θεατρολογία - μάθημα που την έχουμε επωμιστεί εμείς οι φιλόλογοι στα λύκεια με τη μίζερη εμφάνισή της (μισή ώρα το δεκαπενθήμερο), άρα είμαι ιδιαίτερα επιρρεπής σε ποιήματα και τέτοια παρόμοια!

Ετσι έχουν τα πράγματα. Αφήσαμε τις ταυτότητες και πιάσαμε τις σημαίες, από λάβαρα του '21 μέχρι και τη γαλανόλευκη.

Στο θέμα μας, όμως.

Αν βέβαια είναι θέμα συνείδησης, δε ρωτάω τι συνείδηση έχει ο συγκεκριμένος Αλβανός: Μας το 'πε με αναμφισβήτητη καθαρότητα στα μάτια. «Αγαπώ την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα».

Αλλο θα ρωτήσω: Πόσο καλά ξέρουν τα Ελληνόπουλα ελληνική ιστορία; Κι ας μη βαθύνω την ερώτηση πιο πολύ κι αρχίσω να ρωτάω - αν την ξέρουν - πόση αλήθεια κρύβεται μέσα σ' αυτήν την ιστορία. Ας μην ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου. Ας μείνω στην πρώτη ερώτηση. Πόσο καλά ξέρουν τα Ελληνόπουλα την ιστορία μας, τη γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Εμείς οι δάσκαλοί τους, καθημερινά διαπιστώνουμε πως μέσα στο κεφαλάκι τους έχουν μια ατελείωτη εθνική ιστορική θολούρα. Ε, τότε, αντί να ιδρώνουμε για το ποιος θα πάρει τη σημαία μας, ας δούμε επιτέλους ποιο σχολείο είναι αυτό που παράγει τέτοιο αξιοθρήνητο έργο.

Κι αφού τις μέρες αυτές, με αφορμή τη σημαία ακούστηκαν - και καλώς ακούστηκαν - και κάποιες φωνές να μιλούν για ρατσισμό, εθνικισμό και μετανάστες, εγώ θα σας μιλήσω για Ελληνες μετανάστες - δασκάλους και για Ελληνες μετανάστες - μαθητές, που μεταναστεύουν από το ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο άλλο και παντού νιώθουν πρόσφυγες.

Αν ονειρευόμαστε άλλο σχολείο, σχολείο της εποικοδομητικής γνώσης, σχολείο δωδεκάχρονο και το τονίζω αυτό, σχολείο που εντάσσει την ενισχυτική διδασκαλία μέσα στην ολοήμερη λειτουργία του, έτσι ώστε όλοι οι μαθητές να την παρακολουθούν και να κλείσει η πληγή που λέγεται φροντιστήριο και παραπαιδεία, τότε ας το παλέψουμε δυναμικά κι ας μην τους επιτρέψουμε να κρύβονται υποκριτικά πίσω από τις σημαίες και τα λάβαρα.

Αυτό το σχολείο να 'μαστε σίγουροι πως μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες. Με δασκάλους όχι μίζερους δημόσιους υπάλληλους ή ιδρωμένους γραφικούς δρομείς, που συμπιέζουν τα όνειρά τους στις τριακόσιες και κάτι χιλιάδες. Αυτό το σχολείο θα δώσει μαθητές καλύτερους από μας, γιατί ο καλός ο δάσκαλος πάντα βγάζει στον κόσμο μαθητές καλύτερους από τον ίδιο. Θα δώσει μαθητές με συνείδηση, μαθητές δημοκράτες, που αγαπούν την πατρίδα τους, που ξέρουν την ιστορία και τον πολιτισμό της, που μπορούν να νιώθουν και Ελληνες και Ευρωπαίοι και οικουμενικοί πολίτες ταυτόχρονα, όχι να λένε ευχαριστούμε τους Αμερικανούς (βλ. Ιμια) και να επιτρέπουν στους Ευρωπαίους στρατιώτες να περνούν από την πατρίδα μας για να βομβαρδίσουν μια άλλη χώρα (βλ. Σερβία).

Κι αν ο λόγος αυτές τις μέρες έγινε για τη σημαία και για το φόβο των μεταναστών, ο λόγος ας γίνει για πιο ζωτικά θέματα. Π.χ. την εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση». Ας μη μερεμετίζεται άλλο, αλλά ας ξανασυζητηθεί με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα.

Φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι να είσαι μετανάστης. Ξέρω όμως πόσο τραγικό είναι να νιώθεις μετανάστης στη χώρα σου και ειδικά στο χώρο σου.

«Του σχολείου μου η σημαία

Εχει χρώμα γαλανό

Με ξεχνάει, με ξοφλάει

Και με παίρνει γι' "Αλβανό".

Της Ελλάδος μου η σημαία

Εχει χρώμα γαλανό

Σαν το νόθο με πετάει

Και με κάνει να πονώ»

(Σ.σ. Το κείμενο αποτέλεσε ομιλία της εκπαιδευτικού σε συνέλευση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας την Παρασκευή 3 Νοέμβρη)